خاطرات همایون بهزادی؛ازدواج در ۲۲سالگی

ارتش سرخ دات کام:

همایون بهزادی در چهارمین بخش زندگینامه خود از زندگی مشترک خود می گوید و همچنین از زوج خود در خط حمله.

بهزادی درباره ازدواج زودهنگام خود چنین گفته است:

اولین ازدواج
اکنون اجازه بفرمایید کمی هم از زندگی خصوصی خود در آن زمان ها برایتان شرح دهم.

اگر به عکس هایی که پیش از این چاپ شده توجه کرده باشید در اغلب مسابقات فوتبال یک همبازی به نام منوچهر مهجوری در کنارم بود. منوچهر و من از کلاس ششم یا هفتم بود که در کنار یکدیگر قرار گرفتیم. این دوستی ما روز به روز عمیق تر و استوارتر می گشت به طوری که در تمام دوران تحصیل دبیرستان و بعد از آن او همیشه یک مشاور ورزشی خوب برای من بود و حالا هم هست.

دوستی او و من به دنبال رفت و آمد خانوادگی که با هم پیدا کردیم باعث شد که در آن موقع چشم من با چشمانی که بعدا بزرگترین مشعل راهنمایی زندگی من بود آشنا گردد و او کسی نبود جز همین مینو خانم زنم یا به قول دوستان «مادر بچه ها»!

بالاخره در سال 1341 در حالی که 22 کمتر داشتم با مینو خانم مهجوری خواهر همبازیم (منوچهر مهجوری) ازدواج کردم و دور از چشم دادگاه حمایت خانواده و آن افرادی که امروز مشعل دار نهضت ازدواج در سنین بالا می باشد باید عرض کنم که عروس خانم در آن زمان سیزده سال داشت!

در اینجا روی سخن خود را به جوانان عزیز می کنم و به عنوان یک ورزشکار اعتراف می کنم که یکی از عللی که موجب پایداری و زوال ناپذیری من در زندگی ورزشی که همواره با فراز و نشیب فراوان نیز همراه بوده است وجود امیدی به نام همسر عزیزم می باشد.

من به جوانان عزیز مخصوصا اگر ورزشکار باشند توصیه می کنم که هرچه زودتر راه خداپسندانه یعنی راهی که عرف و شرع آن را جایز دانسته و پدران و مادران و اجداد ما آن را طی کرده اند ازدواج کنند و این را من حاضرم کتبا تعهد کنم که ازدواج بزرگترین پشتوانه برای بقا در ورزش برای یک ورزشکار می باشد.

چون به یکی از حساس ترین مسایل زندگی نظم می دهد. ورزشکاران زیادی بوده و هستند که در مقابل عشق های آنچنانی – که شرح آن را بی مورد می دانم- صرف نظر از اینکه از مسیر ورزشی به دور افتاده اند. موجب نابودی خود در ورزش نیز گشتند.

درخشش حمید شیرزادگان
بازی در بهمن ماه 1341 با آمدن تیم یانیک استراوا به ایران، تیم تهران و شاهین بازی های خوبی در مقابل این تیم انجام دادند.

روز مسابقه تیم یانیک استراوا و شاهین را باید مبدأ تولد شیرزادگان در فوتبال دانست.

این طفل آن موقع و شاه داماد امروزی بدون تردید یکی از بهترین تمام کننده هایی است که خط حمله فوتبال ایران به یاد دارد زیرا هر موقع که من توپ داشتم و یا پرویز دهداری پا به توپ عمل می کرد او درست در مکانی جا می گرفت که پرویز و من چاره ای جز پاس دادن به او نداشتیم و من دوباره او همواره متعجبم زیرا او هیچگاه پرش آرمانی و سرعت خوب نداشت اما او با فکر و حس تشخیص و انعطاف پذیری عجیبی که داشت واقعا بیداد می کرد تا جایی که آن زمان ها تماشاگران به این انعطاف پذیری او لقب «لق بودن» داده بودند. در هرحال به نظر من او بازیکنی بود با دید عالی، دریبل زن ماهر و موذی اما کم فعالیت، زیرا همیشه او تمام کننده زحمات پرویز دهداری و من بود و هیچگاه زحمت پریدن و یا جلو عقب رفتن را به خود نمی داد.

در بازی «یانیک استراوا» و شاهین- که بهترین بازی شیرزادگان به نظر من می باشد- دو بر سه بازنده شدیم که هر دو گل شاهین را شیرزادگان زد که یک گل آن از روی نقطه پنالتی بود.

یکی از سیاست های خوبی که آن روزها دنبال می شد، به نظر من در آمادگی نگاه داشتن نسبی تیم ملی در تمام فصول بود و این را اغلب با عنوان سیاست مأبانه «تیم تهران» انجام می دادند چه هر تیمی که از خارج به تهران می آمد یک بازی با تیم تهران برگزار می کرد و در همین بازی های تیم تهران بود که امیدهای تیم ملی برگزیده می شدند مضافا به اینکه تیم ملی نیز تعطیل نمی شد و در ماه حداقل یک تمرین و یا مسابقه برگزار می کرد و بچه ها در آمادگی می بودند.

باری تیم یانیک استراوا هم یک بازی با تیم تهران برگزار کرد و مصطفی عرب در این مسابقه مقابل «پوسپیخال» درخشید.