شاید حقیقت این باشد که در تاریخ فوتبال هرگز نقشِ دروازه‌بان‌ها آنقدر که باید جدی گرفته نشده است.

به گزارش "ورزش سه" و به نقل از آی اسپورت، لو ‏یاشین تنها دروازه‌بانی است که توپ طلایِ اروپا را کسب کرده است. در انگلیس فقط پیتر شیلتون جایزه‌ ‏بهترین بازیکنِ سال ‏FA‏ را برده و خودِ او کنارِ برت تراوتمن، گوردون بنکس، پت جنینگز و نویل ‏ساوتال، تنها دروازه‌بانانی هستند که جایزه‌یِ بهترین بازیکن سال از سویِ انجمن نویسندگانِ فوتبالی را به ‏نام خود کرده‌اند. واقعا عجیب است که یک جایزه‌ انفرادی برای ورزشی تیمی، اینقدر به انفرادی‌ترین ‏پستِ آن بی توجه است.

گران‌ترین دروازه‌بانِ تاریخ فوتبال جانلوئیجی بوفون است که سالِ 2001 با مبلغِ شگفت‌انگیزِ 32.6 ‏میلیون پوند از پارما به یوونتوس پیوست. البته حالا که نگاه می‌کنیم می‌بینیم که این قرارداد واقعا برایِ ‏یوونتوس عالی بود. در واقع بوفون تنها دروازه‌بانی است که بین 100 بازیکن گران‌قیمت تاریخ جا دارد. ‏در دوران پسا-مانیبالیست‌ای که باشگاه‌ها سر پول کمتر دادن برایِ بازیکنان خوب باهم رقابت می‌کنند، ‏پست دروازه‌بان همچنان به عنوان جایی برایِ خرج نکردن باقی مانده است.‏
پست دروازه‌بان همیشه مورد بی‌توجهی قرار گرفته است. وقتی برایان کلاف سالِ 1977 برایِ آوردن پیتر ‏شیلتون به ناتینگهام فورست 270 هزار پوند خرج کرد، هیات مدیره‌یِ باشگاه تصمیم او را زیرِ سوال ‏بردند: اگر تیم خوب سازماندهی شده باشد، دروازه‌بان نباید خیلی اهمیت داشته باشد. اصلا چرا باید برایِ ‏پستی که در 85 دقیقه از بازی هیچ نقشی ندارد این همه پول داد؟ اما کلاف جواب این سوال را داد: یک ‏سیو ارزش یک گل را دارد. فارست آن فصل با جان میدلتون درونِ دروازه در 5 بازیِ اول 6 گل خورد. ‏اما وقتی شیلتون آمد در 14 بازی 6 گل خورد. کلاف اعتقاد داشت حضورِ شیلتون بود که باعث شد ‏فورست قهرمان انگلیس شود. او بعدها به دانکن همیلتون گفت: «وقتی شیلتون تویِ گل بود اعتماد به نفس ‏کل تیم بالاتر می‌رفت... مدافعان احساسِ امنیت بیشتری می‌کردند و مهاجمان می‌دانستند اگر گل بزنند، ‏امکاِ اینکه تیم مقابل شانسِ جبران را نداشته باشد خیلی بیشتر است.»‏

عامل روحی روانی تنها یکی از عوامل موثر نادیده گرفته شده‌ دروازه‌بانان در تیم‌هایشان است. شیلتون ‏آنقدر عالی خط دفاعی‌اش را رهبری می‌کرد و می‌چید که به قولِ خودش خیلی از بهترین بازی‌هایش، ‏بازی‌هایی بود که اصلا توپ به دستش نمی‌خورد. در واقع او قبل از اینکه شوت زده شود، جلویش را ‏می‌گرفت. این پارادوکس بزرگ دروازه‌بانی است: فقط وقتی ارزش آنها مشخص می‌شود و به چشم می‌آیند ‏که تیم مرتکب اشتباه بشود و برایِ همین افسانه‌ای که خیلی نباید بابتشان پول داد شکل گرفته است.‏