این روزها همه از مثلث برمودای تراکتور حرف می‌زنند. از سه ضلع مثلث تهاجمی و ویرانگر تیم. از لوسیانو ادینهو که در گلزنی قاتلی بالفطره است، از محسن دلیر که پدیده این فصل تراکتور و لیگ است و البته از سامان‌ نریمان‌جهان که چشم‌ها را خیره کرده است. وقتی روزنامه 90 به این سه، لقب مثلث برمودا داد، همه جا تکثیر شد و حالا همه از این مثلث تهاجمی مرگبار می‌گویند. آری، فوتبال همین است. همواره این گلزن‌ها هستند که در چشم‌ها می‌نشینند و ستاره می‌شوند. قانونی جهانی و همه گیر. اما این گلزنی‌ها نباید تراکتور را به تیمی سه نفره تقلیل دهد و بر تلاش مجموعه نفرات این تیم سایه بیندازد. همانطور که وقتی تیمی می‌بازد همه در آن شکست سهیم هستند، در روز پیروزی هم، همه نفرات سهامدار برد خواهند بود. البته این طبیعی است که وقتی سازمان تهاجمی تراکتور، عملکردی چشمگیرتر دارد بیشتر مورد توجه قرار گیرد و وقتی ساختار دفاعی تیم دچار ایراد است مورد نقد قرار گیرد. اما نمی‌شود تیمی فقط مهاجم داشته باشد و پس از 8 هفته صدرنشین لیگ شود. بی‌تردید بخش اعظمی از این تراکتور درخشان است که نمود بیرونی و خروجی آن، می‌شود پیروزی‌های پرگل و صدرنشینی. به همین سبب است که نباید موفقیت یک تیم را در یک جمع سه نفره محدود کرد و همه را به پای آن نوشت. البته باز هم تاکید می‌شود که در این تراکتور یکی مثل ادینهو، سوپر استار است و فوق‌ستاره. گل‌های سه امتیازی او نقشی تعیین کننده در صدرنشینی تیم داشته و شاید گاهی اگر او در میدان نبود تراکتور به مشکل برمی‌خورد. اما تداوم موفقیت‌های یک تیم را دیگر نمی‌توان به پای هیچ کس نوشت. تراکتور حالا یک تیم است و یک تیم موفق و مدعی...

در تراکتور البته باید برخی نگرانی‌ها را هم جدی گرفت. به طور مثال وضعیت فرشاد احمدزاده چندان امیدوار کننده نیست. فرشاد فصل قبل یکی از بهترین بازیکنان تراکتور بود و یکی از جوانان خیره کننده لیگ.او اما در این 8 هفته نسبت به خودش «کمتر» بوده است. دیگر از آن فرشاد سرحال، گلزن و پاسور فصل گذشته خبری نیست. این سئوالی است پیش روی خود او و البته کادرفنی. باید دلایل این افول را جستجو کرد و برای رفع آن اقدام کرد. باید دید فرشاد آیا خوب و حرفه‌ای تمرین نمی‌کند و یا اینکه در بازی‌ها تمرکز ندارد و مشکلش روحی است.

البته هر بازیکنی دوران افت دارد اما نادیده گرفتن دلایل این نزول، به تداوم آن منجر می‌شود. کادرفنی باید شرایط این بازیکن مستعد را بررسی کند و او را به روزهای خوبش بازگرداند. تراکتور با یک فرشاد آماده و سرحال تیمی کامل‌تر خواهد بود.
بازی با استقلال خوزستان شاید روی کاغذ آسان باشد. به هر حال این تیم، حالا در رده یازدهم جدول جا خوش کرده و در یک نگاه ساده انگارانه مصاف صدرنشین با یک تیم یازدهم جدولی نباید «دشوار» تلقی شود. اما اگر سرخپوشان در دام این ساده انگاری بیفتند تاوان سنگینی می‌دهند. ماموریت اصلی رسول خطیبی و همکارانش در این فاصله، علاوه بر آماده‌سازی فنی سرخپوشان، واکسینه کردن روحی آنان است. تراکتوری‌ها باید هر روز و هر ساعت و هر دقیقه به خود نهیب بزنند تا دچار غرور نشوند و فریب جایگاه‌ها و جدول را نخورند. این اولین مصاف تراکتور پس از صدرنشینی است و از این بابت اهمیتی ویژه دارد. تراکتوری‌ها باید به این بازی به حکم یک فینال نگاه کنند. بی‌تردید کسب پیروزی در اهواز و تثبیت صدرنشینی «باور» را در این تیم پایدار می‌کند و سرخپوشان را به عنوان صدرنشین لیگ به خودباوری می‌رساند. تراکتوری‌ها که از نظر میانگین سنی از جمله تیم‌های جوان لیگ محسوب می شوند تا قبل از جمعه‌ای که گذشت قله‌نشینی را تجربه نکرده بودند و همین احساس ویژه است که بازی پنجشنبه را «خاص» می‌کند. پس قبل از تیم ویسی، این تراکتور و غرور و اتمسفر صدرنشینی است که حریف تیم خطیبی محسوب می‌شود...