پس از حضور قطر در جام جهانی 2022 به عنوان میزبان، هدف همیشه این بود که قطر این بار با شایستگی به مرحله بزرگ بازگردد.

با گسترش جام جهانی به مسابقات 48 تیمی در سال 2026 و تخصیص هشت سهمیه تضمینی به کنفدراسیون فوتبال آسیا، همیشه به نظر می‌رسید که این امر ممکن است.

خصوصاً با توجه به وضعیت آن‌ها به عنوان قهرمانان پیاپی قاره، پس از پیروزی در جام ملت‌های آسیا در 2019 و اوایل امسال.

اما با گذشت شش بازی و فقط چهار بازی دیگر در دور سوم مقدماتی آسیا، قطر خود را در رتبه چهارم گروه A شش‌تیمی می‌یابد.

اعداد واقعاً ناامیدکننده‌اند.

ایران همیشه یکی از اصلی‌ترین رقبای کسب جایگاه اول بود، اما با توجه به تاریخچه اخیر، قطر باید شانس‌های خود را برای بالاتر از ازبکستان و امارات متحده عربی می‌دید، که به‌طور واضح تیم‌هایی ضعیف‌تر از آن‌ها هستند.

جمهوری قرقیزستان و کره شمالی همیشه انتظار می‌رفت که در انتهای جدول قرار گیرند.

با این حال، در نیمه دوم مسابقات، قطر تنها دو پیروزی به دست آورده است -- و با هفت امتیاز، سه امتیاز کمتر از امارات در جایگاه سوم و شش امتیاز کمتر از جایگاه دوم خود که ازبکستان در حال حاضر در اختیار دارد.

قطر با دریافت 17 گل، بدترین رکورد دفاعی را از بین تمام 18 تیم داشته است، حتی بدتر از تیم چین که در اولین روز مسابقات با نتیجه 7-0 به ژاپن باخت، و تیم‌هایی مانند اندونزی و کویت که در رده‌های پایین‌تر فیفا قرار دارند.

در روز سه‌شنبه، قطر شکست تحقیرآمیز 5-0 را مقابل امارات متحمل شد. بازی در نیمه اول به پایان رسید زمانی که قطر با سه گل عقب افتاد، زیرا هیچ پاسخی به فابیو لیما نداشتند -- که در پایان بازی چهار گل به ثمر رساند، از جمله یک ضربه آزاد 30 یاردی زیبا.

در اوایل این مسابقات، آنها پیش از این تحقیر یک تساوی 2-2 برابر کره شمالی را تجربه کرده بودند، تیمی که در دور قبلی مقدماتی جام جهانی حتی شرکت نکرده بود و پس از اخراج کاپیتان جانگ گوک چول، بیش از یک ساعت با 10 بازیکن بازی کرد.

پیش از آن، قطر نیاز به گل تساوی در دقیقه 112 داشت تا پیروزی 3-2 را برابر ازبکستان به دست آورد -- پس از اینکه دو گل برتری از نیمه اول را از دست داده بودند.

قطر در حال حاضر در شرایط دشواری قرار دارد و این می‌توانست حتی بدتر هم باشد. پس دقیقاً چه چیزی برای تیمی که به طور فنی بهترین تیم قاره در پنج سال گذشته بوده است، اشتباه پیش رفته است؟

فرضیه ابتدایی این است که، در تلاش برای رسیدن به موفقیت در جام ملت‌های آسیا و کسب صعود به جام جهانی، قطر تمام تمرکز خود را روی حال و آینده نزدیک گذاشته و نادیده گرفتن پایداری بلندمدت است.

این توضیح می‌دهد که چرا بازیکنانی مانند بوعالم خوخی، عبدالعزیز حاتم و تا مدت‌ها، کاپیتان سابق حسن آل‌هایدوس، در نقش‌های کلیدی به بازی ادامه می‌دادند علیرغم اینکه سن‌شان بالاتر می‌رود.

با این حال، حقیقت به دور از این است.

هسته اصلی پیروزی در جام ملت‌های آسیا که پنج سال پیش با طعم پایان خشک‌سالی کسب شد، طبیعتی جوانانه داشت. به نظر می‌رسد که اکرم عفیف و المیوز علی همیشه در تیم بوده‌اند، اما هر دو، علیرغم داشتن 118 بازی ملی، هنوز تنها 28 سال دارند.

