هنوز چهار مسابقه دیگر در مرحله سوم انتخابی آسیایی برای جام جهانی ۲۰۲۶ باقی مانده است، اما می‌توان ژاپن را برای هشتمین حضور پیاپی در بزرگ‌ترین صحنه فوتبال پیش‌بینی کرد.

در نمایشی از تسلط کامل، سامورایی بلو در صدر گروه C قرار دارند و فاصله‌ای نه امتیازی با نزدیک‌ترین رقبای خود دارند.

زمانی که انتخابی‌های آسیایی سال آینده از سر گرفته شود، ژاپن می‌تواند بلیت جام جهانی خود را به سرعت در تاریخ ۲۰ مارس مقابل بحرین قطعی کند. اگر نه، آنها باید پنج روز بعد در یک بازی خانگی دیگر مقابل عربستان سعودی این کار را انجام دهند.

با این حال، رسیدن به جام جهانی اکنون برای ژاپنی‌ها حداقل است.

با پایان آخرین مرحله از انتخابی‌های آسیایی، سرمربی سامورایی بلو، هاجیمه موریاسو، هدف جسورانه‌ای برای قهرمانی در جام جهانی اعلام کرد و آن را "هدف بسیار، بسیار بالا" نامید.

هیچ تیمی خارج از اروپا یا آمریکای جنوبی قهرمان جهان نشده است، اما موریاسو در سخنان خود کاملاً از خط خارج نبود.

پیش از این، فدراسیون فوتبال ژاپن "تعهد JFA برای ۲۰۵۰" را اعلام کرده بود که یکی از اصول اولیه آن، قهرمانی در جام جهانی تا آن زمان است.

برای باقی ماندن در مسیر درست، اهداف میانه‌مدت تعیین شد و یکی از آنها رسیدن به نیمه‌نهایی تا سال ۲۰۳۰ است، که به این معنی است که ژاپنی‌ها اکنون دو تورنمنت دارند تا به این هدف دست یابند – که همچنان دستاوردی عظیم خواهد بود، با توجه به اینکه آنها حتی نتواسته‌اند از مرحله یک‌شانزدهم نهایی فراتر بروند.

در دفاع از موریاسو، او صراحتاً نگفته بود که هدف آنها قهرمانی در جام جهانی آینده است – اما آیا ژاپن می‌تواند با توجه به مسیر صعودی کنونی خود، رقیب واقعی باشد؟

ما شانس‌های آنها را بر اساس چهار مؤلفه ارزیابی می‌کنیم.

ترکیب ابتدایی

آیا ترکیب قدرتمند ژاپن می‌تواند با بهترین‌های دنیا رقابت کند؟

آنها همین موضوع را در جام جهانی اخیر ثابت کردند، زمانی که آلمان و اسپانیا را شکست دادند و تنها پس از تساوی ۰-۰ با کرواسی در مرحله یک‌شانزدهم نهایی و حذف با ضربات پنالتی از مسابقات خارج شدند.

برای مدتی طولانی، ژاپنی‌ها قادر بوده‌اند یک ترکیب ابتدایی تماما از بازیکنان مقیم اروپا را به نمایش بگذارند. تفاوت این است که اکنون فقط در لیست تیم‌ها نیستند، بلکه در بسیاری از لیگ‌های برجسته حضور فعال دارند.

بر اساس انتخاب‌های فعلی، قوی‌ترین ترکیب موریاسو به‌طور موقت شامل ژیون سوزوکی (پارما) در دروازه، دفاع سه‌نفره از کو ایتاکورا (بوروسیا مونشن‌گلادباخ)، شوگو تانیگوشی (سینت‌تریودن) و کوکی ماتیدا (یونیون سنت-ژیلوا)، هافبک‌ها ریتسو دوان (فریبورگ)، واتارو اندو (لیورپول)، هیدماس موریتا (اسپورتیگ لیسبون) و کائورو میتوما (برایتون) و سه مهاجم تاکومی مینامینو (موناکو)، تاکفوسا کوبو (رئال سوسیداد) و آیاتسه اودا (فاینورد) است.

تمامی این پست‌ها ثابت نیستند. دایچی کامادا از کریستال پالاس معمولاً با کوبو جایگزین می‌شود، دو بازیکن ریمس، جونیا ایتو و کیتو ناکامورا، به‌طور مرتب برای بازی در جناح‌ها فراخوانده می‌شوند، در حالی که آو تاناکا، بازیکن جدید لیدز، جایگزین قابل‌اعتمادی در میانه میدان است.

از نظر موقعیت آنها در سطح باشگاهی، ژاپن به وضوح هنوز به سطح تیم‌هایی مانند آرژانتین، فرانسه، اسپانیا یا انگلیس نرسیده است، اما فاصله چندانی با آنها ندارد.

و همانطور که ثابت شده است، بیشتر از هر چیزی، این مسئله به نحوه عملکرد بازیکنان به عنوان یک تیم بستگی دارد تا اینکه فقط نام‌های درخشان در اختیار داشته باشند.

عمق تیم

شاید این همان نقطه‌ای باشد که ژاپن هنوز بیشترین کمبود را دارد.

