اگرچه حالا یحیی سکاندار هدایت پرسپولیس شده اما این سندی است که اثر برانکو در تحولی تاریخی را نشان می‌دهد؛ رد پا در یک رنسانس بی نظیر.

یک سانتر بی هدف از وحید امیری و یک پنالتی دقیق از مهدی ترابی، پرسپولیس را به سی‌صدمین پیروزی در تاریخ لیگ برتر رساند. پرسپولیس اگرچه اولین تیم ایرانی نیست که به برد شماره ۳۰۰ رسیده اما با این برد یک گام دیگر به بزرگترین افتخار ممکن برای یک تیم در لیگ برتر ایران نزدیک شد؛ ششمین قهرمانی متوالی.

دبل‌هت‌تریک که روزگاری برای پرسپولیس بسیار دور، خوش‌بینانه و چه بسا مضحک به نظر می‌رسید، در یک بزنگاه تاریخی در دسترس قرار گرفت؛ وقتی نام برانکو ایوانکوویچ در سپهر باشگاه نقش بست و تو گویی این همان نامی بود که دو دهه مدیران باشگاه را از پرتغال به کرواسی کشید و به ایران برگرداند، همان فرشته نجاتی که آمد تا امید را جایگزین خوش‌بینی کند.

این همان جدول آماری است که رد پای برانکو ایوانکوویچ را تغییر مسیر باشگاه نشان می‌دهد؛ اینکه پرسپولیس بیشترین میزان پیشرفت در تاریخ خود را تجربه کرد و از متوسط ۱.۲ امتیاز به ازای هر بازی در لیگ چهاردهم به متوسط ۱.۹ امتیاز در لیگ پانزدهم رسید و فصل بعد با رفع نقایص، به متوسط استاندارد قهرمانی دست یافت و تا همین حالا باوجود تغییر وزیر، مدیر، مربی و بازیکن آن را حفظ کرده است.

نکته دیگر اینکه پرسپولیس تا پیش از ورود برانکو ایوانکوویچ، هرگز نتوانسته بود در طول یک فصل متوسط دو امتیاز به ازای هر بازی را ثبت کند و حتی در فصل قهرمانی (لیگ اول و هفتم) میانگین ۱.۸۸ و ۱.۹۱ را داشت.

اما این افزایش کسب امتیاز، در تعداد پیروزی نیز نمود خود را داشته است. اگرچه فوتبال ایران سه دوره مختلف (۲۶ بازی، ۳۰ بازی و ۳۴ بازی) در هر فصل را داشته اما با نرخ متوسط برد می‌توان این پیشرفت را با فصول پیشین مقایسه کرد. بهترین رکورد سرخپوشان نرخ ۵۳.۳۳٪ پیروزی با علی دایی در لیگ سیزدهم بود که البته منجر به قهرمانی نشد. اما سرخپوشان در دو فصل متوالی با برانکو به آمار ۶۶.۶۷٪ و ۶۳.۳۳٪ برد رسیدند که بهترین آمار تاریخ باشگاه محسوب می‌شد.

پرسپولیس در مجموع با برانکو ۵۶ پیروزی به دست آورد که ۱۸.۶۶٪ از بردهای لیگ برتری پرسپولیس محسوب می‌شود. این در حالی است که هر مربی روی نیمکت سرخپوشان حدود ۱۵٪ بردها را به طور متوسط به خود اختصاص داده و به عبارتی برانکو نقشی پررنگ را به خود اختصاص داده است.

نکته جالب دیگر اینکه تا پیش از ورود برانکو ایوانکوویچ، سرخپوشان هرگز _حتی در فصول ۳۴ بازی_ نتوانستند به مرز ۱۹ پیروزی در یک فصل برسند اما لیگ شانزدهم با برانکو ۲۰ بار برنده شدند تا با این رکورد افسانه‌ای به طلسم سالها ناکامی در کسب قهرمانی پایان دهند.

بهترین رکورد گل زده پرسپولیس نیز همچنان به دوره برانکو ایوانکوویچ برمی‌گردد؛ جایی که شاگردان او با عناصر هجومی نظیر مهدی طارمی، علی علیپور، فرشاد احمدزاده، امید عالیشاه، محسن مسلمان و احمد نوراللهی در لیگ پانزدهم توانستند ۵۰ گل بزنند و متوسط ۱.۶۷ را ثبت کنند.

بهترین رکورد پرسپولیس پیش از این در لیگ ششم و هفتم با هدایت مصطفی دنیزلی و افشین قطبی رقم خورد اما حتی آن دو تیم هم به رکورد برانکو نرسیدند. حتی تیم یحیی گل‌محمدی در دو فصل متوالی نتوانست به متوسط ۱.۶ گل در هر بازی برسد.

متوسط گلزنی پرسپولیس در لیگ برتر ۱.۴۲ گل به ازای هر بازی است؛ حال آنکه اگر چهار فصل برانکو ایوانکوویچ حذف شود، این عدد به سوی یک کاهش خواهد یافت.

حالا پرسپولیس با کسب ۳۰۰ پیروزی از ۶۲۳ بازی لیگ برتری به کسب ۱۱۰۰ امتیاز نزدیک می‌شود و احتمالا به زودی گل زده اش را هم چهار رقمی خواهد کرد.

در این بین بی‌گمان پرسپولیس موفقیت‌های اخیر خود را مرهون سرمربی کرواتی خواهد بود که تاریخ باشگاه را تغییر داده و حالا اغراق نیست که بگوییم اگرچه یحیی تاکتیک خود را مسلط کرده و اسکواد را تغییر داده اما اثر برانکو همچنان برقرار است.

فارغ از هر آمار و ارقامی، پرسپولیس با برانکو ایوانکوویچ تلاش، امید و باور را به عنوان مفاهیم کلی اما کلیدی وارد باشگاهی کرد که مدتها از قهرمانی دور بود و بسیاری تصور می‌کردند که هرگز نمی‌تواند به روزهای خوب خود برسد.

شاید اگر در فصل ۹۳-۹۴ به یکی از هواداران پرسپولیس می‌گفتید که قرار است شش فصل بعد با کسب بیش از ۱۰۰ پیروزی به نرخ سیصد برد برسند، احتمالا آن را به یک خیال مرتبط می‌کرد اما حالا این رویا محقق شده است.