باشگاه منچسترسیتی که نخستین حضورش در فینال لیگ قهرمانان اروپا را تجربه می کند، تصمیم دارد هزینه سفر هواداران این تیم به پرتغال را بپدازد. در صورت قطعی شدن این اتفاق سیتی زن ها از لایه جدیدی از تماشاگرسالاری رو نمایی کرده اند که پیش از این کمتر در فوتبال دیده شده است.

باشگاه سیتی در حالی چنین تصمیمی گرفته که در یک سال و اندی که از شیوع کرونا می گذرد، به دلیل ممنوعیت حضور تماشاگران در ورزشگاه ها، نه تنها درآمدزایی نداشته بلکه ضرر هنگفت مالی را نیز تجربه کرده است. با این حال سیاست گذاری درست مدیران باشگاه، آنها را به سمت این تصمیم سوق داده که با وجود بارمالی سنگین، تماشاگران وفادارش را از تماشای تیم محبوب شان در اولین فینال لیگ قهرمانان محروم نکند.
هرگونه مقایسه ای از وضعیت تماشاگران در ایران با فوتبال اروپا که عقلا و منطقا زشت و زننده است، اما این تصمیم سران باشگاه را در کنار کاسه گدایی باشگاه های خودی به سمت هواداران که می بینیم، حس مشمئز کننده ای دست می دهد از این همه نامدیریتی و نالایقی مدیران و مسئولان باشگاه ها و تصمیم گیران فوتبال کشور.

هوادارانی که نه جایگاه درست و حسابی دارند، نه خدماتی از باشگاه دریافت می کنند و نه حتی حق و حقوق مشخصی در قانون دارند، به جای دریافت آپشن هایی مانند کارت هواداری، پکیج بلیت، لوازم و تجهیزات ورزشی و تزئینی و ... از سوی باشگاه یک شماره کارت دریافت می کنند که کمک نقدی خود را واریز کنند. یعنی اینجا بر خلاف فوتبال اروپا از زمین به آسمان می بارد!

دو باشگاه دولتی در فوتبال ایران که تقریبا 90 درصد هواداران در کل ایران را در اختیار دارند، از بودجه بیت المال عمومی ارتزاق می کنند، اما بارها و بارها از هواداران خود درخواست کمک مالی کرده اند، بدون این که مشخص شود روی چه حساب و کتابی هواداری که از هیچ حق و حقوقی برخوردار نیست باید به باشگاه مورد علاقه اش پول بدهد. هواداری که از ساده ترین حقوق خود مانند آب و خوراک و صندلی مشخص در ورزشگاه محروم است.

هواداران سرمایه های اصلی باشگاه ها هستند. چرا که مدیران، مربیان و بازیکنان می آیند و می روند و این هواداران هستند که می ماند. اگر باشگاهی مانند رئال مادرید به خود جرات می دهد فوق ستاره ای مانند رونالدو را از منچستریونایتد خریداری کند، به پشتوانه هوادارانی است که ظرف یک هفته با خرید چند صد هزار لباس آن بازیکن، هزینه خرج شده را به باشگاه باز می گردانند و این اصلی ترین تفاوت بین باشگاه های بزرگ و کوچک است.

به امید روزی که در ایران هم هوادار که صاحب اصلی فوتبال به شمار می رود، در چشم مدیران چیزی فراتر از عابربانکی باشد که سومدیریت و فسادهای مالی را از جیبش جبران کند.