بهترین و عجیب ترین مسابقه بین تیم های رئال مادرید و بارسلونا در چارچوب مرحله نیمه نهایی مسابقات جام حذفی اسپانیا تحت عنوان «کوپا دل جنرالیسیمو» در سال ۱۹۴۳ برگزار شد که امروزه با نام «کوپا دل ری» شناخته می شود. آن بازی ۱۲ گل به همراه داشت که سهم رئال مادرید ۱۱ گل بود. درباره جنگ داخلی اسپانیا و تقابل بین ژنرال فرانکو با جمهوری خواهان کاتالونیایی خیلی شنیده اید.

جالب این که فوتبال که این روزها نمادی از صلح و دوستی بین ملت ها است، در آن روزگار باعث تشدید این درگیری های داخلی در اسپانیا شد. حزب «ال جنرالیسمو» وابسته به ملی گرایان نئو فاشیست به رهبری ژنرال فرانکو با سرنگونی حکومت بر آمده از یک انتخابات دموکراتیک، توانستند دولت اسپانیا را تصرف کرده و با وفاداران به دولت یعنی جمهوری خواهان درگیر شدند. ژنرال فرانکو می گفت:

رژیم ما بر اساس خون و سر نیزه است و نه بر اساس انتخابات ریاکارانه!

ژنرال فرانکو که اهل ایالت گالیسیا بود، اعتقاد داشت که قدرت باید در پایتخت یعنی مادرید و ایالت کاستیل متمرکز شود. او زبان های باسکی و کاتالونیایی را ممنوع کرد، نام دو باشگاه بارسلونا و اتلتیک بیلبائو به زبان اسپانیایی تغییر یافت و رنگ پیراهن آنها نیز به دستور حکومت فرانکو عوض شد. مردم باسک و کاتالونیا فقط در ورزشگاه با خیال راحت به زبان محلی خویش مکالمه می کردند. او قدرت حکومت مرکزی را در مادرید قبضه کرده ولی کاتالونیایی ها خود را مستقل از حکومت مادرید می دانستند و یا حداقل علیه این حکومت مبارزه می کردند. یکی از مقامات رسمی مادرید می گفت:

اگر بارسلونا وجود نداشت، آن گاه مادرید باید آن را به وجود می آورد.

رویارویی دو تیم فوتبال از دو ایالت تحت مناقشه و درگیری به منزله ریختن بنزین روی آتش بود. دو تیم رئال مادرید و بارسلونا در روز نوزدهم ژوئن ۱۹۴۳ به مصاف یکدیگر رفتند. آن بازی را عجیب ترین و بهترین ال کلاسیکوی تاریخ می دانند زیرا به گواه شاهدان عینی، سطح فنی و تاکتیکی بازی یک تحول عمده در فوتبال اسپانیا ایجاد کرد و همچون یک کاتالیزور، فوتبال نیمه آماتور اسپانیا را به فوتبال حرفه ای تبدیل نمود.

نتیجه بازی بسیار عجیب بود، ۱۱-۱ به سود رئال مادرید و جو محل بازی بسیار عجیب تر. در آن زمان هنوز ورزشگاه سانتیاگو برنابئو ساخته نشده و این بازی در ورزشگاه شامارتین مادرید برگزار گردید. بازیکن های ناراضی از حکومت به تیم کاتالونیایی پیوسته بودند و به همین دلیل از سوی عوامل ژنرال تهدید به مرگ شدند. بازیکن هایی که یکی پس از دیگری توسط فرانکو رانده شده بودند، اکنون قصد انتقام گیری و خاتمه دادن به سلطه رئال مادرید بر فوتبال اسپانیا داشتند زیرا رئال را نمادی از دیکتاتوری ژنرال فرانکو می دانستند.

