بازی امروز تیم ملی فوتبال ایران با ترکمنستان در شهر ناآشنای داش آغوز که در 600 کیلومتری عشق آباد قرار دارد، می تواند سکوی پرتاب اولیه ایران به سوی جام جهانی بیست و یکم باشد.

امیدهای زیادی که جوانترها هفته بیش طی یک بازی دوستانه در زمین ازبکستان آفریدند، افق پیش رو را روشن تر کرده و فرض این است که اگر با برخی نیروهای درجه دوم و سوم خود (به لحاظ پیشینه و تجربه) می توانیم ازبک ها را ببریم، امروز که با ترکیبی نزدیکتر به آرایش اصلی برابر ترکمنستان ضعیف تر از ازبک ها صف آرایی می کنیم برد از حالا در مشت مان است. احسان حاجی صفی با هشدار دادن در قبال ناشناخته ها هرگونه پیروزی حتمی را خواب و خیال توصیف کرده و گفته است که دست کم گرفتن ترکمن ها می تواند دردسرساز شود و هر چند در صحت رایزنی بال چپ ملی پوش سپاهان تردیدی وجود ندارد در این هم شکی نیست که توان بالقوه تیم ملی ایران در قیاس با حریفانش در گروه چهارم انتخابی جام جهانی 2018 در قاره آسیا بسیار بیشتر است و صعود تیم ملی از این مرحله نزدیک به یقین است و از حالا می توان (و باید) به مرحله سوم (و نهایی) انتخابی جام جهانی در قاره کهن فکر و برای آن برنامه ریزی کرد. آن هنگام که 12 تیم صعودکننده از مرحله دوم به دو گروه 6 تیمی تقسیم می شوند و در دو دور و به طور رفت و برگشت می ستیزند تا از هر گروه دو تیم نخست بالا بروند و به جام جهانی در روسیه پای بگذارند و تیم های سوم گروه ها نیز از محل دیدارهای رودرروی شان یک تیم را راهی مرحله پلی آف کنند و آن تیم در مصاف با تیمی از سایر قاره ها بکوشد که سهمیه پنجم مشروط آسیا را به سهمیه ای قطعی تبدیل کند.

همه اینها راه ها و احتمالاتی است که در 24 ماه آینده به روی ایران آغوش خواهد گشود و اهمیت پیروزی احتمالی امروز در داش آغوز این است که حرکت به سوی مقصد نهایی را قاطعیت و شتاب خواهد بخشید و هر چیزی را سر جای خودش خواهد نشاند. کارلوس کی روش که در مسابقه اخیر با ازبک ها بر تضاد با روش های همیشگی اش به طور گسترده ریسک کرد و جوانان پرتعدادی را به میدان فرستاد، امروز از خطر جویی های ناشناخته خواهد کاست و بیشتر به باتجربه ها میدان خواهد داد و این نه به سبب قدرت بیشتر ترکمن ها در قیاس با ازبک ها (که اصولا چنین چیزی وجود ندارد) بلکه به قصد کنترل اوضاع و اداره همه مسائل به سمت و سوی یک پیروزی مطمئن و فاقد دغدغه است. نتایج هفته نخست دیدارهای گروه چهارم قاره کهن ثابت کرد که هیچ یک از تیم های این گروه سرپنجه و ویژه و سد قابل توجهی برابر ما نیستند و حتی عمان که تصور می رفت (و هنوز هم می رود) بعد از ما دوم شود فقط با نتیجه یک – 2 هند معمولی را برد و ترکمنستان حریف روز سه شنبه ما با یک گل به گوام باخت و هر چند گوام فعلی همان تیمی نیست که در اواخر دهه 1990 در یک مسابقه ملی 19 گل از ما خورد اما قطعا حریفی هم نیست که حتی جزو «قدرت» های درجه سوم قاره به حساب آید و پیروزی اش بر ترکمن ها در عین اینکه رشد تدریجی گوام را گواهی می دهد، از این نیز حکایت دارد که ترکمنستان لقمه ای تقریبا آماده برای هضم شدن است. به شرطی که شتاب زده نشویم و با تدبیر عمل کنیم و حملات مان کور نباشد و بازی گروهی مان از اهدافی حساب شده نشات بگیرد و هر کسی وظایف محوله را به درستی انجام بدهد.

کارلوس کی روش درباره کمبودهای تدارکات تیم ملی و تامین نشدن خواسته هایش و منحصر شدن کارها به وعده و وعیدها گلایه های زیادی کرده اما امروز با وجود آن کمبودها هم می توان ترکمنستان را برد و به سوی جام جهانی بیست و یکم دورخیز کرد. سرمربی ایران مردی است که با حرفه ای گری هایش حرکات آماتوری ذاتی فوتبال ما را بارها بی اثر کرده و بازی امروز شروع حرکات تازه او در این زمینه خواهد بود. این راهی طولانی و طبعا بسیار پرفراز و نشیب است و شکست هایی را هم در بردارد اما باید مهیا شد و به سوی مقصد رفت. این دستور کار کی روش و شاگردان او در دو سال پیش رو است.