این متن را از بیمارستان ایرانمهر، کنار منصورخان پورحیدری می خوانید....

گفته بود که بازی های استقلال را از دست نمی دهد. گفته بود استقلال و پیراهنش برای او مقدس ترین هستند و حتی بیماری هم نمی تواند او را از عشقش دور کند. گفته بود و حرفش یکی ماند.

منصورخان پورحیدری روی تخت بیمارستان با هزار جور مشکل جسمی و روحی بازهم تیمش را رها نکرد. پیغام داده بود برایش شرایطی را مهیا کنند تا بازی استقلال و سیاه جامگان را ببیند.

بازی شروع شد. دقیقه صفر. موقعیت فوق العاده ای که محسن کریمی از دست داد؛ منصورخان را از روی تخت بلند کرد. استرس داشت. نه استرس قندش را. نه استرس ریه مریضش با آن لکه نامعلومش را. نه، منصورخان نگران بازی تیم محبوبش بود.

گل محسن کریمی و در ادامه اش شهباززاده باعث شد لبخند به لبانش برگردد. از همان لبخندهای معروف منصور پورحیدری. خوشحال بود. نه به خاطر بهبود بیماری اش نسبت به روزهای قبل. نه به خاطر اینکه دختر و همسرش هم کنارش بودند. نه، به خاطر پیروزی محتمل تیمش خوشحال بود؛ به خاطر لباس فرزاد مجیدی که نام و عکس او بر رویش حک شده بود خوشحال بود. به خاطر استرس داشت. به او گفتند استقلال این بازی را می برد اما بازهم نگران بود.

لحظه ای که گل سیاه جامگان زده شد. حالت چهره منصورخان عوض شد. این بار معترض بود. نه از بابت اینکه چرا این همه مریضی باهم به سراغش آمده. نه. معترض بود که چرا داور این گل را صحیح اعلام کرده بود.

بازی ادامه دارد. استرس پورحیدری همه را نگران کرده و یک جورایی دلمان می خواهد شاگردان مظلومی همت کنند و سه امتیاز را بگیرند تا اتفاقی برای پدر استقلال نیفتد. استقلال هنوز به مرد همه کاره اش نیاز دارد.