وحید هاشمیان را به جرات می توان با شخصیت ترین فرد فوتبال ایران نامید. چیزی که در جامعه امروز فوتبال ایران کمتر نشانی از آن یافت می شود. او شاید راه خود را سال ها پیش از هم نسلان پر مدعایش جدا کرد، روزهایی که هر فورواردی با بهانه کردن نام و جایگاه علی دایی، خود را لایق تر از او برای لباس تیم ملی معرفی می کرد (که البته پس از رفتن دایی کسی از آن جماعت نتوانستند اندکی جای او را پر کنند)، وحید هاشمیان در سکوت و به دور از هیاهوی مطبوعات، در آلمان راهش را خودش می ساخت و حتی در زمان اعتراض، به حرفه ای ترین شکل ممکن خود را از تیم ملی کنار کشید تا محمد دادکان و برانکو ایوانکویچ، رییس فدراسیون و سرمربی وقت برای کمک به تیم ملی از او درخواست کنند که البته او بدون هیچ منتی به تیم ملی کشورش بازگشت. حالا فکر کنید بجای وحید یکی از ستاره های سرخابی قرار داشت... بدون شک اتفاقات رنگ و بوی دیگری می گرفت.

اما پس از دوران بازی نیز راه و روش او متفاوت است.

این روزها که سرمربیان سرخابی دربرابر فقر فنی و تاکتیکی شان بهانه های متفاوتی دارند، یکی بازی در بوندس لیگا و بایرن را ودیگری حضور در تمرینات لورکوزن را دلیل بر دانش فنی و مربی گری می دانند (!) وحید هاشمیان با تن دادن به شرایط سخت دوره های مربیگری فدراسیون فوتبال آلمان، در کنار پپ گواردیولا و کادر فنی بایرن دوره کارآموزی خود را بی سر و صدا طی می کند.

نمی دانم هاشمیان مربی موفقی می شود یا نه، ولی او راه خود را به درستی و در آرامش طی می کند. شاید اگر خیلی ها جای او بودند دیگر در مربیگری خدا را بنده نبودند.

برای باشخصیت ترین فرد فوتبال ایران آرزوی موفقیت می کنم و اینکه هیچ وقت مانند ژنرال ها و شهریار ها نشود.