بازیکنانی همچون دایزن ماeda و رئو هاتاته – که هر دو در باشگاه‌های بزرگ لیگ برتر اسکاتلند، سلتیک، بازی می‌کنند – مدارک قابل توجهی دارند اما در سطح بین‌المللی به‌طور کامل درخشیده‌اند.

یکی دیگر از بازیکنان سلتیک، کیوگو فورهاتاشی، برای باشگاهش عملکرد برجسته‌ای داشته اما هنوز فرصتی واقعی برای نشان دادن توانایی‌های خود برای کشورش پیدا نکرده است.

بر اساس بازیکنانی که این بار فراخوانده نشده‌اند، تنها کسانی که می‌توانند دست موریاسو را به‌طور واقعی تقویت کنند، اودا، هیرواکی ایتو از بایرن مونیخ و تاکه‌هیرو تومیاسو از آرسنال هستند که همگی به دلیل مصدومیت غایب هستند.

واقعیت اینکه یوتو ناگاتومو ۳۸ ساله، که هنوز در لیگ J1 به‌طور خوب بازی می‌کند، همچنان در تیم ملی است، نشان‌دهنده کمبود گزینه‌های قابل اعتماد برای جایگزینی است.

وضعیت فعلی عمق تیم برای سامورایی بلو چیزی جدید نیست.

آنها اغلب بازیکنانی در حاشیه داشته‌اند که قابل اعتماد و قادر به درخشش در لحظات بزرگ بوده‌اند، همانطور که تاکوما آساونو زمانی که از روی نیمکت وارد شد و گل برتری تاریخی را مقابل آلمان در جام جهانی اخیر زد، اما هرگز به اندازه کافی در صحنه‌های بین‌المللی یا باشگاهی ثابت نشده‌اند تا جایی در ترکیب اصلی پیدا کنند.

این به این معنی است که برخی از جایگاه‌ها در ترکیب قوی‌ترین تیم قفل شده‌اند، که این باعث کاهش رقابت برای جاهایی می‌شود که می‌تواند ژاپن را به سطح بعدی برساند.

سرمربی

موریاسو زمانی نظرها را تقسیم می‌کرد.

در حالی که او پیروزی‌هایی مقابل آلمان و اسپانیا در جام جهانی اخیر هدایت کرد، این که هنوز از سبک بازی ضدحمله استفاده می‌کرد، نشان می‌داد که او تیم خود را برای رقابت مستقیم با حریفان برجسته‌اش کافی نمی‌داند.

با این حال، به نظر می‌رسد که موریاسو از اشتباهات خود درس گرفته است.

او اکنون پس از تثبیت سیستم کنونی خود در مرحله قبلی انتخابی‌های آسیایی، که از میتوما و دوان هجومی به عنوان وینگ‌بک استفاده می‌کند، جسورانه‌تر شده است.

با حضور اندو و موریتا که هر زمان ژاپن صاحب توپ است به جلو می‌روند، سامورایی بلو به‌طور مؤثر با هفت بازیکن هجومی بازی می‌کنند. این شامل دفاع‌کنندگان مرکزی مانند ایتاکورا و ماتیدا می‌شود که به جلو حرکت می‌کنند، و اخیرن ماتیدا در حالی که حرکتی را آغاز کرد که به گل مینامینو در پیروزی ۴-۰ مقابل اندونزی منجر شد، اثرگذاری خوبی داشت.

این رویکرد جسورانه حتی زمانی که ژاپن با تیم‌های برابرتر در استرالیا و عربستان سعودی روبرو شد، ادامه یافت، اما فقط زمان نشان خواهد داد که آیا موریاسو با همین بی‌پروایی در برابر تیم‌های اروپایی و آمریکای جنوبی ادامه خواهد داد یا نه.

روحیه

از آنجا که این موضوع از فرهنگ ملی برجسته‌تر می‌آید، فوتبال ژاپن همیشه هویت احترام و فروتنی را داشته است.

آنها ادعاهای بلندپروازانه نمی‌کنند (حتی هدف موریاسو برای جام جهانی نیز به‌طور غیرمستقیم مطرح شد) و شکست‌های دردناک را با نوعی استویکسیسم تقریباً مازوخیستی تحمل می‌کنند.

اما شاید برای اینکه واقعاً به بهترین‌ها تبدیل شوند، به نوعی از بی‌رحمی نیاز دارند. حتی کمی شرارت در خود. یا توانایی استفاده از روش‌های تاریک زمانی که می‌تواند تفاوت دقیق بین پیروزی و شکست باشد.

اینکه یک تیم فروتن باشد نباید مانع از این شود که واقعاً باور داشته باشد که می‌تواند هر تیمی را که با آن روبرو می‌شود، شکست دهد. حتی اگر پیش از بازی آن را بیان نکنند، باید زمانی که وارد زمین می‌شوند، این را نشان دهند.

از آنچه که آنها تاکنون در انتخابی‌های آسیایی نشان داده‌اند، علائم امیدوارکننده‌ای از تغییر وجود دارد.

در بازی‌های آنها یک نوع اعتماد به نفس وجود دارد. یک اشاره کوچک از تکبر، به شیوه خوب. وقتی که چین را ۷-۰ شکست دادند و چهار گل به اندونزی زد