رودریگو در پایان فصل مثل یک موشک بود. در بازیهای اخیر انگیزه بالایی از خود ارائه داد که بر خلاف بی میلی هم تیمی هایش او سطح خوبی داشت. شش تا از 9 گل اخیر تیمش (شامل گلهای قهرمانی کوپا را زده و با 19 گل و یازده پاس گل به آماری رسیده که در سطح مهاجمی از رئال مادرید و بازیکن باکیفیتی نظیر اوست. با این آمار توانسته دو برابر بهتر از فصل گذشته با 9 گل باشد که در ان زمان هم در چمپیونزلیگ نقشی کلیدی داشت.

رودریگو برای این که به بازیکنی در سطح فیکس در رئال مادرید تبدیل شود، نکات زیادی را تغییر داد. اول از همه آنچلوتی بیشتر از او استفاده کرد (در این فصل 3770 دقیقه داشت و در فصل گذشته 2435 دقیقه، در این فصل 39 بار فیکس بود و فصل قبل 25 بار) و از سویی رقیبی هم نداشت چون هازارد به سایه ای از گذشته خود تبدیل شده بود. از سویی رودریگو به سطحی رسید که باید می رسید. پس از سه سال یادگیری دیگر بازیکنی مطیع نیست که در زمان ورودش به زمین بیشتر به فکر تبعینت از دستورهای مربی و شرکت در کارهای دفاعی باشد بلکه می خواهد کاری که بلد است را انجام بدهد: فوتبال بازی کردن.

اعتماد مربی به خود رودریگو هم منتقل شد و او هر روز با شهامت بیشتری با توپ ظاهر می شود اما باید بهتر شود و از نظر جاه طلبی و انگیزه سطح بهتری داشته باشد. او در مسیر تبدیل شدن به یک ستاره است. آنچلوتی باید در اولین روز پیش فصل سال آینده با او جلسه بگذارد و همان شرطی که با رودریگو داشت را تکرار کند. اگر بازیکن اروگوئه ای ماموریت زدن ده گل را داشت، باید از بازیکن برزیلی درخواست 25 گل را داشته باشد. توان این کار را داشته باشد. در مقابل سویا روی گل دوم یک ضدحمله عالی را داشت و با ضربه ای تمام کننده و فوق العاده یاد حرفهای تیته سرمربی برزیل را زنده کرد که می گفت با دیدن رودریگو این حس را پیدا می کند که خوب بازی کردن ساده ترین کار است. اما با این وجود رئال باید یک مهاجم درجه یک بخرد و توجیهی وجود ندارد.

کارلوس کارپیو – مارکا