فقط یک بازیکن ۳۶۵ گل در بوندسلیگا زده است: گرد مولر. این مهاجم کوچک و تنومند همچنان بهترین گلزن تاریخ بزرگ ترین لیگ آلمان است. او در هفت فصل بهترین گلزن لیگ شد: ۱۹۶۷، ۱۹۶۹، ۱۹۷۰، ۱۹۷۲، ۱۹۷۳، ۱۹۷۴ و ۱۹۷۸. او دو بار بهترین گلزن اروپا (۱۹۷۰، ۱۹۷۲) و دو بار بهترین بازیکن سال آلمان (۱۹۶۷، ۱۹۶۹) شد و در سال ۱۹۷۰ به عنوان بهترین بازیکن سال اروپا انتخاب شد.

مولر تمام این افتخارات را با بایرن جمع کرد. او در سال ۱۹۶۴ به باشگاه آمد و کارش را در زادگاهش نوردلینگن، جایی که در ۳ نوامبر ۱۹۵۴ در آنجا به دنیا آمد آغاز کرد. او در حالی که در خانه زندگی می کرد به عنوان یک بافنده شاگردی می کرد.

اما مولر همیشه با فوتبال زندگی می کرد و نفس می کشید. او با مونیخ در یک دوران بزرگ به موفقیت بزرگی رسید، زیرا باشگاه و بازیکن کاملاً مناسب هم بودند. زلاتکو چیک چایکوفسکی، سرمربی وقت بایرن طرفدار سبک هجومی مدرن بود و مولر قد کوتاه و چاق که یک سرمربی داشت که از او حمایت می کرد، استعداد بی نظیری در گلزنی داشت.

او دوران حرفه ای خود را به سرحد کمال رساند. روشی که با آن از شانسش استفاده کرد فراموش نشدنی توصیف شد و به زودی یک فعل جدید وارد زبان شد: to müller. گرد مولر به مترادف یک مهاجم ایده آل در محوطه جریمه تبدیل شد، به اندازه ای که برای وحشت دروازه بان های حریف کافی بود. در ۶۰۷ بازی رسمی برای بایرن ۵۶۶ گل به ثمر رساند، رکوردی که امروزه در سراسر جهان بی نظیر است (بعداً توسط لئو مسی شکسته شد). گل های مولر تا حد زیادی به سال های طلایی بایرن در پایان دهه ۶۰ و ۷۰ مربوط می شد.

بمب افکن با بایرن چهار بار قهرمان بوندسلیگا (۱۹۶۹، ۱۹۷۲، ۱۹۷۳ و ۱۹۷۴)، چهار بار قهرمان جام حذفی آلمان (۱۹۶۶، ۱۹۶۷، ۱۹۶۹ و ۱۹۷۱) و سه بار قهرمان جام باشگاه های اروپا (۱۹۷۴، ۱۹۷۵ و ۱۹۷۶) شد. فرانتس بکن بائر که همیشه متواضع و صادق بود در مورد هم تیمی خود می گوید: بدون این عملکردش، شاید هنوز در آلونک چوبی قدیمی زندگی می کردیم!

گرد مولر در سال ۱۹۷۹ مونیخ را ترک کرد و فصل آخرش را در فورت لادردیل استرایکرز در آمریکا بازی کرد و سپس پرده دوران حرفه ای برجسته خود را پایین آورد. او در سال ۱۹۹۲ به بایرن بازگشت و از آن زمان به عنوان مربی جوانان و آماتور مشغول به کار شد. او همیشه در محوطه جریمه خوشحال ترین بود، اما خانه واقعی او در بایرن است.