از آن بعد از ظهر سردی که استقلال در زمین ناهموار ورزشگاه اربیل مقابل الشرطه قرار گرفت تا امروز ده‌ها اتفاق ریز و درشت در استقلال رخ داده. فرهاد مجیدی که آن روزها «مربی تازه‌وارد» محسوب می‌شد، حالا تبدیل به «مربی سابق» شده و این بار نوبت مجید نامجومطلق است که استقلال را در رقابت‌های آسیایی هدایت کند.

استقلال با حملات پردامنه‌ای که در دقایق پایانی بازی رفت داشت، می‌توانست برنده باشد و مساوی، نتیجه عادلانه‌ای برای آن دیدار نبود اما حالا آبی‌ها برای صعود، چاره‌ای جز پیروزی در بازی برگشت ندارند. در این روزها درباره نمایش الشرطه مقابل الاهلی، کمی اغراق شده. تیم عراقی نسبت به دور رفت تیم بهتری شده اما در قیاس با غول‌های غرب آسیا نظیر السد و الهلال، حرفی برای گفتن ندارد و استقلال در شرایط طبیعی، کیفیت به مراتب بهتری از این تیم دارد.

این «شرایط طبیعی» فاکتوری است که مدت‌هاست از استقلال سلب شده. در واقع مشکل این روزهای استقلال، نه قدرت الشرطه و الاهلی که «کمبود تمرکز» است. در وضعیتی نرمال، استقلال می‌توانست مجموعه‌ای از کادر فنی و بازیکنان باشد که از انصراف الوحده نهایت استفاده را ببرد و در آرامش کامل، تمرینات منظم خود را دنبال کند اما زیرپوست این تیم، هیاهو درباره آینده نیمکت استقلال و رژه رفتن نام‌هایی است که به عنوان کاندیدای مربیگری مطرح می‌شوند. تا زمانی که آبی‌ها در تعلیق نگه داشته شوند، از بازیکنان نمی‌توان توقع داشت همه هوش و حواس‌شان به موفقیت در لیگ قهرمانان آسیا معطوف باشد.

در شب رونمایی از مربیگری نامجومطلق، پیش‌بینی ترکیب اصلی استقلال و استراتژی آبی‌ها در این بازی، کار آسانی نیست. در خط دفاعی قابل انتظارترین ترکیب ممکن، استفاده از زوج روزبه چشمی و محمد دانشگر در خط دفاعی است و حضور وریا و میلیچ در کناره‌های خط دفاعی. کمی جلوتر، علی کریمی که تازه به قطر رسیده، طبعاً شرایط بدنی مطلوبی ندارد و از میان فرشید باقری یا آرش رضاوند، یک نفر به عنوان زوج مسعود ریگی به زمین می‌رود. خبر خوش برای استقلال بازگشت داریوش شجاعیان بعد از یک سال حاشیه‌نشینی است. حضور همزمان شجاعیان و فرشید اسماعیلی، ضریب خلاقیت در خط میانی را بالاتر می‌برد. زوج دیاباته- قایدی هم که دیگر نیاز به تعریف ندارد.

این هم از شگفتی‌های فوتبال است که مجید نامجومطلق در 54 سالگی برای اولین بار سرمربی تیمی در سطح اول ایران می‌شود و پیش از این هر چه بوده، حضوری گاهگاهی در لیگ‌های پایین‌تر بوده. نیازی به توضیح نیست که او در دهه شصت و اوایل هفتاد، یکی از بهترین‌های ایران به شمار می‌رفت و عجیب اینکه در همه این سال‌ها، مربیگری به دغدغه او تبدیل نشده بود. حالا همه چیز دست به دست هم داده تا ستاره سابق فوتبال ایران، مرد شماره یک نیمکت استقلال باشد. در فوتبال هیچ قاعده و فرمول ثابتی وجود ندارد؛ شاید لیگ قهرمانان آسیا مجالی برای نامجومطلق باشد که به عنوان یک «سرمربی» در فوتبال ایران تثبیت شود.