اگر مالک میلان را فقط در حد اسم می شناسید باید اعتراف کرد هیچ چیز نمی دانید. برای اطلاعات بیشتر از مسی و هموطنانش بپرسید. آن ها او را لاشخور خواهند خواند. پل سینگر شهرتش را مدیون سماجت تهاجمانه اش در پیگیری معوقات و جریمه های مالی است، چیزی که باعث شده وی برای دهه ها درگیر کشمکش های متفاوت باشد.

وقتی لیونل مسی، آنخل دی ماریا و دیگر ملی پوشان آرژانتین برای جام جهانی 2014 برزیل می جنگیدند، جنگ به مراتب بزرگ تر و مهم تری در خیابان های بوینس آیرس در جریان بود. در ژوئن آن سال هزاران پوستر در معرض چشم ها قرار گرفت که یک انتخاب ساده را پیش پای آرژانتینی ها می گذاشت: یا سرزمین پدری، یا لاشخورها.

منظور از لاشخورها دقیقا گروه الیوت بود، شرکت هولدینگ آمریکایی ای که به امید دریافت جریمه کلان، جرقه جنگ اقتصادی بزرگی را در آرژانتین زده بود و روی آتش ها بنزین می ریخت. همین گروه که آقای سینگر بی ادعا و فروتن مدیرش بود، امروز مالک باشگاهی است که به لحاظ تاریخچه، برند، طرفداران و افتخارات، نه تنها کارنامه ضعیفی ندارد بلکه رستگاری در میلان می تواند نام شما را در تاریخ ثبت کند چرا که روسونری در چند وقت اخیر اوج بحران را نیز تجربه کرده است و یکی از تلخ ترین و تاریک ترین دوره های تاریخش را می گذراند. درهای سن سیرو را رو به شیاطین خوش فکری باز کرده اند که آمدن شان شاید به هیچ کس جز گروه اقتصادی خودشان و سهام داران نفعی نرساند.

مسئله کشمکش های چند ده ساله سینگر جمهوری خواه با آرژانتین فراتر از حدی است که بتوان در این یادداشت آن را جامع و کامل توضیح داد اما اگر به دنبال ریشه اش هستید باید به پایان سال 2001 برگردیم، جایی از تاریخ که آرژانتین شرایط سیاسی اسف بار و دیوانه واری را تجربه می کند: جامعه تقریبا سقوط کرده است، سرکوب های خونینی انجام شده و کشور در عرض دو هفته، پنج رییس جمهور به خود دیده است. در این شرایط وحشتناک، یک ابر سیاه بزرگ نیز آسمان فیروزه ای آرژانتین را نشانه گرفته است: میلیاردها دلار اوراق قرضه ی پرداخت نشده ی سرگردان.

چیزی که در چشم مردم آرژانتین درد و غذاب بود، برای الیوت سیبی طلایی و سفره ای پهن و آماده شد. آن همه اوراق قرضه سرگردان به سرعت تبدیل به اوراق قرضه ای شد که در امور مالی آن را اوراق قرضه بنجل می خوانند. این اوراق قرضه بنجل به دلیل غیرمحتمل بودن نقد شدن با قیمت کمی خریداری می شد.

این گروه در سال 1996 پروژه مشابهی را در پرو کلید زد. آن ها اوراقی به ارزش 7.3 میلیون پوند (چیزی حدود 11.5 میلیون دلار) را خریداری کردند و مدتی بعد در دادگاه پیروز شدند و درخواست دریافت کامل مقدار مبلغ اوراق را کردند که رقمی معادل 35 میلیون پوند (تقریبا 58 میلیون دلار) بود و این برای الیوتی ها برابر بود با تقریبا پانصد واحد سود در هر سنت! بعد از این که پل سینگر در حرکتی کاملا متهورانه جت شخصی رئیس جمهور سابق پرو (آلبرتو فوجیموری) را که درحال فرار بود مصادره کرد و شخص وی را به عنوان خون بها نگه داشت، پرویی ها مجبور شدند مبلغ را تمام و کمال پرداخت نمایند. پل سینگر برای آرژانتین نیز همین خواب را دیده بود.