بازی تمام شده بود. در اولدترافورد. بدون گل. بدون زلاتان محروم شده. برابر وست بروم که آمده بود بدون دریافت گل یک امتیاز کسب کند و به خانه بازگردد. وست بروم ماموریتش را برابر میلیونرهای سرخپوش با توفیق به پایان رسانده بود. نکته طعنه آمیز این بود خیلی ها از آن تساوی حیرت نکرده بودند. نمایش سرخپوش ها را جوهره یونایتد طی سه فصل اخیر قلمداد کردند: تیمی که باید زهردار باشد و زهردار نیست، بازیکنانی که باید ضربه نهایی را شلیک کنند، ولی شلیک نمی کنند...
ژوزه در پایان نق می زد. نیش می زد. گله می کرد. بازیکنانش را متهم می کرد. لوک شاو را. می گفت شاو نه تمرکز دارد و نه بلندپروازی. آنتونی مارسیال را زیر سئوال می برد. می گفت چهار بازیکن خلاق داشته و چهار بازیکن که باید گل می زده اند، ولی همه شان نزول کرده اند. او برنامه فشرده بازی ها را زیر سئوال می برد. خستگی را. همین طور دیدارهای ملی را. زمین را. زمان را.
یونایتد تاکنون جام اتحادیه را فتح کرده، در لیگ اروپا جلو رفته و در 19 بازی لیگ شکست نخورده، ولی تساوی بدون گل با وست بروم در اولدترافورد یعنی رکورد بیشترین تساوی در جدول لیگ: 11 تساوی کنار میدلزبورو. یعنی هشتمین تساوی در اولدترافورد، یعنی 40 درصد بازی های خانگی یونایتد با تساوی پایان یافته که سرخپوش ها را یاد رکوردهای تلخ نیمه دهه 1970 انداخته. نتایج خانگی یونایتد مردان ژوزه را در رده دهم لیگ قرار داده، پشت سر لسترسیتی، برنلی و وست بروم. چنان که 20 گل در 15 دیدار خانگی آنها را چهاردهمین تیم گلزن در خانه کرده. تناقض اساسی این بوده که یونایتد پس از لیورپول بیشترین فرصت ها را برای بازکردن دروازه ها خلق کرده. فاصله یونایتد با لیورپول برای گشودن دروازه ها فقط 20/0 فرصت در هر دیدار بوده ولی لیورپول 22 بار بیشتر دروازه ها را گشوده.
در چنین قابی طرفداران یونایتد در آن بعد از ظهر دوباره آن پرسش را تکرار کردند "... آیا براستی ژوزه ما را جلو برده؟".
یونایتد پس از 28 بازی لیگ 53 امتیاز جمع کرده: همان تعداد امتیازی که تیم ونگال طی 28 بازی کسب کرده بود، در حالی که تیم ونگال 15 دیدار را با پیروزی سپری کرده بود و تیم مورینیو در 14 دیدار برنده شده. تیم ونگال 47 گل در 28 بازی زده بود و تیم مورینیو 42 گل زده! ... خط حمله یونایتد بدون زلاتان بدل به معمایی شده. مورینیو برابر میدلزبورو و وست بروم به راشفورد در نوک حمله دل بست، ولی راشفورد از غیبت زلاتان بهره ای نبرده و برای طرفداران یونایتد یادآور هیچ یک از مهاجمان دو دهه اخیر تیم شان نیست. راشفورد که از سپتامبر تاکنون در لیگ دروازه ای را باز نکرده و نه زلاتان است و نه توز و رونالدو و نه اندی کول و دوایت یورک. طرفداران یوناتید هنوز فرصت طلایی که او برابر چلسی در جام حذفی را از کف داد فراموش نکرده اند.
خیلی ها اعتقاد دارند مورینیو برخلاف ولخرجی های یونایتد با میراث تلخ دوران مویس و ونگال روبرو شده. با بازیکنان متوسطی که در همه پست ها پشت سر بازیکنان چلسی و تاتنهام قرار می گیرند. می گویند لینگارد، مارسیال، کریک، فلینی و یانگ باید بروند. می گویند باید مهاجم دیگری کنار زلاتان به چنگ آورند و همین طور یک هافبک گلزن را... ولی مگر جان اوشی، درن فلچر و فیل و گری نویل بازیکنان بزرگی بودند که در تیم بی ریخت و پاش لرد فرگوسن می درخشیدند؟

جمی ردنپ در پایان بازی با وست بروم تفاوت این تیم با تیم دوران فرگوسن را با ترکیب ملموسی توصیف کرد "... در آن سال ها که برای یونایتد بازی می کردیم به نظر می رسید آنها سیزده بازیکن دارند، دو بازیکن بیشتر از ما. آنها گاهی با هفت هشت بازیکن در محوطه جریمه دفاع می کردند. آنها تا جایی که می توانستند به دنبال زدن گل بیشتر می رفتند، ولی یونایتد کنونی شوری ندارد، نه ندارد".

همه اینها یعنی بازسازی یونایتد چهار سال پس از رفتن فرگوسن پایان نیافته. یعنی مسیر طولانی سامان بخشیدن به غول های اولدترافورد طولانی تر از زمانی بوده که تصور می کردیم.