دروازه‌بان تیم ملی زنان ایالات متحده، آلیسا ناهر، گفت که از اینکه قصد خود را برای بازنشستگی از فوتبال بین‌المللی به اما هایز، سرمربی، بگوید، «عصبانی» بود، اما گفت که این یک «گفتگوی عالی» بود و هایز «بسیار حمایت‌کننده» بود.

ناهر روز دوشنبه تصمیم خود را برای بازنشستگی از تیم ملی زنان ایالات متحده اعلام کرد و بازی‌های دوستانه پیش‌رو در مقابل انگلیس در استادیوم ومبلی در تاریخ ۳ نوامبر و مقابل هلند در شهر لاهه سه روز بعد، آخرین فرصت‌های او برای بازی در سطح بین‌المللی خواهد بود. او به بازی در سطح باشگاهی برای تیم شیکاگو رد استارز ادامه خواهد داد.

ناهر گفت که می‌خواست پیش از اعلام عمومی تصمیم خود، از حمایت هایز بهره‌مند شود.

«بله، من عصبی بودم. فکر می‌کنم به اندازه‌ای که با این تصمیم در آرامش هستم – می‌دانم که در ذهنم زمان درستی است و حس خوبی نسبت به آن دارم و با آن در آرامش هستم – هنوز هم پایان چیزی است»، او گفت.

«و تغییر ترسناک است و... من از بودن در این اردوها و این تیم دلتنگ خواهم شد. و فکر می‌کنم که داشتن آن گفتگو آن را بسیار واقعی کرد.

«برای من مهم بود که بدانم او در کجا قرار دارد و فقط قبل از اینکه هر چیزی به طور کامل تصمیم‌گیری شود، آن گفتگو را داشته باشم»، او گفت. «و او عالی بود. او بسیار حمایت‌کننده بود. او از دستاوردهای مختلفی که در طول سال‌ها و این سال اخیر در تیم داشته تشکر کرد، اما این یک گفتگو خوب بود.»

ناهر گفت که به تصمیم خود رسید چرا که تیم ملی زنان ایالات متحده در چرخه‌هایی حرکت می‌کند و در پایان چرخه کنونی جام جهانی، او ۳۹ ساله خواهد بود.

او همچنین به تأثیر جسمی و ذهنی که عملکرد در اوج این ورزش بر یک بازیکن می‌گذارد، اشاره کرد. با مدال‌های قهرمانی جام جهانی و یک مدال طلای المپیک در قفسه جوایز خود، او به همه آنچه که می‌خواست دست یافته بود.

«من با آنچه که ما توانسته‌ایم انجام دهیم، احساس رضایت کامل دارم و این کار واقعاً از شما می‌گیرد»، او گفت. «صادقانه، فکر می‌کنم من کسی بوده‌ام که... همه چیزی که داشتم را به این تیم داده‌ام و هیچ چیزی را نصفه انجام نمی‌دهم. اینطور است که اگر می‌توانید ۱۰۰٪ به آن بدهید، پس ادامه دهید. و با این در نظر، احساس می‌کردم که این زمان مناسب است، بعد از المپیک، پس از سالی که داشتیم وارد یک چرخه جدید، یک مرحله جدید برای این تیم، احساس کردم که [هر آنچه که دارم] به این تیم داده‌ام و این احساس می‌شد که زمان مناسبی است.»

در سال ۲۰۱۷ بود که ناهر جانشین افسانه دیگر دروازه‌بان تیم ملی زنان ایالات متحده، هوپ سولو، شد.

اما ناهر به جای تلاش برای جایگزینی سولو که اغلب نظرات تند و انتقادی داشت، تصمیم گرفت به روش خود، بی‌سر و صدا، درخشان باشد.

«من فقط سعی کردم خودم باشم. البته احترام زیادی به هوپ و حرفه‌ای که داشت و آنچه که برای این ورزش انجام داد و همچنین [بریانا] اسکوری قبل از او دارم»، او گفت. «و با این حال، من هیچ وقت به مقایسه علاقه‌ای نداشتم.

«من همیشه سعی می‌کردم خودم باشم و تمرکز کنم بر روی این که چگونه می‌توانم در هر لحظه به تیم کمک کنم، هم در زمین و هم خارج از آن. بنابراین تمرکز من بیشتر بر این بود که چگونه می‌توانم ادامه دهم و بهترین دروازه‌بان و بهترین هم‌تیمی که می‌توانم باشم، هر روز بهتر شوم و یاد بگیرم.»

حالا نوبت به نسل بعدی دروازه‌بان‌ها خواهد رسید تا جایگزین ناهر شوند.

در فهرست کنونی، این شامل ماندی هاوت از یوتا رویالز و فالن تولیس-جویس از منچستریونایتد است. همچنین کیس مورفی از تیم شمال کارولینا کوریج، جین کمپبل از هیوستون داش و اوبری کینگزبری از واشنگتن اسپیریت نیز در صف رقابت هستند.

«من از نسل دروازه‌بان‌هایی که داریم خوشحالم»، ناهر گفت. «فکر می‌کنم آنچه که سعی کرده‌ام به نسل‌های آینده نشان دهم و در آنها نهادینه کنم، فقط قدرت آمادگی، ذهنیت پیش از تمرین و آمادگی برای این که چه شکلی باید باشد تا در این سطح بازی کنید، بوده است.

«و فکر می‌کنم با داشتن آن، ما همیشه توانسته‌ایم در این محیط، هرچقدر هم که رقابتی باشد، همیشه حمایتی نیز از یکدیگر داشته باشیم.

«و فکر می‌کنم توانستن پیدا کردن آن تعادل در داخل تیم به عنوان همکاران تمرینی و هم‌تیمی‌ها.

«البته همه می‌خواهند در زمین باشند، اما فقط یکی می‌تواند در یک زمان باشد، اما داشتن آن تعادل در فشار آوردن به یکدیگر در هر روز تمرین و همچنین حمایت از کسی که در هر لحظه در زمین است، زیرا این به شما برخواهد گشت و زمانی که شما در زمین باشید همان حمایت را خواهید داشت و این واقعا به شما کمک می‌کند.»