حدود دو ماه پيش بود كه مهدي طارمي در برنامه نود حاضر شد و روبه روي عادل فردوسي پور نشست. او با آن ظاهر معمولي و جملات بي ريايي كه به زبان آورد نشان داد بيرون از زمين هم به اندازه داخل ميدان، پسري توانا و دوست داشتني است. مهدي آن شب ابايي نداشت از اين كه در مورد گذشته ساده اش حرف بزند يا حتي اعتراف كند خواهر و برادرش هنوز استقلالي هستند و ترجيح مي دهند داربي تهران را آبي ها ببرند. اين حضور درخشان طارمي آن شب به دل خيلي ها نشست و مقبوليت او را دو چندان كرد. جوان بوشهري البته در آن برنامه يك قول بزرگ هم به عادل و بيننده هاي ميليوني اش داد؛ اينكه هرگز سر از تيم هاي حاشيه خليج فارس در نياورد و فوتبالش را تباه نكند. او گفت اگر قرار به ترانسفر باشد ترجيح مي دهد تجربه بازيكني مثل عليرضا جهانبخش را تكرار كند و از يك مسير ايمن در اروپا به رشدش در فوتبال ادامه بدهد. با اين همه اما حالا خبرهايي در مورد اين بازيكن به گوش مي رسد كه در تضاد كامل با وعده هاي زيبايش قرار دارد. مي گويند او يك سال پيش از پايان قراردادش قصد دارد از پرسپوليس جدا شود، مي گويند او چند پيشنهاد اروپايي را به دليل پايين بودن قيمت شان رد كرده و از همه بدتر اينكه مي گويند مدير برنامه هاي طارمي برسر انتقال او به القادسيه با مديران اين باشگاه به توافقات كلي دست پيدا كرده است. آيا مي شود باور كرد؟ طارمي در كويت؟!

معلوم نيست در ذهن مهدي چه گذشته كه او تا نزديكي هاي اتخاذ چنين تصميمي پيش رفته است. شايد مشكلات پرسپوليس او را به ستوه آورده، شايد هم وسوسه هاي يك انتقال بزرگ و پولساز مدير برنامه هاي وي را رها نمي كند؛ به هرحال همه مي دانند كه منافع ايجنت ها در جابه جايي بازيكنان است، نه ماندگاري آنها، به ويژه وقتي پاي يك قرارداد 4 ميليارد توماني وسط باشد! هرچه هست اما كاش جوان رعناي بوشهري قدري تامل كند و بهتر و بزرگتر تصميم بگيرد. كسي كه توانست ظرف 9 ماه خودش را از ليگ يك بالا بكشد، به شهرتي بزرگ دست پيدا كند و عاقبت سر از اردوي تيم ملي در بياورد، حتما اين توانايي را دارد كه به جاي فوتبال محقر كويت، در يك ليگ درست و حسابي توپ بزند و روياهاي بزرگتري داشته باشد. وقتي قدرت ساق هاي او مي تواند چشم مربي سابق منچستر و رئال را خيره كند، مسلم است كه جوهر بزرگ شدن و قد كشيدن در او وجود دارد. آيا اين يك فرصت سوزي بزرگ نيست؟

مهدي طارمي را اين روزها با معرفت و دست به خيري اش مي شناسند. او با روح بزرگش، بدون اينكه هنوز به ثروتي قابل توجه در فوتبال دست يافته باشد دل خيلي ها را شاد كرده است. حالا آيا انصاف است كه او در حق خودش ظلمي به اين بزرگي مرتكب شود؟ اگر طارمي همانقدر كه به فكر محرمي و باوي و علي اكبريان است، دلش براي خودش و آينده اش بسوزد، خيلي بعيد است پي پيشنهاداتي از جنس القادسيه را بگيرد و مرواريد را با خروس قندي تاخت بزند. تازگي ها محرمي مهاجم جوان پرسپوليس را ترغيب كرده كه پيشنهاد كويتي اش را قبول كند تا به سرنوشت او دچار نشود. كاش يك نفر به آقا مجتبي بگويد غير از ميزان درآمد، سبك زندگي آدم ها هم در رقم خوردن آينده آنها نقش دارد و لزوما قرار نيست همه بازيكنان مستعد پرسپوليس به عاقبت او دچار شوند. كاش يك نفر به آقا مجتبي بگويد حالا كه سوار ماشين طارمي شده، خوب نيست او را از ماشين زندگي پياده كند.

گذشته از همه اين داستان ها، انتقال احتمالي مهدي به القادسيه يك جنبه بسيار دردناك ديگر هم دارد كه به «اسم» اين باشگاه عربي مربوط مي شود. حتما خود طارمي هم مي داند كه «قادسيه» نام يكي از دردناك ترين شكست هاي نظامي تاريخ ايران است؛ نبردي كه در آن سربازان وطن در اثر خيانت برخي از لشكريان در برابر اعراب، متحمل شكستي خونين و پرتلفات شدند و بسياري از دارايي هاي كشور به تاراج رفت. اين پيروزي چنان براي عرب ها شيرين بوده كه حتي صدام ملعون هم پيش از حمله به ايران خودش را «سردار قادسيه» خطاب كرد. حالا چطور مي شود باور كرد پسري كه حتي شادي سر بريدن النصري ها را هم تاب نياورد و آن را تلافي كرد، به تيمي بپيوندد كه اسمش يادآور بر نيزه شدن سر رستم فرخزاد است؟ مي گويند در جنگ قادسيه، اعراب بي لياقت درفش كاوياني ايرانيان را به غنيمت بردند و آن را به يك صدم ارزش واقعي اش فروختند. كاش مهدي بوشهري قرباني بعدي قادسيه و سنت پليد تاراج و تخريبش نباشد.