بله، رونالدو به ناپولی گل نزد اما اگر بخواهیم از سه بازیکن برتر میدان نام ببریم، بدون شک رونالدو در راس همه قرار می گیرد.

واضح است که همه از رونالدو انتظار گلزنی دارند و حتی خود او در پایان بازی کمی هم گرفته بود؛ اما گل نزدن او به واقع تنها نقطه منفی نمایش شب گذشته فوق ستاره پرتغالی بود.

رونالدو برابر ناپولی نسخه متفاوتی از خود را نشان داد. او از همیشه بیشتر در خدمت تیم بود و در بسیاری مواقع هم تیمی هایش را در موقعیت های مناسبی قرار داد. شیوه ای که به نظر می رسد از این پس بیشتر از رونالدو خواهیم دید.

از بازی های رونالدو در فصل جاری می توان دریافت که او سرعت و دقت فصول گذشته خود را تا حدی از دست داده است. مصدومیت شدید در فینال یورو 2016 و رسیدن به 32 سالگی در این مساله تاثیر گذار بوده است.

به طور مثال در بازی با ناپولی او دو بار این فرصت را داشت تا با سرعت به قلب دفاع ناپولی بزند؛ یعنی همان کاری که اگر دو سال پیش بود حتما انجام می داد؛ اما CR7 صبر کرد تا هم تیمی هایش به وی برسند و سپس بازی را به جریان بیندازد.

به صحنه گل دوم رئال نگاه کنید. رونالدو از کنار زمین با سرعت خود را به بیرون محوطه جریمه رساند، با مهارتی مثال زدنی کولیبالی را جا گذاشت و با کمی مکث، بهترین تصمیم ممکن را گرفت. او تونی کروس را در بیرون از محوطه جریمه دید و با یک پاس عالی ستاره آلمانی را در موقعیت شوتزنی قرار داد تا گل دوم رئال به ثبت برسد. روی این گل، رونالدو همه کار انجام داد.

رونالدو در نیمه اول نیز کریم بنزما را با گلر ناپولی تک به تک کرد اما ستاره فرانسوی قدر پاس عالی رونالدو را ندانست و توپ را به تیر کوبید. در نیمه دوم، مارسلو هم قدر پاس رونالدو را ندانست. شاید همه فکر می کردند که فوق ستاره پرتغالی خودش به توپ ضربه بزند؛ اما او توپ را به مارسلو پاس داد و این بازیکن هم با بی دقتی فرصت رسیدن رئال به گل چهارم را از دست داد.

رونالدو تقریبا در همه جای زمین ناپولی حضور داشت

این روزها تنها مشکل رونالدو به رفتارها و عکس العمل های او در پی از دست دادن فرصت های گلزنی بر می گردد.

رونالدو به شکل عجیبی با هر فرصتی که از دست می دهد خود را تنبیه کرده و حتی زمانی که هم تیمی او یک موقعیت مناسب را از دست می دهد(یا به وی پاس نمی دهد) نیز با واکنش منفی او روبرو می شود؛ چرا که CR7 در ذهن خود اینگونه تصور می کند که روشی که او فکر می کرده درست ترین بوده و او اینگونه بخشی از انرژی و تمرکز ذهنی خود را از دست می دهد.

رونالدو شب گذشته با چهره ای جدی و تا حدی ناراحت نیز به رختکن رفت. اگر او به خاطر گل نزدن برافروخته بوده، اشتباه کرده است؛ چرا که نمایشش در مقابل ناپولی تحسین همه را به دنبال داشت؛ حتی همان هایی که سه هفته پیش بر علیه اش در برنابئو سوت زده بودند.

رونالدو برابر ناپولی یک بازیکن در خدمت تیم بود؛ یک نسخه کمتر دیده شده از او که در تمام نقاط زمین ناپولی به یک آزار دائمی برای مدافعان تیم ایتالیایی تبدیل شده بود. با گلزنی کروس، کاسیمیرو و بنزما، بدیهی است که پس از بازی، توجهات، بیشتر به این سه بازیکن معطوف شده باشد ولی نباید دگردیسی مثبت رونالدو را نادیده گرفت.

ما و خود او عادت کرده ایم که در هر فصل بیش از 50 گل بزند؛ امری که از پس فوتبالیست های خارق العاده ای چون او بر می آید؛ امری که برای رونالدو در 7 فصل اخیر کاملا عادی بوده اما رونالدو حالا یک قدم رو به جلو برداشته است. ستاره ای که فقط او را با گل هایش می شناختیم؛ حالا به یک مهره تعیین کننده تر بدل شده است. راهی که او باید از این پس آن را ادامه دهد.