احمد سعادتمند صندلی ریاست در باشگاه استقلال را ترک کرد تا عمر حضور او بر مسند قدرت در پرافتخارترین تیم ایران در آسیا، دقیقا شش ماه باشد.

سعادتمند در حالی استقلال را ترک کرد که دوران ریاستش را با صرف وعده های پر طمطراق و دهان پرکنی آغاز کرد. از طرح های بزرگ اقتصادی و دگرگونی در درآمدهای استقلال و تولید پفک آبی گرفته تا سودای قهرمانی در ایران و آسیا همه و همه قول ها و وعده هایی بود که بی سرانجام ماندند و حالا باز هم هوادار آبی ماند و قصه پرغصه تیمی که حالا حالاها خیال شاد کردن دل آنها را ندارد.

وضعیت اکنون استقلال بسان آن بوکسوری است که در راند آخر نای نفس کشیدن ندارد و از چپ و از راست، از رقیبانش مشت می خورد و هیچ دست مددگری برای یاری این تیم قدیمی و پرافتخار دراز نمی شود که هیچ، بلکه کوهی از فلاکت را بر روی مشکلات این باشگاه ریشه دار قرار می دهد.

اگر قابلیت سفر در زمان برایمان ممکن بود و بر ماشین زمان سوار شده و بر می گشتیم به شب دیدار رفت استقلال و شهرخودرو و به تک تک آن 70 یا 80 هزار هواداری که در ورزشگاه آزادی حاضر بودند و با صعود تیمشان به صدر جدول سرود قهرمانی می خواندند، می گفتیم که این آخرین باری است که از ته دل خوشحالید، قطعا ما را به سخره می گرفتند.

حقیقت تلخ است ولی آن شب، آخرین شبی بود که هوادار استقلال پس از سالها از فرط خوشحالی بین زمین و آسمان بود و شب آن مسابقه غرق در رویا بود و جام قهرمانی لیگ برتر را در دستان کاپیتان وریا تجسم می کرد و شاید حتی نیم نگاهی هم به کسب ستاره سوم آسیایی داشت.

استقلال پس از آن بازی هم یکی از بزرگترین تکنسین ها و با دانش ترین مربیان چند سال اخیرش را از دست داد. البته اگر نخواسته باشیم در این قضیه اغماض و زیاده روی کرده و استراماچونی را جزو 5 مربی برتر تاریخ باشگاه بدانیم، اما او از لحاظ تاکتیکی و عطش و شهوت برنده شدنی که به جان شاگردانش انداخته بود، قطعا برای خودش جایی در میان مربیان برتر چند سال اخیر استقلال دارد.

استرا رفت و با خودش هم قهرمانی لیگ را برد و هم جام حذفی را. تیم بدون او به دوم شدن عادت کرد. دوم در لیگ، دوم در حذفی و دوم در گروه آسیایی و پس از آن حذف و شکست در آسیا. استقلال با استراماچونی تیمی بود که حتی اگر 2 گل هم دریافت می کرد، امید به بازگشتش را داشتی. اما این استقلال حتی عاجز از جبران یک گل با 40 و اندی زمان است. این استقلال هر لحظه بوی باز شدن دروازه اش می آید و هر لحظه بوی از دست رفتن پیروزی را می دهد. نه، گویی که این استقلال با آن استقلال استرا در دو دنیای موازی بوده اند. یکی محکوم به شکست و دیگری نان شبش برد بوده و برد بوده و برد بوده!
اینجا و در ایران شکست برای هوادار است. هوادار است که غم و غصه و درد و بدبختی تیمش را به دوش می کشد، آن هم فارغ از تمام مشکلات اقتصادی و دغدغه های فکری. نه مدیری به فکر تیم است، نه عضو هیئت مدیره ای و نه بازیکنی که قلیان را چاق کرده و غرق در گوشی اش، در حال گشت و گذار در فضای مجازی است. اینجا کسی داغدار استقلال نیست جز همان هواداری که معشوقه اش را درون زمین چمن می بیند و خودش بر روی سکوهای سیمانی می نشیند تا دلبرش را هر چند از دور، اما به نظاره بنشیند. چه گرما باشد چه سرما، چه برف ببارد و چه باران. تنها دلسوز این تیم، همان هوادار است و بس.

استقلال این فصل را با فتحی شروع کرد، با خلیل زاده ادامه داد، مدت کمی با فتح الله زاده طی کرد و با سعادتمند به پایان رساند. چهار مدیرعامل فقط در یک فصل! باید دست مریزاد گفت به کشورهای حوزه خلیج فارس که زمانی برای تغییر بیش از اندازه مربی و مدیر و فلان و بهمان، آنها را مسخره می کردیم. تازه ما تخفیف داده و از مدیران این تیم شروع کردیم. نیمکت تیم را چه کنیم؟ استراماچونی،صالح مصطفوی، فرهاد مجیدی و مجید نامجومطلق. 4 مربی در یک سال. شوخی تلخی است.

چه خوشمان بیاید، چه خوشمان نیاید استقلال میلیون ها هوادار در این مملکت و کشورهای دیگر دارد. وزارت ورزشی که متولی این باشگاه است، الآن کجای این ماجراست؟ چه کمکی برای حل مشکلات این تیم با پشتوانه میلیون ها طرفدار انجام داده است؟ مگر کار وزیر ورزش فقط تعیین اعضای هیئت مدیره است؟

استقلال به ورطه سقوط رفته. پنجره نقل و انتقالات تیم بسته شده، تیم بدون مربی است، مدیرعاملش را هم که فرستادید رفت، کلی بدهی روی دست باشگاه مانده و مشکلات و مسائل جدید دیگری که از دور به شما سلام می کنند و خروار خروار پرونده شکایتی که در راه است و به زودی سر از باشگاه استقلال در می آورد. الآن شما دقیقا کجای این قصه اید؟

جناب مسعود سلطانی فر! شما به عنوان وزیر ورزش این مملکت و متولی باشگاه استقلال، هم در موفقیت هایش شریک هستید و هم در شکست هایش. البته ما که در زمان ریاست شما کمتر موفقیتی به چشم دیده ایم تا بوده شکست بوده و بدهی و حاشیه و ... جز شما چه کسی می تواند دست این تیم را بگیرد و از مخمصه نجاتش دهد؟

امروز به عنوان شخصی که در جریان ریزترین مسائل مربوط به این تیم هستید، دست یاریتان به سوی این باشگاه کجاست؟ انتخاب بعدی شما که خواهد بود؟کدام مدیربا سرمایه اجتماعی؟ سرمربی بعدی تیم؟ آیا او می‌تواند فصل بعد رقیب جدی فینالیست احتمالی آسیا یا سایر تیمهای تدارک دیده لیگ باشد؟ چرا به نگرانی‌ها کم توجه یا بی توجهید و چرا به جای وضع قوانین محدودکننده مثل استخدام سرمربی و بازیکن خارجی کسی را پای این باشگاه نگذاشتید که بتواند صادقانه و دست در دست هوادار از مهلکه مشکلات عبور کند و آنها را به آینده امیدوار سازد؟

امروز عاشقان بی‌شمار استقلال نگران روزهای پیش رو در هراس از انتخاب‌هایی هستند که می‌توانند همانقدر(مثل قبلی‌ها) بد باشند. شما کجایید که بگویید نگران نباشند؟ دقیقا کجایید؟