بازی رفت با برتری ۳-۰ بارسلونا در لس کورتس به پایان رسیده بود و ادواردو تئوس خبرنگار مشهور هوادار رئال مادرید پیش از شروع بازی برگشت، بازیکن های رئال مادرید را به بی تعصبی متهم کرد تا شاید بدین ترتیب، بازیکنان و هواداران مادریدی به خود بیایند. حربه ای که شاید هنوز هم توسط Marca به طرزی کم رنگ تر مورد استفاده قرار می گیرد. مقاله تئوس خون مادریدی ها را به جوش آورد و آنها هدفی جز خط بطلان کشیدن بر این مدعا برای خویش متصور نبودند.

بدین ترتیب جو بسیار ملتهب تر شد. پینیِرو رئیس باشگاه بارسلونا برای ریختن آب روی آتش، نامه ای به مسئولان باشگاه رئال مادرید نوشت تا شاید اندکی، فضا را پیش از شروع بازی برگشت، تلطیف نماید اما نه تنها این طور نشد بلکه مسئولان باشگاه مادریدی هیچ پاسخی به این نامه نداده و هواداران خویش را به طعنه و سرزنش علیه بارسلونا فرا خواندند.

هواداران بارسلونا در مسابقه رفت علیه بازیکنان رئال مادرید سوت زده و آنها را هو کردند و به همین دلیل، باشگاه بارسلونا جریمه شد. مادریدی ها به تلافی اتفاقات بازی رفت، به هر تماشاگری که بلیت خریده و وارد ورزشگاه می شد، یک سوت می دادند تا حین بازی، با سوت های مستمر موجب بر هم ریختن تمرکز یاران حریف شوند. سر و صدای تماشاگرهای مادریدی به قدری وحشتناک بود که آنخل مور مربی بارسلونا می گفت که احساس می کند پرده های گوشش در حال پاره شدن هستند!

در آن زمان رایج بود که داور پیش از آغاز بازی با کاپیتان های دو تیم در رختکن ملاقات می کرد. روایت شده که داور این بازی به رختکن بارسلونا رفته و کاپیتان این تیم را تهدید کرد. هیچ مدرک مستندی درباره این رفتار داور وجود ندارد اما گفته شده که داور از الفاظ خوبی در ملاقات با کاپیتان بارسلونا استفاده نکرده است. حتی برخی دیگر روایت کرده اند که یکی از وزرا با اسلحه وارد رختکن بارسلونا شد هر چند که صحت این موضوع چندان قطعی نیست.

لوئیس میرو دروازه بان بارسلونا زیر باران سکه های پرتاب شده از سوی هواداران مادریدی در داخل محوطه جریمه تحت فشار و واهمه زیادی قرار گرفت. پیش از آغاز بازی، مسئولان امنیتی به بارسلونایی ها لقب «تجزیه طلبان قرمز» و «سگ ها» داده و به آنها گفتند که باید در این مسابقه ببازند.

برخوردهای خصمانه با تیم بارسلونا به حدی رسید که حتی برخی از بازیکن های کاتالونیایی شک داشتند که پا به زمین بازی بگذارند. پس از ۳۰ دقیقه نخست مسابقه، یک بازیکن بارسلونا به طور مشکوکی کارت قرمز گرفت و این تیم با نتیجه ۲-۰ عقب افتاد. ترس، دلهره و نا امیدی بر بازیکن های بارسلونا مستولی شده و تا پایان نیمه اول، نتیجه عجیب ۸-۰ برای کمتر کسی باور کردنی بود.

در نهایت بازی با نتیجه ۱۱-۱ به پایان رسید تا سنگین ترین شکست در تاریخ ال کلاسیکو به نام آبی و اناری ها ثبت شود. هنوز پس از گذشت ۷۳ سال، از این بازی صحبت می کنند. هیچ فیلمی از آن بازی وجود ندارد تا پاسخی باشد به این راز بزرگ فوتبال که چگونه بارسلونا پیروزی ۳-۰ بازی رفت را با شکست تحقیر آمیز ۱۱-۱ بازی برگشت مبادله کرد.