به گزارش "ورزش سه"، فوتبال برزیل با 5 ستاره روی سینه، همچنان پر افتخارترین تیم تاریخ جام های جهانی به شمار می رود. این تیم تنها کشوری است که در تمامی ادوار جام جهانی حضور یافته و با کسب عنوان قهرمانی در 5 دوره، بالاتر از تمامی ابر قدرت های فوتبال اروپا همچون ایتالیا و آلمان قرار دارد؛ گرچه از آخرین قهرمانی برزیل در جام جهانی 20 سال (4 دوره) می گذرد و این تیم طی 4 دوره اخیر هیچ گاه در حد یک مدعی قهرمانی ظاهر نشده اما فوتبال دنیا هیچ گاه نمی تواند، برزیل را از بین مدعیان خود حذف کند.
برزیل این اعتبار را مدیون تاریخ خود است؛ تاریخی که همه فوتبالدوستان این کشور به آن افتخار می کنند و امروز هم سالگرد یکی از همان روزهای تاریخی است که هیچ گاه نمی توان آن را فراموش کرد؛ روزی که برزیلی ها جام ژول ریمه را برای همیشه با خود به خانه بردند.
جام جهانی 1970 مکزیک در شرایطی برگزار شد که 4 سال پیش تیم ملی انگلستان برای اولین بار قهرمان این تورنمنت بزرگ شده بود. در آن دوره تیم ملی برزیل در غیاب پله ای که مصدوم شد نتوانست سومین قهرمانی خود را جشن بگیرد اما یک دوره بعد جام باز هم مال برزیل بود. این روایت شیرین را از صفر تا صد مرور می کنیم:
تراژدی ماراکانا؛ چیزی در حد عزای عمومی

روز فینال جام جهانی 1950 حدود 200 هزار نفر تماشاگر در ورزشگاه ماراکانا حضور داشتند؛ آن ها آمده بودند تا اولین قهرمانی تیم ملی کشورشان در جام جهانی (جام ژول ریمه) را جشن بگیرند. همه چیز برای یک جشن ملی آماده بود؛ تیم ملی برزیل قدرتمندتر از آنی بود که هوادارانش برای قهرمان نشدن این تیم، نگرانی به خود راه بدهند. آن روز اما اتفاق دیگری رخ داد. برزیلی ها آماده بودند تا در پایان بازی آگوستو (کاپیتان تیم) جام را بالای سر ببرد ولی کسی که در پایان بازی جام را بالای سر برد کاپیتان تیم ملی اروگوئه بود... "هرگز در زندگی ام هیچکس را غمگین تر از مردم برزیل، پس از آن شکست (2-1 مقابل اروگوئه در فینال جام جهانی 1950) ندیدم." این حرف های آلسیدس جیگیا، زننده گل پیروزی اروگوئه است که سال ها پس از آن بازی به زبان آورد. او همچنین با ابراز همدلی ادامه داده: "فقط سه نفر در تمام تاریخ توانسته اند ماراکانا را در سکوت فرو ببرند؛ پاپ، فرانک سیناترا و من."
رو کردن برگ برنده بعد از تحقیر بزرگ

4 سال بعد از آن فاجعه تلخ، مردم برزیل هنوز نتوانسته بودند با فوتبال به طور کامل آشتی کنند؛ اما مگر می شود برزیلی باشی و هیجان جام جهانی نداشته باشی؟! لکه ننگ فینال 1950 هیچ گاه از تاریخ فوتبال برزیل پاک نمی شود و وقتی این تیم در جام جهانی 1954 هم با قبول شکست 4 بر 2 مقابل مجارستان در مرحله یک چهارم نهایی حذف شد، فوتبال برای برزیلی ها پیام آورِ تحقیر و بی آبرویی بود تا مایه افتخار. خروج از آن جو جهنمی فقط به یک معجزه نیاز داشت؛ معجزه ای که برای رقم زدن آن، برزیلی ها یک برگ برنده رو کردند؛ پله... ستاره ای که در 16 سالگی به عضویت تیم بزرگسالان سانتوس در آمده بود و در جام جهانی 1958 پیراهن تیم ملی را به تن کرد. او تا پایان دور مقدماتی نتوانست خود را به سرمربی تیم اثبات کند اما گلزنی مقابل ولز در یک چهارم نهایی جام جهانی 1958 شروع کار پله برای یک ماموریت بزرگ بود. تک گل پیروزی بخش پله برای برزیل در روزی که تمرکز دفاع ولز روی گارینشایی بود که در بازی قبلی مقابل شوروی فوق ستاره تیمش بود برزیل را به جمع 4 تیم نهایی برد؛ در این مرحله پله مقابل فرانسه هت تریک کرد و برزیل 5-2 بازی را برد. او در بازی پایانی هم 2 گل دیگر برای برزیل زد تا سلسائو با پیروزی 5-2 مقابل سوئد میزبان، قهرمان جام جهانی شود.