اژدها رو به روی دومو
چطور میلانی ها راضی به فروش تیم هایشان به چینی ها شدند.

Nancy - مردم میلان، روزهای بازی دو تیم بزرگ شهر در «دل دوئومو» تجمع می کنند تا از تندیس بزرگ «مادونینا» بر فراز کلیسای «دومو» درخواست کمک کنند که تیمشان پیروز شود. رویدادی که باعث شده داربی معروف بین آث میلان و اینتر میلان به «دلامادونینا» معروف شود. داربی بزرگی که چند سالی ست ابهت گذشته ی خود را از دست داده و صرفاً تبدیل به یک بازی سنتی با دو رقیب تنها با اسم هایی بزرگ شده است. بازی بین این دو تیم بزرگ که الان هیچ چیزی برای ارائه ندارند و دیگر مثل چند سال گذشته در معرض توجه جهانی نیست.

میلانی ها اما صبورتر از این حرف ها هستند. آنها بیش از ششصد سال برای اتمام ساخت کلیسای دومو صبر کردند و حالا شاهد شکوه بی نظیر آن در سطح جهان هستند. سومین کلیسای بزرگ جهان، این روزها محل خلوتی شده است. میلانی ها به جای توسل به «مادونبنا»ی مقدس، به چینی ها متوسل شده اند تا آنها را نجات بدهند. اینتر بعد از مدتی که دست مالک تایلندی، اریک توهیر بود، دو ماه پیش به گروه تجاری سونینگ فروخته شد و 69درصد سهام این باشگاه برای چینی ها شد. در روزهای اخیر هم شرکتی با نام بلند و سخت «Sino-Europe Sport Investment Management Changxing Co.LT» 99.9 درصد باشگاه آث میلان را از آنِ خود کرد تا دوران سلطنت 30 ساله ی آقای نخست وزیر، سیلویو برلوسکنی، در این تیم به پایان برسد.

به سال 2007 بازمی گردیم. روزهایی که میلان بعد از شکست سال 2005 در فینال استانبول دوباره به فینال لیگ قهرمانان رسیده بود، آن هم با شکست بایرن مونیخ، منچستریونایتد و در نهایت لیورپول که منجر به قهرمانی این تیم شد. آن روزها این بازیکنان پیراهن راه راهِ سرخ و سیاه را بر تن داشتند: مالدینی، کافو، کاستاکورتا، کالادزه، شوچنکو، گتوزو، فیوری، جیلاردینیو، نِستا، سیدورف، پیرلو، کاکا، آمبروزینی، سرجینیو، یاپ استام، آموروسو و یکی دو جین ستاره که هرکدامشان اگر الان بودند، ده ها میلیون یورو می ارزیدند. سیلویو برلوسکنی آن زمان 69ساله بود و هنوز تلاش می کرد شکست ناپذیر و دست نیافتنی باقی بماند. می خواست آن بالاها باشد، بالای بالا. ولی خُب، 10 سال سپری شد و او حالا 79 ساله شده و بحران اقتصادی اروپا/ایتالیا هم توانی برایش باقی نگذاشته است. حالا پیدا کردن یک بازیکن بزرگ، میانِ میلانی ها محال شده. بنابراین 30سال پس از 1986 که سلطنت سیلویو برلوسکنی در باشگاه میلان آغاز شد باید پایان یک عصر را اعلام کرد، پایانی پس از فتح 28 افتخار. پایانی که زنگش 3سال پیش به صدا درآمده بود. میلان طی 3 فصل اخیر جایی میان 6 تیم اول جدول سری A نیافته و غیبتش در رقابت های اروپایی بدترین رکورد عصر سیلویو بوده است. حالا فقط یک دهم درصد از سهام باشگاه آن هم به طور نمادین برای آقای نخست وزیر سابق ایتالیا باقی مانده تا در سالهای آخر عمرش بگوید بعد از از دست دادن ایتالیا، کمی از میلان را برای خودم نگه داشتم.

اینتر اما وضعیت جالبی دارد. ماروتی مدت ها پیش قصد کرد که سرمایه های شرق آسیا را راهی تیمش کند. نهایتاً او دو سال پیش 70 درصدسهام باشگاهش را به اریک توهیرِ تایلندی فروخت. توهیر خرج های زیادی کرد اما راه به جایی نبرد و 2 ماه پیش اکثر سهامش را به چینی ها فروخت، چینی هایی که برای کسب شهرت هر کاری می می کنند و از خرج کردن پول های کلان هیچ ابایی ندارند. آتلتیکو مادرید درخشش فوق العاده اش در فوتبال اروپا را مدیون 20 درصدی از سهامش است که مال چینی ها شده است. 11 درصد از سهام منچسترسیتی که متعلق به یکی از شیخ های قطری است را هم چینی ها خریده اند و به نوعی بعد از قبضه کردن بازار در همه چیز، حالا نوبت به بازار پرسود فوتبال رسیده تا چشم بادامی ها وارد آن شوند.

بسیاری امیدوارند که میلان و اینتر دوباره به روزهای اوجشان بازگردند. روزهایی که سری A مقصد ستاره های بزرگ دنیای فوتبال بود و رقابت بین 5 تیم جسابی تنور آن را گرم نگه می داشت. البته این فصل یوونتوس هم مثل بایرن مونیخ و پاری سن ژرمن برنده ی از پیش مشخص شده ی لیگ خود است و این باشگاه ها باید برای سال بعد و سالهای بعد از آن تلاش کنند تا تابستانی پربار داشته باشند.