به گزارش "ورزش سه"، مرگ دو پیشکسوت باشگاه پرسپولیس (انصاریان یکسال هم پس از جدایی از جمع سرخ‌پوشان برای استقلال بازی کرد) در شرایطی رخ داده که جامعه هواداری فوتبال ایران درگیر کشمکش های زیادی طی سال های اخیر بوده و هر چه جلوتر آمده ایم این وضعیت بغرنج‌تر هم شده است.

علیرضا مرزبان مربی تیم فوتبال سپاهان در این شرایط که جامعه فوتبال ایران فراتر از رنگ‌ها در غم عزیزانش به سوگ نشسته در گفتگویی از احساسات خود گفته و اینکه چطور می‌توان فاصله نقطه آغاز و پایان در این دنیا را معنی دار به پایان برد. صحبت‌های مربی سپاهان را در ادامه می‌خوانید:

« خیلی جالب است برایم که وقتی کسی فوت می کند، همه یاد زندگی می افتند و همه به این فکر می کنند که چطور زندگی کنند. درست است ما یک روز متولد می شویم و یک روز هم می میریم. فاصله بین این دو نقطه را اما خودمان تعیین می کنیم که ارزش هایمان چه چیزهایی باشد. مشخص می کنیم که چطور می خواهیم زندگی کنیم؛ چطور می توانیم از زندگی لذت ببریم؛ چطور می توانیم به هم احترام بگذاریم؛ چطور می توانیم به همنوعان خودمان کمک کنیم و چطور می توانیم فضای اطرافمان را بهتر کنیم. علی یک فوتبالیست بود و زندگی هم یک توپ فوتبال است. وقتی به توپ یک ضربه بزنید، هیچ وقت به نقطه اول برنخواهد گشت و هیچ موقع آن شرایط تکرار نمی شود ولی اگر یاد بگیریم که همدیگر را دوست داشتیم؛ به هم احترام بگذاریم و اخلاق را رعایت کنیم؛ یاد بگیریم بزرگ باشیم؛ یاد بگیریم چهره خوبی در جامعه داشته باشیم؛ یاد بگیریم که سمبل های خوبی در جامعه داشته باشیم؛ یاد بگیریم که وفادار باشیم؛ یاد بگیریم که به همه چیزهایی که انسانیت را بزرگ می کند، احترام بگذاریم؛ یاد بگیریم به آزادی احترام بگذاریم؛ یاد بگیریم فضایی که درونش هستیم را از خشونت عاری کنیم یاد بگیریم؛ احترام به انسانیت بگذاریم. جای زندگی همینجاست و جالب اینکه هر وقت کسی می میرد، به این فکر می کنیم که هر آن ممکن است زندگی ما هم تمام شود، ولی تا بخواهد تمام شود باید ببینیم با فاصله‎‌ای که میان نقطه آغاز و نقطه پایان وجود دارد، چه کرده ایم؛ آیا ما می توانیم به زندگی خودمان افتخار کنیم یا نه؟! آیا می توانیم سنگ قبری برای خودمان بسازیم که روی آن نوشته شده باشد احترام به بشریت، احترام به آزادی، احترام به انسانیت و احترام به حقوق تمام انسانی‌ای که ما باید داشته باشیم؟ آیا می توانند روی قبرمان بنویسند که به اخلاق و انسانیت احترام گذاشت؟ که مسئولیت پذیر بود؟! این آخری خیلی مهم است. یادمان نرود که انسان بودن سخت ولی شدنی است.»