بسام ال‌راوی، دیگر چهره برجسته از آن دوره، اخیراً از ترکیب اصلی کنار رفته است، اما دو سال از آنها کوچکتر است و باید همچنان یک شخصیت مهم در آینده قطر باشد.

میشال برشام اکنون به طور دائم جای سعدالشیب را در دروازه گرفته است، در حالی که بازیکنانی مانند محمد وعد و جاسم جابر روز به روز تأثیر بیشتری دارند. همه این بازیکنان زیر 27 سال هستند.

همچنین ظهور اخیر ابراهیم آل‌حسن 19 ساله که در حال حاضر در تیم ذخیره کلاهورا اسپانیا، به طور قرضی از الریان تمرین می‌کند، نویدهای خوبی از خود نشان داده است.

برخلاف برخی از همتایان‌شان، از جمله امارات متحده عربی که از سیاست‌های تابعیت استفاده می‌کنند، قطری‌ها برای رفع مشکلات کوتاه‌مدت به بسیاری از راه‌حل‌ها پناه نبرده‌اند -- تنها بازیکن خارجی در ترکیب اصلی لوکاس مندس است که ارزش زیادی به تیم افزوده است.

گفتن اینکه مشکل از سرمربی است نیز سخت است، چون این تینتین مارکز بود که تیم را به دومین عنوان جام ملت‌های آسیا هدایت کرد، حتی با اینکه وظایف بزرگی را پس از فیلیکس سانچز به دوش کشیده بود.

شاید این فقط وضعیتی است که آنها در حال حاضر در آن قرار دارند -- و بدشانسی زمانی که در آن قرار گرفته‌اند -- که باعث مشکلات قطر شده است.

مارکز به نظر می‌رسد که هنوز تصمیمی در مورد سیستم بهینه خود نگرفته است. این هفته گذشته، یک 5-3-2 برابر ازبکستان و یک 4-3-3 برابر امارات را آزمود. حتی از یک سیستم قدیمی 4-4-2 نیز استفاده کرده است.

اکرم عفیف که قطری ناب است، از نقش همیشگی خود به عنوان شماره 10 به مهاجم اصلی تغییر کرده و سپس به بال چپ رفته است. طارق سلمان بین سمت راست دفاع چهار نفره و یکی از مدافعان مرکزی در دفاع سه نفره جابجا شده است.

سرمربی اسپانیایی، مارکز، قبل از این هم در جام ملت‌ها تغییراتی را آزمایش کرده بود، اما در نهایت سیستم 3-4-2-1 برای آن‌ها بهترین نتیجه را داشت. این سیستم به عفیف آزادی کامل می‌داد تا نیروهای خلاق خود را به نمایش بگذارد، اما این که هیچ کاندیدای مناسبی برای پر کردن نقش هافبک تهاجمی دیگر که آل‌هایدوس به مدت بیش از ده سال بر عهده داشت، شاید دلیل اصلی آزمایش‌های مارکز باشد.

شاید همچنین بزرگترین خلا که آل‌هایدوس ایجاد کرده است، نه در میدان بلکه در رختکن است.

عفیف اکنون کاپیتانی تیم را به عهده گرفته و جانشین شایسته‌ای به عنوان بهترین بازیکن تیم است، اما نوعی رهبر متفاوت است. او همیشه بیشتر به نوعی بوده که با درخشش لحظه‌ای خود نیروها را الهام می‌بخشد تا اینکه در قالب یک سخنرانی گردهم‌آیی کند، هرچند که در نهایت صدای خود را پیدا خواهد کرد.

همراه با کنار گذاشتن تدریجی سعدالشیب و مدافع چپ با 135 بازی، عبدکریم حسن، قطر در حال گذار از رهبری است و این همیشه با خود چالش‌هایی همراه است.

در نهایت، قطر نمی‌تواند از این حقیقت فرار کند که در حال حاضر در شرایط سختی قرار دارند. آن‌ها به سادگی نمی‌توانند از این وضعیت فرار کنند، چون کسب جایگاه در جام جهانی در خطر است.

با چهار بازی باقی‌مانده، قطری‌ها باید راهی پیدا کنند تا برای حداقل کسب جایگاه چهارم، که حداقل به آن‌ها فرصت دیگری برای صعود به دور بعدی می‌دهد، Momentum کافی جمع کنند -- و بیشتر وقت برای فهمیدن اینکه دقیقاً چه چیزی اشتباه پیش رفته است.