یک ضربه فوق العاده و تاریخی؛ لحظه‌ای که دیگر هرگز برای مدافع برزیلی تکرار نشد.

به گزارش "ورزش سه"، "هیچ بچه‌ای فوتبال بازی نمی‌کند تا گری نویل شود". این عبارتی است که معمولا در انگلیس استفاده می‌شود، یعنی مردم برای تماشای بازی مدافع کناری به ورزشگاه نمی‌روند. اما همان‌طور که می‌دانیم، این مواردِ نادر هستند که قوانین را تعیین می‌کنند و در تاریخ سوم ژوئن 1997، دوباره زمان اثبات این فرضیه فرا رسید. تورنو دوفرانس؛ تورنمنت تدارکاتی برای جام جهانی 1998- رقابتی که تماشاگر چندانی در استادیوم نداشت.

ناگهان گلوله‌ای در دور دنیا پخش شد

هنگام ضربه وحشتناک ستاره سلسائو، چشم همه تماشاگران حاضر در استادیوم و تلویزیونی، همچنان به زین الدین زیدان هافبک فرانسوی یا روماریو و رونالدو، دو ستاره برزیلی دوخته شده بود، اما به یکباره این مدافع چپ عضلانی در فاصله بیش از 30 متری از دروازه پشت توپ ایستاد؛ ضربه ویرانگر روبرتو کارلوس.

ابتدا به سمت پرچم کرنر، سپس درون دروازه

در ادامه شاهد یک شلیک وحشتناک با یک مسیر غیرقابل پیش بینی بودیم. فابین بارتز، دروازه‌بان تیم ملی فرانسه نیز مانند همه افراد دیگر، چه بازیکن، چه مربی و چه تماشاگر، فقط تماشا کرد که این توپِ شتاب گرفته که در ابتدا به نظر می‌رسید که به سمت پرچم کرنر در حال پرواز است، چگونه از کنار دیرک عبور کرده و به شکل حیرت انگیزی وارد دروازه تیم ملی فرانسه می‌شود.

ناگهان یک مدافع کناری، ستاره‌ای در کلاس جهانی شد

روبرتو کارلوس 24 ساله در آن روز، تنها یک سال قبل به رئال مادرید پیوسته بود، خیلی قبل از اینکه حرفی از آن تیم "کهکشانی" به میان بیاد. اما زمانش که رسید، این مدافع برزیلی نیز بخشی از آن تیم بود. مدافع کناری که بیشتر شبیه یک وینگر بازی می‌کرد، ران‌هایی مانند ستون‌های یک پل و آن ضربه وحشتناکی؛ ضربه‌ای که در زمین‌های فوتبال در سراسر جهان، بازیکنان سعی در تکرار آن داشتند.

انتظار برای لحظه‌ای که به‌ندرت رخ داد

هیچ کس واقعا تا امروز و تا این لحظه، موفق به تکرار آن ضربه آزاد تماشایی در تاریخ فوتبال نشده و به فرمول آن دست پیدا نکرده است. در بیست و پنجمین سالگرد آن مسابقه، به نظر می‌رسد دیگر راه تکرار آن ضربه بسته شده باشد.

اما مشکل اصلی خود روبرتو کارلوس و روزهای بازی کردن او برای رئال مادرید بود. او می‌خواست به تماشاگران تشنه تکرار این ضربه هدیه‌ای بدهد و به این مدافع برزیلی اجازه ضربه زدن از فاصله 18، 25 یا 40 متری، بارها و بارها داده شد. بازیکنان بزرگی مانند زین الدین زیدان، لوئیس فیگو یا دیوید بکهام کنار می‌رفتند تا روبرتو کارلوس از هر فاصله‌ای شوت بزند و در نهایت این اتفاق تکرار نشد. در شرایطی که همه منتظر آن لحظات خاص و نادر بودند باید متوجه می‌شدند که روبرتو کارلوس در واقع متخصص واقعی نواختن ضربات ایستگاهی نبود.