تا به حال دیده‌اید مدیری در باشگاهی منصوب شود و بگوید: «من به سرمایه‌گذاری در تیم‌های پایه و توسعه آکادمی باشگاه اعتقادی ندارم و رده‌های سنی نوجوانان و جوانان برای من هیچ اهمیتی ندارد»؟ ابداً خیر!

هرچه جست و جو کنید، هیچ نمونه‌ای پیدا نمی‌کنید که مقام مسئولی چنین حرفی زده باشد. معمولاً در همه باشگاه‌هایی که به کار اصولی اعتقاد دارند سعی می‌شود به تیم‌های پایه رسیدگی شود. در واقع کار اصولی و پایه‌ای جزو لاینفکی از برنامه‌های مدیران آینده‌نگر است... در عوض تا دل‌تان بخواهد صدها نمونه از نقیض این گزاره موجود است.

مدیرانی با شعارهای تکراری و نخ نما، پیش از هر چیز از «توجه ویژه به تیم‌های رده پایه» می‌گویند و گوش مخاطب را با جملاتی تکراری پر می‌کنند: «کاری می‌کنیم باشگاه در سال‌های آینده از جذب بازیکن بی‌نیاز شود»، «آکادمی باشگاه را تبدیل به محل پرورش استعدادهای جوان می‌کنیم»، «مملکت ما پر از استعداد است» و حرف‌هایی نظیر این. همه ما بارها و بارها وعده‌های اینچنینی مدیران تازه نفس را با طول و تفصیل شنیده‌ایم اما چند صباحی که می‌گذرد و پای عمل که می‌رسد، با یک «هیچ بزرگ» روبه‌رو می‌شویم.

وعده‌ها به سرعت به فراموشی سپرده می‌شوند و فوتبال پایه در همان وضعیت رقت‌انگیزی که بود، دست و پا می‌زند. حرف‌های صادقانه و البته تکان‌دهنده علیرضا اکبرپور در شماره دیروز «ایران ورزشی» یکی از مصداق‌های همین «هیچ»‌های بزرگ است. مربی تیم نوجوانان استقلال از بچه‌هایی گفت که وعده غذایی درست و حسابی ندارند، هیچ محلی برای اسکان آنها پیش‌بینی نشده و مجبورند در خانه دوست و آشنا بمانند. چطور می‌شود باشگاهی که در یک سال گذشته چیزی حدود ۱۰۰ میلیارد هزینه کرده، بدیهیات و امکانات اولیه تمرین را در اختیار تیم‌های پایه نمی‌گذارد؟

چطور می‌شود پای قراردادهای چندمیلیاردی را امضا کرد و عکس یادگاری گرفت اما خرید کاور را برای تیم نوجوانان دریغ کرد؟ وقتی درددل‌های مربی نوجوانان استقلال را می‌خواندم، به یاد آخرین گفت و گوی تصویری احمد سعادتمند افتادم که ۴۸ ساعت مانده به برکناری، با جزئیات کامل از شرح پرداختی‌های استقلال به این بازیکن و آن مربی می‌گفت.

میلیاردها تومانی که هزینه شده و رده سنی نوجوانان، کمترین سهمی از آن نداشته. گلایه‌های علیرضا اکبرپور از وضعیت تأسفبار تیم نوجوانان استقلال، البته زیر هجوم حواشی بزرگتری که در اطراف استقلال در جریان است، دفن می‌شود. باشگاهی که نه مدیر دارد، نه سرمربی و نه آینده مشخصی، آنقدر گیر و گرفتاری دارد که کسی از شرایط نامساعد بچه‌های ۱۵-۱۴ ساله غمگین نشود. کاش روزی فرا برسد که بخشی از مطالبات هواداران، پیگیری وضعیت بچه‌هایی باشد که عاشقان واقعی این پیراهن هستند. بچه‌هایی که به عشق استقلال، شب‌ها در خانه دوست و آشنا، خواب ستاره شدن می‌بینند.