چلسی زمانی خانه ایتالیایی ها بود؛ خیلی از فوتبال دوستان، می دانند که بیش از بیست سال پیش، چلسی به جذب بازیکنان ایتالیایی و بازیکنان شاغل در سری آ چون جانلوکا ویالی علاقه داشت. ساموئله دالابونا، محصول آکادمی آتالانتا یکی دیگر از بازیکنان ایتالیایی چلسی بود که تصور می شد آینده درخشانی در این تیم خواهد داشت اما انتخاب های اشتباه باعث شد نتواند او به تمام پتانسیلش برسد.

انگلیس برای پسر قد بلند، خوش استایل و بور ایتالیایی چلسی لیگ کاملا مناسب به نظر می رسید اما مسیر فوتبال ساموئله دالابونا چندان جالب پیش نرفت. جانلوکا ویالی و کلودیو رانیری، دو سرمربی ایتالیایی وقت چلسی معتقد بودند دالابونا با وجود سن کمش، می تواند مهره مهمی در خط هافبک باشد و به او باور داشتند. دالابونا با وجود بازی در پست هافبک، برای تیم رزرو چلسی توانست 16 گل به ثمر برساند و با توجه به سبک مناسب او در فوتبال انگلیس، لقب پسر طلایی چلسی را یدک می کشید. در ایتالیا، روند پیشرفت این بازیکن ایتالیایی زیر نظر گرفته می شد. مائوریتزیو زامپارینی، رییس وقت باشگاه ونیتزیا پیشنهادی 5 میلیون پوندی برای جذب دالابونا به چلسی ارائه داد اما پاسخ او منفی بود. با وجود اعتماد رانیری، دالابونا پیشنهاد تمدید قرارداد چلسی را رد کرد تا در تابستان 2002 با 1.5 میلیون یورو به میلان افسانه ای کارلو آنچلوتی بپیوندد. 73 بازی و 6 گل، حاصل کار دالابونا در چلسی بود.

شاید صفت فوق العاده برای آن میلان آنچلوتی، به خوبی توصیف کننده وضعیت نباشد چون دالابونا برای قرارگیری در ترکیب اصلی میلان باید با گتوزو، پیرلو، سیدورف و آمبروزینی رقابت می کرد. با این حال او در فصل اول حضورش توانست 16 بازی برای روسونری انجام دهد. دالابونا در خصوص دوران حضورش در میلان می گوید:

