بوسه و تعظیم به نشانه قدردانی؛ فوتبال ایران حالا دو عابدزاده دوست‌داشتنی و محبوب دارد.

اگر در اواخر دهه 60 و کل دهه 70 استادیوم برو بوده باشید، حتما لحظات جذاب گرم کردن‌های احمدرضا عابدزاده را در خاطر دارید. دروازه‌بان محبوب فوتبال ایران با هیبت و هیمنه منحصر به فرد خود از‌ راهروی استادیوم آزادی بالا می‌آمد و به یک‌باره استادیوم منفجر می‌شد؛ ابتدای فریادهای ممتد "احمد عابدزاده" و در ادامه شعار "عقاب آسیا با ماست".

اما احمدرضا همیشه عادت داشت امیر را نیز همراه خود به استادیوم می‌آورد. تنها فرزند پسر عابدزاده روی نیمکت، هنگام گرم کردن در کنار پدر محبوب خود بود و هواداران فوتبال از همان کودکی امیر به‌خوبی می‌شناختند.

حالا دو دهه گذشته و اگرچه گرد سفیدی روی موهای سنگربان بزرگ و پرافتخار فوتبال ایران نشسته، اما امیر حالا به‌قدری درخشان ظاهر شده که دیگر کمتر کسی او را پسر عابدزاده خطاب می‌کند. دروازه‌بان حالا باتجربه فوتبال ایران این‌قدر تلاش کرد و پشت خط ماند که حالا صاحب لباس شماره یک تیم ملی ایران شده و البته در همین مدت کوتاه بسیار درخشان ظاهر شده است.

اما امشب همه چیز به نوستالژی‌ترین شکل ممکن رقم خورد؛ اجازه بدهید خاطره‌ای برای شما تعریف کنم- در سال 1368 و تنها مدت کوتاهی بعد از پایان جنگ بود که دو تیم ایران و عراق در قالب جام صلح و دوستی به مصاف یکدیگر رفتند. علی‌رغم نام این تورنمنت، این دیدار برای هواداران فوتبال در ایران جنبه‌هایی فراتر از یک مسابقه ساده داشت و شکست برای ما بیش از اندازه غیرقابل هضم و سنگین بود.

عراق که در آن مقطع با ستاره‌هایی چون احمد راضی، لیث حسین ... راهی جام جهانی 1986 شده و بی‌تردید بهترین تیم تاریخ خود را در اختیار داشت. اما در آن مسابقه ما با درخشش و رشادت احمدرضا عابدزاده جوان، تمام طول بازی برابر حملات عراق مقاومت کرده و در نهایت به تساوی بدون گل دست یافتیم.

تصویرسازی شرایط خاص آن شب آسان نیست، اما آن تساوی بدون گل شیرینی فراوانی برای ما داشت و عابدزاده با مقاومت مثال زدنی خود، اجازه نداد مقابل عراق شکست بخوریم. حالا و بعد از حدود 30 سال، این بار امیر، فرزند خلف احمدرضا دروازه خود را مقابل عراق بسته نگه داشته و یکی از عوامل صعود تاریخی و زودهنگام تیم ملی ایران به جام جهانی لقب گرفته است.

امیر که بعد از درخشش در فوتبال اروپا تبدیل به یکی از گزینه‌های مهم تیم ملی شده و این پست را تبدیل به سردردی شیرین برای دراگان اسکوچیچ کرده است. نباید فراموش کرد امیر و دیگر دروازه بان های فعلی فوتبال ایران بدشانس بوده اند که در شرایطی به اوج خود رسیده اند که شاید بیشتر از همیشه در تاریخ فوتبال ایران سنگربان درجه یک داریم.

و اما چه تصویر باشکوه و زیبایی؛ زانو زدن امیر در مقابل قامت بلند دروازه‌بان محبوب فوتبال ایران. مردی که علی‌رغم بیماری، تمام قد عمرش را وقف پیشرفت فرزند خود کرد و چه صحنه‌ای از این افتخارآمیزتر برای یک پدر؛ حالا امیر قد کشیده و برای خودش مردی شده- دروازه‌بان دوست‌داشتننی و آماده فوتبال ایران که این‌گونه متواضعانه در مقابل پدر خود زانو زده، دست او را می‌بوسد تا این‌گونه پاداش یک عمر تلاش و حمایت او را بدهد. جالب این‌جاست این حرکت نمادین و احساسی امیر و بوسه او به دست دروازه‌بان محبوب فوتبال ایران، حتی به اندازه گل صعود به جام جهانی و ضربه تماشایی مهدی طارمی وایرال شده و در شبکه‌های اجتماعی مورد توجه قرار گرفته است.

نام عابدزاده در تاریخ فوتبال ایران نماد تلاش بی‌وقفه، تمرینات شبانه‌روزی، اراده و البته محبوبیت است؛ مزد آن گرفت جان پدر که کار کرد.