قبل از اینکه شوت شگفت‌انگیز و کم نظیر محمد میری از فاصله 40 متری، سیدحسین حسینی و میلیون‌ها تماشاگر تلویزیونی بازی را غافلگیر کند، استقلال در 40 دقیقه اول مقابل نساجی، یکی از بهترین استقلال‌های بعد از وقفه کرونایی بود. اما هرچه به دقایق پایانی نزدیک شدیم، استقلال بی‌نظم‌تر و پراشتباه‌تر شد و جدا از دو سه موقعیتی که از تک حرکات قایدی و پاس‌های کلیدی علی کریمی و وریا نصیبش شد، آنقدر تیم برتر میدان نبود که ضربه نهایی را وارد کند. این افت محسوس استقلال در اواخر بازی، شاید بیشتر از آنکه ریشه در مشکلات بدنی و آمادگی جسمانی داشته باشد، به وضعیت روحی روانی بازیکنان بازگردد که این روزها خودشان هم نمی‌دانند چرا لیگ را ادامه می‌دهند. انگار هدف «کسب سهمیه لیگ قهرمانان آسیا» هم برای مجموعه تیم آنقدر مهم نیست که تبدیل به عاملی برای اشتیاق آنها شود.

پیش از اینکه بازی با نساجی برگزار شود، همه می‌دانستیم که محمود فکری علاقه‌ای به مالکیت توپ ندارد. تیمش عقب می‌نشیند، توپ را در اختیار حریف قرار می‌دهد و اگر فرصتی پیش آمد با استفاده از وینگرهای سرعتی‌اش، ضدحمله‌های سریع ترتیب می‌دهد تا ایجاد موقعیت کند. این همان کاری بود که نساجی در نیمه دوم به خوبی انجام داد و در حالی که قاعدتاً استقلال برای رسیدن به گل دوم جلو می‌کشید، چند خطر جدی روی دروازه حسینی ایجاد کرد.

فرهاد مجیدی در بازی مقابل نساجی، آرایشی شبیه 4-2-3-1 را برای تیمش انتخاب کرده بود. در غیاب مدافعان میانی مصدوم و دانشگر مغضوب، فرشید باقری تبدیل به زوج روزبه چشمی در خط دفاعی شده بود. زکی پور و وریا غفوری دو مدافع چپ و راست بودند و زوج همیشگی ریگی - کریمی جلوی مدافعان مستقر شده بودند. اما مهم‌ترین تغییر در خط سوم اتفاق افتاده بود، جایی که مهدی قایدی در مرکز، کمی عقب‌تر از تک مهاجم یعنی دیاباته مستقر شده بود و فرهاد مجیدی برای این بازی، هرویه میلیچ را یک خط جلوتر آورده بود تا به همراه فرشید اسماعیلی از چپ و راست به خط حمله استقلال اضافه شوند. میلیچ پیش از اینکه پایش به ایتالیا باز شود، در لیگ روسیه و در تیم روستوف، گهگاهی به عنوان هافبک چپ به زمین می‌رفته اما در این بازی او در نقش جدید کم اثر بود و به جز موقعیت آشکاری که از دست داد، تأثیر چندانی در طراحی حملات تیم نداشت. در سوی دیگر فرشید اسماعیلی هم که مدتی است از بند مصدومیت رها شده، کاملاً از روزهای اوجش فاصله گرفته و اگر استقلال روی نیمکت هافبک کارآمدی داشت، قبل از سوت پایان بازی تعویض می‌شد.

اینکه فرهاد مجیدی از دو هفته پیش تصمیم گرفت خط دفاعی 3 نفره را تغییر دهد، به نظر تصمیمی عاقلانه می‌آمد. اما در هفته‌هایی که بازی‌ها با فشردگی و در شرایط غیرطبیعی دنبال می‌شود، عملاً فرصتی برای تغییرات پیاپی نیست و هیچ تیمی آنقدر جلسه تمرینی در اختیار ندارد که مدام چیدمان و نفرات آن را جابه‌جا کند. در حالی که کمتر از یک ماه تا پایان لیگ باقی مانده، استقلال این روزها در موقعیت «اول فصل» قرار گرفته. یعنی هفته‌هایی که مربیان نفرات تیم‌شان را جابه‌جا می‌کنند تا «به تدریج» به آنچه می‌خواهند نزدیک شوند.

شاید فرهاد مجیدی که شرکت نکردنش در مصاحبه‌های مطبوعاتی قبل و بعد از بازی دنباله‌دار شده، خودش هم چندان انگیزه‌ای برای لیگ برتر ندارد و می‌خواهد از ادامه لیگ به عنوان بازی‌های تدارکاتی جام حذفی و لیگ قهرمانان آسیا استفاده کند.