وقتی از علاقه میلان باخبر شدم، با رانیری تماس گرفتم تا نظرش را جویا شوم. او به من گفت در چلسی بمان. هم تیمی هایت دوستت دارند. تو جوانی و روند پیشرفتت خوب پیش می رود، بازیکن مهمی برای چلسی هستی و در تمام مسابقات بازی خواهی کرد. در میلان چه کار خواهی کرد؟ تو برای فرهنگ ایتالیا ساخته نشده ای. آن جا فشار زیادی روی بازیکنان و مربیان می گذارند. ذهنیت در ایتالیا نسبت به انگلیس کاملا متفاوت است. میلان هم قهرمانان زیادی در ترکیبش دارد و تو آن جا فرصت کمی خواهی داشت. اما من روی نظر خودم پافشاری کردم. غیر ممکن بود که در 21 سالگی به پیشنهاد میلان نه بگویم؛ آن میلانی که یک تیم رویایی و پرستاره بود. به خودم مطمئن بودم و این توانایی را در خودم می دیدم که خودم را به تیم تحمیل کنم. چند ماه بعد از ورودم به میلان؛ فکر کنم دسامبر یا ژانویه بود که به خودم گفتم انتخابم برای ترک چلسی به مقصد میلان، اشتباهی مزخرف بود. مقابل کیه وو در کوپا ایتالیا گل زدم اما از عکس ها مشخص بود که در میلان خوشحال نیستم. در لندن همه چیز داشتم. در زمین و خارج از آن راحت بودم. باشگاه نسبت به من خیلی مهربان بود و وقتی نیاز داشتم به ایتالیا برگردم تا نزد خانواده بروم، چلسی همیشه برایم بلیط هواپیما رزرو می کرد. خوشحال بودم و لندن برایم چیز دیگری بود. اوضاع آن جا برایم خوب پیش می رفت و در حال پیشرفت بودم.
یک سال پس از حضور در میلان، دور باطل انتقال های قرضی شروع شد. اولین مقصد بولونیا بود و سپس لچه. در لچه زیر نظر زدنیک زمن، دالابونا وضعیتش بهتر شد و در کنار میرکو ووچینیچ یکی از ستون های آن تیم شگفتی ساز سری آ بود. خودش در این خصوص می گوید:
فوتبالی عالی در لچه بازی می کردیم و هواداران به وجد می آمدند. ناراحت بودم که در مسابقات اروپایی حاضر نیستم اما ما تسلیم نشدیم و با زدنیک زمن توانستیم از اواخر زمستان، بقای مان در سری آ را قطعی کنیم.
پس از دوره آخر قرضی به عنوان بازیکن میلان، دالابونا راهی سمپدوریا شد و در ادامه اورلیو دی لورنتیس، مالک جدید ناپولی که می خواست این تیم را به سری آ بیاورد، قصد تقویت تیمش را داشت و ساموئله دالابونا یکی از این بازیکنان بود. در انتقالی آزاد، دالابونا از میلان به ناپولی پیوست تا در سری بی بازی کند. در سری بی، اوضاع دالابونا خوب پیش می رفت اما پس از صعود به سری آ، ادی رجا، سرمربی ناپولی به شکلی ناگهانی او را از ترکیب تیمش خارج کرد. دالابونا در این خصوص می گوید:

در ناپل من مثل خدا بودم اما پس از صعود به سری آ، ادی رجا مرا بدون دلیل از تیم کنار گذاشت.
پس از دوران بد در ناپولی، دوباره دوران انتقال های قرضی که بسیاری از بازیکنان در فوتبال ایتالیا را نابود کرده، آغاز شد. از ایراکلیس یونان گرفته تا هلاس ورونا در سری سی. در نهایت در آتالانتا بود که دوران سیاه زندگی دالابونا فرا رسید:

در بهار 2011، پدرم لوئیجی بیمار شد. دکترها گفتند او فقط 5 ماه دیگر زنده است. پدرم را خیلی دوست داشتم و نتوانستم این مسئله را هضم کنم. در آن زمان در آتالانتا بودم اما یک سال دیگر از قراردادم با ناپولی باقی بود. در ماه اکتبر پدرم درگذشت. افسرده شدم و دیگر نتوانستم فوتبال بازی کنم.
افسردگی شدید در اثر فوت پدر باعث شد ساموئله دالابونا، انگیزه اش برای فوتبال را از دست دهد و در 31 سالگی فوتبال را کنار گذاشت.
در ادامه دالابونا در شهر آمستردام با کمک ماسیمو دوناتی، دوستش در تیم پایه های آتالانتا، یک رستوران ایتالیایی افتتاح کرد. دالابونا درباره پشیمانی اش از ترک چلسی می گوید:

اگر به عقب برگردم، تا همیشه در انگلیس می مانم. فوتبال ایتالیا حال به هم زن است. فشارها و ذهنیت متفاوت هستند. من مناسب فرهنگ ایتالیایی نیستم و بابت انتخاب اشتباهم تاوان سنگینی دادم. فوتبال از هفت سالگی زندگی من بوده و وقتی بازنشسته می شوید، دل تنگ همه چیز می شوید؛ از هم تیمی ها گرفته تا حضور در رختکن. نوستالژی ها شما را رها نمی کنند.
شاید حق با رانیری بود؛ اگر ساموئله دالابونا در چلسی می ماند و به ایتالیا نمی رفت، شاید می توانست به یک ستاره تبدیل شود. او امروز تولد 40 سالگی اش را جشن گرفت.