تا زمانی که فوتبال از سیاست جدا نشود، قطعا ارزش آن بسیار کم خواهد بود. اگر در سال 1989 کمونیسم در اروپا از هم نمی‌پاشید، پاول ندود هم احتمالا به سرنوشت اسطوره فوتبال چکسلواکی یعنی ژوزف ماسوپوست دچار می‌شد.

ژوزف ماسوپوست، فینالیست جام جهانی و برنده توپ طلای سال 1962 به عنوان برترین فوتبالیست تاریخ چکسلواکی شناخته می‌شود و در دوران بازی‌اش استحقاق حضور در بزرگ‌ترین تیم‌های اروپایی را داشت اما به دلیل رژیم کمونیستی حاکم بر این کشور نمی‌توانست کاری کند. هر چند با متلاشـی شدن جمهوری سوسیالیستی چکسلواکی در سال 1993، یکی دیگر از بازیکنان مستعد فوتبال این کشور یعنی پاول ندود که لقب "چکیِ خشمگین" را گرفته بود، فرصت به نمایش گذاشتن توانایی‌هایش را در سطح اروپا پیدا کرد.

پسرک مو طلایی فوتبال چک، متولد سی‌ام آگوست 1972 در شهر خپ چک است. پدر و مادر او هر دو چکسلواکی تبار و بنام واتسلاو و آنا بودند. پاول ندود در جوانی بسیار سخت کوش بود و به عنوان بازیکنی دو پا، فیزیک بدنی قوی‌ای داشت. در سال 1992، ندود در حالی که هنوز بازیکنی سطح اول نبود، نخستین انتقال بزرگش را تجربه کرد و به اسپارتا پراگ پیوست. کارول دوبیاش، یکی از اعضای تیم چکسلواکی قهرمان اروپای 1976، در روزنامه مطلبی درباره ندود نوشت و او را بازیکنی که "آینده روشنی ندارد" توصیف کرد.

هر چند فصل اول حضور پاول ندود در اسپارتا پراگ برای او نا امید کننده گذشت و پاول بیشتر یک نیمکت‌ نشین محض بود، اما طی همان فصل و سه سال بعد از آن این هافبک فوق العاده با اسپارتا پراگ سه بار قهرمان لیگ شد تا دوبیاش از حرف‌هایش پشیمان شود.در اسپارتا، یکی از هم تیمی‌های ندود درباره بی‌رحمی پاول در تمرینات به شوخی گفته بود:

تو هر چیزی که نیاز است را داری؛ وزن مناسب، خانه، ماشین زیبا... چه کسی این‌ها را به تو داده است؟

پاسخ سوال او کسی نبود اما ندود همواره در ذهنش تصویری بزرگ‌تر از خودش در خارج از چک ساخته بود. یورو 96، سکوی پرتاب دیگری برای هافبک بلوند و پرتحرک جمهوری چک شد؛ او در کنار بازیکنان مستعدی چون پاتریک برگر و کارل پوبورسکی قرار داشت. جمهوری چک در دیدار نیمه نهایی با عملکرد فوق العاده پاول ندود فرانسه را شکست داد و به دیدار فینال یورو 96 رسید. عملکرد استثنایی ندود در این مسابقه، موجب انتقال او به سری آ و پیوستنش به لاتزیویِ زدنیک زمن شد.

ندود به حدی پیشرفت کرده بود که حالا در بهترین لیگ آن زمان فوتبال اروپا بازی می‌کرد. میل و اصرار او به پیشرفت روز افزون، موجب احترام طرفداران و رقیبانش به او شد و با اضافه کردن زیرکی و افزایش مهارت در سبک بازی‌اش به فوتبالیستی کامل تبدیل شد. توانایی‌های بالای ندود او را به بازیکنی چند پسته در خط هافبک تیمش تبدیل کرده بود. او به عنوان وینگر می‌توانست روی دروازه حریف سانتر کند، به هم تیمی‌هایش در عرض پاس دهد یا به سمت دروازه آن‌ها شوتزنی کند. دید بالا، آرامش و دقت پاس بالای ندود این اجازه را به او می‌داد که بر بازی مسلط شود و در زمان نیاز به خط حمله تیم اضافه شده و در محوطه جریمه حریف هم حضور یابد. ندود نمونه بارز یک هافبک همه کاره در مستطیل سبز بود. پاول پس از کسب پنج جام با لاتزیو که دو کوپا ایتالیا، یک جام برندگان جام اروپا و دومین اسکودتوی تاریخ باشگاه را شامل می‌شد، رم را به مقصد تورین ترک کرد تا در یکی از بزرگترین باشگاه‌های جهان یعنی یوونتوس حاضر شود. هواداران لاتزیو نسبت به انتقال ندود به شدت معترض شدند، اما این‌ها در برابر احترامی که در شمال ایتالیا به ندود گذاشته می‌شد چیزی نبود.

در تورین، پاول ندود به برگ برنده یوونتوس در بسیاری از بازی‌ها تبدیل شد و جام‌های زیادی با بیانکونری به دست آورد. بدین ترتیب او بهترین بازیکن سال 2003 فوتبال اروپا شد، اما خارج از این‌ها صداقت، وفاداری و اشتیاق ندود است که برای همیشه در یادها می‌ماند. پس از کسب چهار اسکودتوی متوالی و رسیدن و به فینال لیگ قهرمانان اروپای 2003، ندود با ماندن در یوونتوسی که به دلیل دست داشتن در رسوایی کالچوپولی در سال 2006 به سری بی سقوط کرد، وفاداری‌اش به بانوی پیر را ثابت کرد. ندود در حالی که به پایان عمر فوتبالی خود نزدیک می‌شد و می‌توانست برای به دست آوردن پول بیشتر به کشورهای عربی و امریکایی برود، اما به همراه بزرگانی چون دل پیرو، ترزگه، بوفون و کامورانزی در یووه باقی ماند و تبدیل به اسطوره محبوب بیانکونری شد. پس از بازگشت دوباره یوونتوس به سری آ، ندود برای سه سال دیگر در تورین ماند و شاهد آغاز دوران جدیدی در تاریخ باشگاه بود.

به این ترتیب در بین یوونتینوها، ندود دارای جایگاهی دست نیافتنی است. پسر موطلایی تورین آن‌قدر در ترکیب بانوی پیر خوش درخشید تا اینکه در سال 2017 نام وی در تیم منتخب تاریخ باشگاه یوونتوس در تمام دوران‌ها قرار گرفته است. او همچنین در سال 2003 علاوه بر اینکه برنده توپ طلا شد، توانست عنوان برترین بازیکن سال سری آ را نیز بدست آورد. اما آیا باید به قضاوت پاول ندود در برابر هم دوره‌ای‌هایش در تیم ملی کشورش مانند پیتر چک، توماس روسیچکی، میلان باروش و کارل پوبورسکی بپردازیم؟ گرچه آن‌ها تعداد بازی های ملی بیشتری برای جمهوری چک داشتند و بعضا به دستاوردهای بزرگی هم رسیدند، اما اگر ندود هم مثل روسیچکی، باروش و پوبورسکی در کشورش از فوتبال باشگاهی خداحافظی می‌کرد، قطعا در بین هم وطنانش جایگاه والاتری پیدا می‌کرد.با این حال، هیچ یک از بازیکنان نام برده در مقابل توانایی‌های روشن ندود حرفی برای گفتن نداشتند.