کریم باقری گاهی در تمرین تیم ملی پا به پای بازیکنان تمرین می کند و به یاد دوران جوانی و البته بازیگری شوت هم می زند. چون آقا کریم هنوز هم جوان است.

امان از شوت های کریم باقری که مهار ناشدنی بود. مهم نبود از چه فاصله ای زده می شد. مهار آن برای دروازه بان سخت بود چرا که به کنج دروازه می رفت. آنهم با سرعت هر چه تمامتر. شوت های او گره کور بازی را باز می کرد. به خصوص در مصاف با تیم های عربی که وقت کشی یا دفاعی بازی می کردند. ای کاش کریم باقری هنوز هم بازی می کرد و ای کاش فوتبال بازیکنانی چون کریم باقری خیلی زود تمام نمی شد و ای کاش فوتبالیست هایی چون آقا کریم تکرار می شدند.

با وجود بازیکنانی چون کریم باقری بازی با یک هافبک جلوی خط دفاعی هم کافی بود چون یا توپ را می زد یا بازیکن حریف را! هر چند آقا کریم جزء بازیکنانی بود که در مهار بازیکنان تهاجمی حریف باهوش و با فکر بازی می کرد و اگر هم خطا می کرد به گونه ای خطا می کرد که کارت نمی گرفت. البته از آقا کریم آرام عصبانیت هایی هم دیدیم. و این اتفاق زمان هایی رخ می داد که دیگر صبر او لبریز می شد. در بازی با لبنان هم دیدید هیچ گاه به حریف به خاطر بازی تاخیری و اتلاف وقت بازی با شیوه های ناپسند اعتراضی نکرد اما وقتی تیم ملی به گل دوم رسید چنان شادی کرد که گویی خود در میدان حضور دارد و گل زده است.

کریم باقری در پرسپولیس یک همراه و یک دستیار خوب برای یحیی گل محمدی و در تیم ملی یک همراه و یک دستیار خوب برای اسکوچیچ است. و البته یک دوست خوب برای بازیکنان. جایی که لازم باشد راهنمایی می کند و جایی هم که لازم باشد شوک می دهد و وجود چنین مهره های ارزشمندی در فوتبال بدون شک غنیمت است.