پایان برنامه نود، با فریاد سرمربی استقلال برای 20 ثانیه وقت، به همین اندازه به تعویق افتاد تا آخرین دست و پا زدن او برای ماندن در تیم محبوبش به سرانجام برسد.

به گزارش "ورزش سه"، نود دوشنبه شب، 27-28 شهریور، حیرت انگیز و باورنکردنی بود. شوی بلندی با صحنه گردانی عادل فردوسی پور، نقش اولی یک صدا (علیرضا منصوریان) مثل فیلم مشهور "هر" ، و با چند نقش مکمل، درخشان ترین شان امیر عباسی ملکی، عضور هیئت مدیره استقلال که با حضور ناگهانی پشت خط نود، پرده ها را کنار زد؛ مردی که اگرچه عادل فردوسی پور را آقای چیز خطاب می کرد؛ اما تصور اولیه از سادگی ظاهری خود را به افشای جملات خصوصی سرمربی تیم در جلسه هیئت مدیره کاملا از بین برد و چنان بازی را در دست گرفت که شاید همین حضور کوتاه چند دقیقه ای در برنامه نود تومار این مدیر و سرمربی و هیئت مدیره را در هم بپیچد.

نود ویژه ناکامی استقلال با حضور دیرهنگام و صحبت های سیاستمدارانه رضا افتخاری آغاز شد؛ اما آغاز اتفاقات، حضور علی منصوریان روی خط نود بود. او بعد از سه هفته سکوت مطلق و قهر با رسانه ها برای دفاع از خود در نود حاضر شد؛ اما طبق معمول اشتهای وافرش به صحبت و کلمه سازی ، کارش را خراب کرد. در واقع برای منصوریان به عنوان یک سرمربی حرفه ای بهتر بود که در ساعت 1:30 روز قبل از مهمترین بازی فصل اش ، خوابیده باشد اما او دم به تله ای داد که درواقع برای گیرانداختن اش طراحی نشده بود؛ اما او به اصرار و به مرور پای خود را به طنابی وارد کرد که در پایان برنامه او را معلق و سروته پیچ و تاب می داد.

منصوریان، باوجود خودداری افتخاری از صحبت درباره جزییات، مدتی طولانی رشته کلام را در دست گرفت و باز به هیئت مدیره تیمش انتقاد کرد و گفت زیربار حذف رحمتی و جباری از تیم نمی رود؛ اما بعد از اشاره او به نام امیر عباسی ملکی، عضو کم سروصدای هیئت مدیره، این چهره جدید اردوی استقلال روی خط آمد تا توفانی چند دقیقه ای حتی باعث بهت مجری برنامه نود شود که طبعا در همه این سالها گوشش از این حرفها پر است.

ملکی که سابقه آشنایی ورزشی نویس های قدیمی با او به اوایل دهه 1370 شمسی برمی گردد، در شرایطی که مهدی رحمتی هم روی خط بود، تاکید کرد که علت کنار گذاشته شدن گلر استقلال درخواست منصوریان بوده و حتی گفته :"رحمتی بعد از پنالتی جم (گل دوم) شادی کرده است." جمله آنقدر تند و درجهت مخالف حرفهای منصوریان بود که بعد از این حرف شاید سکوتی چند لحظه ای کل ایران را فراگرفت و بعد وقت گردشدن چشم ها از تهمت بزرگی بود که اثباتش به معنای افشای دروغ از سوی سرمربی استقلال بود. در این لحظات حتی عادل هم تته پته می کرد و جالب اینکه مهدی رحمتی هم از این جمله استفاده کرد: من که هنگ کردم!

اما دوباره منصوریان که هنور تلفن را قطع نکرده بود، روی خط برگشت و حالا وقت اثبات این بود که ملکی دروغ می گوید؛ درحالیکه رحمتی به روشنی در جبهه مخالف سرمربی استقلال قرار داشت و حتی با لحن بدی پاسخ توجیه های منصوریان را داد که نتیجه اش یک قهقهه بلند از سوی ملکی بود. رفتار باورنکردنی آقای عضو هیئت مدیره که مشت اش را به سرمربی زده و حالا می خندید. از این به بعد، بازی تغییر کرد. حالا منصوریان به دنبال قسم دادن و شاهد گرفتن افتخاری و تاکید روی این نکته بود که پشت بازیکنانش را خالی نکرده ولی افتخاری تا لحظه های پایانی از تایید سرمربی تیم اش خودداری کرد و نهایتا، کمی قبل از تیتراژ طوری منصوریان را تایید کرد که ملکی هم از دست او دلخور نشود؛ درحالیکه سرمربی آبی ها بین واگویه ها یکی دوبار از رفتن حرف زد و در نهایت برای فوتبال مملکت ابراز تاسف کرد؛ جملاتی کم تاثیر برای تسکین استقلالی ها که چند روز بعد از شکست تیم ناگهان و بی رحمانه از پشت پرده و مناسبات عجیب و غریب تیم مطلع شدند.

این حقیقتی بود مهیب و تلخ که شاید ارزش کشف کردن نداشت. حقیقتی که در پس رویارویی تلفنی سرمربی، مدیرعامل، کاپیتان و عضو هیئت مدیره باشگاه به نمایش گذاشته شد؛ آدم های مهمی که در یک نمایش غیرقابل باور، در مدتی کوتاه پروبال هم را چیدند تا پای زشت طاووس بیرون بزند و شب طرفداران میلیونی باشگاه بزرگ استقلال را خراب کند. آنها قطعا صبح فردا را خشمگین آغاز خواهند کرد و در انتظار اخبار جدید خواهند ماند. خبری که اگر در آن نشانه هایی جدی از عملگرایی نباشد عواقب سنگینی برای وزارت ورزش و رییس مجمع باشگاه خواهد داشت؛ چرا که به قول نویسنده ای ، این نمایش یک ساعته تلاش برای رقم خوردن بزرگترین شکست تاریخ باشگاه استقلال بود. باشگاهی که بیش از هرچیز به گذشته و سنت و کلاس متفاوت اش افتخار می کند و آدم های بزرگ باسواد و شریفی مثل پورحیدری و حجازی را مایه تفاخر و سمبل خود می داند. برای آنها استقلال همیشه استقلال خواهد ماند؛ اما شب دروغ یقینا از یاد هیچ کدام شان نخواهد رفت.

بیایید نسبت به هویت و تاریخ این باشگاه بزرگ بی تفاوت نباشیم آقای وزیر! صادق که باشیم جماعت بزرگی از شما و بی عملی تان دلخور و اندوهگین اند. حالا که در کمال تاسف منتخبین شما در پیشگاه هواداران مردود شدند، این آخرین فرصت شماست که به آنها اثبات کنید که به ارزش های ورزشی و البته اجتماعی احترام می گذارید.