به گزارش ورزش سه، زمانی که مسعود شجاعی و اشکان دژاگه در استانبول با محمدرضا زنوزی توافق کردند و به تراکتور پیوستند، کمتر کسی تصور می‌کرد که تا پایان قرارداد سه ساله خود در جمع سرخپوشان تبریزی بمانند اما این اتفاق رخ داد و حالا کاپیتان شماره ۷ آخرین نیم فصل باقی مانده از قرارداد را سپری می‌کند.

مسعود شجاعی فوتبالیست ۳۶ ساله‌ای است که سال ها در اوساسونا و لاس پالماس حضور داشته و با قهرمانی در لیگ یونان یکی از معدود لژیونرهای ایرانی با جام قهرمانی محسوب می‌شود. شجاعی از دوره برانکو تا ویلموتس، در تیم ملی حضور داشت و شاید اگر ماجرای قبول مسئولیت فنی تیم پیش نمی‌آمد، از سوی اسکوچیچ هم برای اردوی پیش رو مورد توجه قرار می‌گرفت.
این یعنی شجاعی بازیکنی ملی در فوتبال ایران است و اگرچه در لیگ برتر تنها برای سایپا، صنعت نفت و تراکتور بازی کرده اما شاید بیشتر با نمایش های ملی و همچنین درخشش در اروپا در ذهن هواداران فوتبال ثبت شده باشد.

همین موضوع آینده شجاعی در فوتبال ایران را پیچیده کرده. بازیکنی که ۸۷ بازی ملی در کارنامه دارد و همچنین با اظهارنظرهای چند سال اخیر خود، محبوبیت و مقبولیت ویژه ای نزد هواداران فوتبال کسب کرده، شاید جایگاهی را برای خود متصور باشد که فراتر از سرمربیگری یک تیم لیگ برتری باشد.

اما نکته مهم زمان فرا رسیدن آینده ای است که همه درباره آن صحبت می‌کنند. شجاعی با کناره گیری از هدایت تراکتور، به وضوح نشان داد که قصد دارد هنوز فوتبال بازی کند و همچنین نمی‌خواهد دوره بازیکنی را بدون یک فاصله (شاید کلاس مربیگری یا تجربه هایی نظیر مهدوی کیا و هاشمیان) به دنیای مربیگری پیوند بزند.

از طرف دیگر، ستاره سابق تیم ملی در فصل جاری کیفیت بالایی را از خود نشان داده و ثابت کرده که هنوز می‌تواند جزو هافبک های شاخص فوتبال باشگاهی ایران در بالاترین سطح باشد؛ شاید مشابه آنچه که سیدجلال در پرسپولیس از خود به نمایش گذاشته است.
بنابراین بهتر است که برای آینده شجاعی نیز به سراغ الگوی سیدجلال برویم. جایی که کاپیتان پرسپولیس می‌گوید، «فوتبال تصمیم گیرنده است». یعنی شاید روز خداحافظی یک سال بعد فرا برسد یا هرروز دیگری و احتمالا شجاعی هم نمی‌خواهد به آن روز چندان فکر کند یا حداقل در ظاهر آن را نشان دهد. هرچند که او در سراشیبی فوتبال قرار گرفته و گمانه زنی درباره آینده اش اجتناب ناپذیر است.

نکته مهم این که کاپیتان تراکتور با اظهار نظر چندی قبل خود درباره انتخابات فدراسیون فوتبال و ماجرای علی کریمی، نشان داد که در این وادی نیز خود را صاحب نظر می‌داند و شاید این همان دنیایی باشد که شجاعی ترجیح بدهد وارد آن شود؛ دنیایی که اگر بدون رنگ باشگاهی به آن پای بگذارد، می‌تواند شانس بیشتری هم برای خود پیدا کند. اما نکته اصلی این است که طبق اساسنامه کنونی، شجاعی 13 بازی ملی برای حضور در بدنه مدیریتی فدراسیون کم دارد اما مشخص نیست که در سال های آینده چه اتفاقی رخ دهد.

البته مربیگری هم برای ستارگان نسل پیشین فوتبال ایران وسوسه برانگیز است. خصوصا آن‌که شجاعی مدتی هم آن را در تراکتور امتحان کرد و اتفاقا بد هم نتیجه نگرفت. اما آن‌چه که او آن را با مدل علی دایی انجام داد، ممکن است تبدیل به زنگ خطر مربیانی شود که در همین نیم فصل یا فصول آتی قصد به خدمت گرفتن او را داشته باشند. در هر صورت مسعود شجاعی یکی از جالب ترین سوژه های فوتبال ایران است و باتوجه به این‌که کم و بسیار گزیده صحبت می‌کند، ابهامات موجود پیرامونش، او را تبدیل به چهره ای کنجکاوی برانگیزتر هم کرده؛ چیزی که ارزش رسانه ای او را هم بالاتر می‌برد.
مسعود شجاعی هرجا که باشد خبرساز خواهد بود اما سوال این است که کجا؟