اگر ماشین زمان داشتیم، می توانستیم به سال 2014 برگردیم یعنی زمانی که رئال با هدایت آنچلوتی و زیدان توانست دهمین چمپیونزلیگش را ببرد. از آن زمان تا کنون، رئال که سیزده قهرمانی اروپا دارد، توانسته دورتموند، منچسترسیتی، اتلتیکوی چولو (دو بازی حذفی و دو فینال)، پی اس جی ، لیورپول، یووه، رم، اینتر، بایرن (شامل پیروزی چهار بر صفر مقابل بایرن گواردیولا) و چلسی را به عنوان قهرمان اروپا شکست بدهد.

کافی است که به داستان کوتاه این هشت سال نگاه کنیم که شامل چهار چمپیونزلیگ بوده است. رئال مادرید رابطه صمیمانه ای را با جام باشگاه های اروپا دارد که فراتر از هر رابطه ژنتیکی است و به بخشی از هویت این باشگاه تبدیل شده است. برای غلبه بر همه تیم هیا بزرگ مذکور باید خیلی خوب بازی کنی، باید بی نهایت رقابت جو باشی و باید بازیکنان در بالاترین سطح داشته باشی، باید فشار را تحمل کنی، باید منابع لازم در شرایط سخت را داشته باشی و به قول مک منمن (که در هشتمین و نهمین قهرمانی حضور داشت) رئال همیشه خودش مسیرش را پیدا می کند. پوچتینو و توخل به خوبی می دانند که از چه حرف می زنم. پادشاه اروپا هستیم.