به گزارش "ورزش سه"، از لحظه اول ورود به فرودگاه وونوکوو، به نظر می رسد که یک جای کار ایراد دارد. ما وارد کشوری شده بودیم که قرار بود میزبان جام جهانی باشد اما به جز چند پرچم که در ورودی فرودگاه قرار دارد و یکی دو بیلبورد، نشانه دیگری از جام جهانی در فرودگاه دیده نمی شود؛ انگار زود به مهمانی رسیده باشید و صاحبخانه را با لباس خواب ببینید؛ با چشم هایی پف کرده و موهایی در هم.

برخلاف 4 سال قبل در برزیل، از مراحل آماده سازی روسیه برای جام جهانی اخبار منفی کمی منتشر شده بود. در عوض عکس های پر زرق و برق کم نبود؛ از ورزشگاه های در حال ساخت، از هواداران هیجان زده و حضور نمادهای جام جهانی در هر تصویری که از روسیه منتشر می شد.

اما وقتی ما در فاصله 6 روز تا دیدار افتتاحیه به مسکو رسیدیم، با واقعیت دیگری روبرو شدیم. انگار که همه آن تصاویر قبلی، تنها یک صحنه سازی از کا.گ.ب بوده و همه آن تصاویر در زیر زمین جایی در میدان لوبیانکای مسکو فیلمبرداری شده باشد.

رسیدن ما به مسکو، با رسیدن یک دسته ابر استراتوکومولوس همراه شد و این تصویر ذهنی ما را خراب تر هم کرد. جام جهانی همیشه با آفتاب تند و سایه های کشیده در ذهنم مانده بود. از عکس های جام جهانی مکزیک با جمله " در آن ظهر تب دار ورزشگاه آزتک" که سال ها پیش در مقاله ای از حمیدرضا صدر خوانده بودم تا همین جام جهانی قبلی در برزیل که گرمای هوا و تب و تاب مسابقات با هم رقابت داشتند.

اما در مسکو، همه چیز "سرد" شروع شد. در فرودگاه خبری از بنرهایی که ورود مسافران جام جهانی را خوشامد بگوید نبود و در 8 سالی هم که از اعلام میزبانی روسیه گذشت، کسی حال یاد گرفتن زبان انگلیسی را نداشته. خوشبختانه یک زبان بین المللی تر از انگلیسی هم وجود دارد که حتی در روسیه هم می توانید از آن استفاده کنید؛ زبان اشاره. البته برای استفاده از این زبان هم باید کمی تمرین کرده باشید؛ وگرنه استفاده از آن در روزی که ابرهای باران زا خودشان را به مسکو رسانده اند، گزینه ایده آلی نیست.