پرواز دوباره، سوار بر اژدها

Nancy - شواهد نشان از آن دارد که عصری جدید در فوتبال شهر میلان شروع شده است. آث میلان و اینترمیلان، با سرمایه های جدیدی که از سمت شرق به سویشان سرازیر شده، در حال احیا و بازسازی حود هستند. میلان بعد از چند سال افتضاح، وینچنزو مونتلا را به عنوان یک مرد خوشتیپ و شیک پوش استخدام کرد. مونتلا خوب می دانست که بعد از اخراج اینزاگی و سیدورف، او در برابر اسطوره ها گزینه ی چندان بزرگی برای وقت دادن نیست. مونتلا از ابتدای فصل می دانست لغزش در این تیم، به معنای اخراج است. می دانست که تیم به خوبی بسته نشده و تقریباً هیچ ستاره ی بزرگ و کارآمدی در تیم وجود ندارد. میلان تا اینجای کار تا رتبه ی دوم جدول خود را بالا کشیده که با وجود تغییرات مدیریتی می تواند قابل قبول که حتی خیره کننده باشد.

مونتلا یک مربی مدرن است. شیوه ی بازی او مالکانه و در صورت از دست دادن توپ، پرس شدید روی تیم حریف از پشت محوطه ی جریمه است. با همین سبک فوق العاده است که او می تواند با "یک مشت بازیکن معمولی" تیمی ستاره داشته باشد. میلانِ مونتلا، فوتبال نویس های ایتالیایی را به یاد دوران باشکوه آریگو ساکی انداخته است؛ البته فقط در سبک بازی؛ وگرنه در کیفیت بازیکنان هیچ شباهتی بین این دو میلان نیست.

میلانِ جوانِ مونتلا در حال رشد است. آنها جی جی دونارومایی را دارند که تنها 17 سال دارد و از هم اکنون به عنوان یک سنگربان بزرگ و آینده دار، خود را به جهانیان نشان داده است. آلیسیو رومانیولی که شاید بتوان گفت آینده دارترین مدافع ایتالیاست، مانوئل لوکاتلی که خود را با اشک ها و فریادهایش به هواداران شناسانده، و سرانجام داویده کالابریا و امبایه نیانگ و سوسو که نباید آنها را فراموش کرد در کنار ستاره ی گلزنی مانند کارلوس باکا به رشد ادامه می دهند.

مربی جوان و کادر مدیریتیِ جوان، شاید همان چیزی باشد که میلان نیاز داشت تا دوباره به اوج بازگردد. قطعاً نمی توان توقع داشت که همین امسال آنها را در جمع تیم های برتر سری آ ببینیم اما اگر پروژه ی مالکان چینی به درستی پیش برود شاید خیلی زود دوباره دومین تیم پرافتخار اروپا و جهان، به لیگ قهرمانان بازگردد.