منتقدانی که می‌گفتند تیم کارلوس کروش یک تیم ملی واقعی نیست و او تعدادی دورگه را کنار مهره‌های مورد علاقه‌اش می‌چیند و تیم منتخبی می‌سازد که به اشتباه تیم ملی صدایش می‌زنند(!) اگر موشکافانه به ترکیب دیروز تیم ملی مقابل عراق نگاه کنند، حرف خود را پس می‌گیرند...
تیمی كه دیروز مقابل عراق بازی كرد و از سد حریف خود گذشت، به شكلی تیم آینده فوتبال ایران است، تیمی متشكل از بازیكنان ذخیره فعلی كه اغلب‌شان می‌توانند در آینده‌ای نزدیك مهره فیكس تیم ملی باشند. در این تیم 11 بازیكن از 10 شهر مختلف به میدان رفتند تا تیم ملی آینده، جغرافیای وسیعی داشته باشد.

به گستره جغرافیایی این تیم توجه كنید؛ علیرضا بیرانوند از خرم‌آباد، رامین رضاییان از ساری، مرتضی پورعلی‌گنجی از بابل، هاشم بیك‌زاده از مشكین‌شهر، مهرداد پولادی از چالوس، وریا غفوری از سنندج، امید ابراهیمی از نكا، وحید امیری از خرم‌آباد، سروش رفیعی از نورآباد ممسنی، سردار آزمون از بندر تركمن و كریم انصاری‌فرد از اردبیل... در این تیم، شمالی‌ها با 5 بازیكن ركورددار بودند اما از ركورد آنها مهم‌تر تنوع شهرهای زادگاه ملی‌پوشان است البته در تیم اصلی هم جدا از 6 بازیكن تهرانی (حقیقی، خسرو، صادقی، آندو، نكو و اشكان) بازیكنانی از گیلان (سیدجلال و جهانبخش)، اصفهان (حاج‌صفی)، شیراز (شجاعی) و مشهد (گوچی) توپ می‌زنند و این تیم برعكس آنچه تصور می‌شود، تیمی است متعلق به تمام ایران و با جغرافیایی وسیع...

آن روزها كه بیت‌آشور، داوری، امید نظری و... به اردو می‌آمدند، دورگه‌ها بهانه‌ای بودند برای حمله به كروش و پرسیدن این سؤال كه چرا تیم ملی متعلق به تمام ایران نیست اما حالا تیم كروش تیمی است كه به چهارگوشه كشور تعلق دارد، از شمال تا جنوب و از شرق به غرب... هم تیم‌های شهرستانی در این تیم نماینده دارند و هم شهرستان‌هایی كه صاحب تیم لیگ برتری نیستند، دارای بازیكن ملی‌پوش هستند... این اتفاق را باید به فال نیك گرفت.