اصفهان روزهای سختی را پشت سر گذاشت. «همه» علیه «یک شهر»؛ این شاید بهترین تعبیر برای توصیف روزهایی است که بر فوتبال این شهر گذشت. از همان شبی که سپاهان با شایستگی پنجمین جام قهرمانی لیگ برتر را کسب کرد و عده ای با «ناجوانمردی» تلاش کردند این قهرمانی را زیر سئوال ببرند تا چندساعت مانده به بازی ذوب آهن و نفت تهران که برای قهرمان نشدن «ذوب آهن» (بخوانید اصفهان) و نرسیدن دومین جام به این شهر، هر کاری از دستشان برمی آمد، انجام دادند، جریانی به راه افتاد که سعی در کمرنگ کردن دستاوردها و موفقیت های فوتبال اصفهان داشت. آنها تلاش کردند تا این موفقیت ها را به «مدیریت اصفهانی» فدراسیون ربط بدهند و کاری کردند که «تاج» و «اسلامیان» برای رفع اتهام از خود، مجبور به حمایت های تلویحی از تبریزی ها شوند و خودشان را کنار بکشند تا مبادا بیشتر از این در مظان اتهام قرار بگیرند. فراموش کرده بودند که این «مدیریت اصفهانی» سال ها پیش در ماجرای «سرباز احمدی» به ضرر سپاهان کار کرد. یا بعدتر در پرونده تجدید بازی مس کرمان و ذوب آهن، رأی به نفع تیم کرمانی داد تا «انگ» حمایت شائبه دار نخورند! مدیریت اصفهانی، هیچ وقت خود را بخاطر اصفهان به خطر نینداخته اما این جریان، بهانه خوبی شد برای آنهایی که موفقیت های سال های اخیر تیم های اصفهانی، «خار در چشمشان» شده بود! این عداوت، این بغض و کینه، این تبعیض و بازی های ناجوانمردانه را سال هاست دیده و می بینیم. باز هم دیدیم. وقتی گزارشگر دیدار فینال حذفی، بعد از هرگل ذوب آهن، زورش می آمد فریاد که نه ...حداقل کمی شور و هیجان را چاشنی گزارشش کند و دست آخر هم وقتی از قهرمانی تیم اصفهانی مطمئن شد، مدام سعی می کرد با هربار ذکر نام ذوب، اشاره ای هم به تیم حریف و شایستگی آن داشته باشد و خلاصه که خیلی ها آن شب خوشحال نشدنداما چه اهمیتی دارد؟!

حالا اصفهان پس از عبور از روزهای آشفتگی و بحرانی که برای هردوباشگاه پیش آمد، پس از گذشتن از طوفان تغییراتی که در عرض چند ماه هردوباشگاه را دستخوش ناملایمات (هرچند موقتی) کرد و «ثبات» را که اصل اساسی موفقیت های ورزش این دوباشگاه بود را زیر سئوال برد، دوباره همراه با سپاهان و ذوب آهن به روزهای خوب برگشته است. روزهای خوبی که البته در آغاز راه آن قرار داریم. سپاهان و ذوب آهن پیش از این یک بار تا فینال لیگ قهرمانان آسیا رفته اند. حالا دیگر نایب قهرمانی هم کم است. این مردم و این شهر، جام بعدی را هم می خواهند : «قهرمانی لیگ قهرمانان». نصیب هرکدام از این دو تیم که بشود، افتخارش برای این شهر است و مردمانش و ناراحتی اش بماند برای همان ها که چون خودشان نمی توانند بالا بروند، تلاش می کنند تا نردبان را از زیر پای بقیه هم بکشند.