مهمتر از حذف تیم ملی فوتسال، ظهور رقبا و ایده های جدیدی بود که می تواند عملکرد ما را تحت الشعاع قرار دهد.

شاید توقع از فوتسال بسیار بالاست که عدم راهیابی به نیمه نهایی جام جهانی، برای خیلی هایمان ناکامی محسوب می شود. یا شاید گول نام قزاقستان را خورده بودیم که انتظار داشتیم از فرصت رویارویی با آنها بیشترین بهره را برای افتخار آفرینی ببریم. اما در حقیقت، این تیم اروپایی با ستاره های برزیلی الاصل بود که نشان داد توقع داشتن به تنهایی، دردی را دوا نمی کند.

در دیدار سرنوشت ساز مرحله یک چهارم نهایی جام جهانی فوتسال، این قزاق ها بودند که نشان دادند برای موفقیت، از مدت ها قبل همه ی مقدمات را فراهم آورده اند. (حضور ستاره خوش تکنیک ولی مصدوم کشورمان، حسین طیبی در لیگ این کشور به خوبی نشان دهنده سرمایه گذاری آنها در فوتبال سالنی است)

آنها به طرز واضحی، سبک جدید و موفقی را ارائه کردند که ثمره تلفیق علم و عمل به همراه تمرین و تلاش بسیار است. لئو هیگیتا، دروازبان ۳۵ ساله که متولد شهر ریودوژانیرو برزیل است با شرکت مداوم در کار تاکتیکی تیم، بیرون از محوطه، در همه جای زمین صاحب توپ می شد. همین مساله منجر به برتری عددی و تاثیرگذاری قابل توجهی شده بود. به طوری که قزاق ها در طراحی حملات، غیرقابل پیش بینی بودند و ابتکار عمل را در دست داشتند.

این شیوه ی بازی، قطعا بزودی طرفدارانش را در بین اهالی فوتسال پیدا خواهد کرد و احتمالا تیم های بیشتری ازین به بعد با این شیوه به زمین بروند چرا که افزایش نفرات هجومی در بازی فوتسال که اغلب با پاورپلی انجام می پذیرد، هرچند یک اقدام ریسکی است اما اگر دروازبان قابلیت بازی با پای درخشانی داشته باشد و دقایق بیشتری بیرون از محوطه صاحب توپ شود، بسیار موثر خواهد بود.

هرچند نحوه استفاده ازین قابلیت های فردی در قالب کار تیمی بسیار مهم است. مانند پرتاب دست های خیره کننده بیرانوند که اگر از پیش طراحی شود، با برنامه و تمرین در تاکتیک تیمی جایش را باز کند، آنوقت نتایج بمراتب بیشتری بخصوص در ضدحملات خواهد گذاشت.

نکته قابل ذکر دیگر درباره تقابل دو تیم فوتسال ایران و قزاقستان، صحبت های کاکا، سرمربی برزیلی قزاق ها پیش از مصاف امشب است. او باوجود تمجید از ستاره های کشورمان معتقد بود، کیفیت آنها ثبات کافی ندارد.

همان چیزی که سبب شد شاگردان ناظم الشریعه در دقایق پایانی مسابقه، نتوانند آنچه در توان دارند را به نمایش بگذارند و حریف را به اندازه جلوگیری از حذف در مرحله یک هشتم جام جهانی تحت فشار قرار دهند. درواقع فوتسالیست های ایران با انجام بازی احساسی و فردی همانگونه بازی کردند که حریف سراسیمه و کم تجربه می خواست.

در حالیکه قزاقستان از مدت ها ۵ خطای تیمی را مرتکب شده بود و بازی فردی ملی پوشان کشورمان باید ما را به پنالتی نقطه دوم می رساند. یا احتیاط قزاق ها را علیه خودشان به کار می گرفت تا با بردن توپ های بیشتر به سمت دروازه رقیب، آنها را به اشتباه بیاندازد و فرصت های بیشتر گلزنی در چند دقیقه پایانی برای تیمی که خود را از قدرت های فوتسال دنیا می داند حاصل می شد که البته چنین نشد تا فرصت فوق العاده ی حصور در جمع ۴ تیم برتر دنیا از دست برود.

با پایان یافتن کار ملی پوشان فوتسال کشورمان در جام‌جهانی، بهتر است خیلی زود با برنامه های علمی و بلندمدت، علاوه بر کم کردن فاصله با تیم های مطرحی چون برزیل، پرتغال، آرژانتین و اسپانیا، اجازه نداد تیم هایی نظیر قزاقستان و ازبکستان و حتی ژاپن، جایگاهمان را درین رشته بگیرند وگرنه ممکن است بزودی بجای حسرت خوردن از غیبت در جمع ۴ تیم برتر دنیا، به صعود از مرحله گروهی و حتی راهیابی به جام جهانی دلخوش شویم!