هر جای دنیا وقتی سخن از سوپرجام به میان می آید دو واژه به ذهن مخاطبان فوتبالی متبادر می شود: «قدرت و انگیزه» این دو بدیهی ترین فاکتورهایی هستند که در چنین بازی هایی باید نمود داشته باشند. اما همانطور که واژه «حرفه ای» بر لیگ ایران سنگینی می کند نمی توان انتظار داشت که بازی سوپرجام همانی باشد که همگان انتظار دارند.

بازی پرسپولیس و نفت تهران شروع می شود. نفتی ها دو فصل پیش در یک هفته مانده به پایان لیگ برتر، سرخ پوشان را در حضور چندین هزار تماشاگر مغلوب کرده اند. اگرچه همه بینندگان این بازی از اوضاع نابسامان نفت تهران آگاه هستند، غیرقابل پیش بینی بودن فوتبال را بهانه می کنند تا هنوز هم برنده و بازنده قطعی بازی مشخص نباشد. اما هرچه از دقایق بازی می گذرد سندروم بی برنامگی و بی انگیزگی نفتی ها نمایان تر می شود.

برانکو با همان جسارت و شجاعت همیشگی ریسک کرده و دو تن از جدیدالورودها را در ترکیب اصلی قرار می دهد. شایان مصلح در جناح چپ دفاعی از همان ابتدای بازی پایه و اساس حملات پرسپولیس می شود و با نیمکت نشینی عنصر اصلی دفاع پرسپولیس یعنی سید جلال حسینی، شجاع خلیل زاده در کنار انصاری جوان روز بی نقصی را در قلب خط دفاعی پشت سر می گذارند. محسن ربیع خواه نیز به جای کمال کامیابی نیا در ترکیب اصلی قرار می گیرد تا سورپرایز برانکو در این پست باشد و نشان دهد که تمرین های چندماهه قبل از فصل تا چه میزان اثرگذار بوده است. در آن سو اما بازیکنان جدیدالورود نفت حتی فرصت سلام و علیک با هم تیمی هایشان را نداشته اند و بازیکنان قدیمی نیز تمریناتشان یا تعطیل بوده یا خود به تعطیلی آن اقدام کرده اند.

سرمربی پرسپولیس با همان اتوریته خاص خود در کنار زمین قدم برمی دارد و شاگردانش را هدایت می کند اما انتخاب حمید درخشان آن قدر خلق الساعه بوده که حتی فرصت عقد قرارداد را نیز از او می گیرد و لنز دوربین ها او را چندین متر دورتر از بازیکنانش بر روی سکوهای آزادی نشان می دهد که نکاتی را بر روی کاغذ یادداشت می کند و خود می داند که این یادداشت ها حداقل در این بازی کمک حال تیم او نخواهد بود.

نکته عجیب تر آنکه هر دو تیم آسیایی هستند. انگیزه قهرمانی در آسیا یکی از آپشن های پرسپولیس در جذب بازیکنان بوده اما نقل و انتقالات نفت تهران در سایه لوطی گری و جمله هایی نظیر «اگر او باشد من هم هستم» سپری شده است و «انگیزه» غریب ترین واژه برای شکل بازی نفتی ها بود.

شکل بازی پرسپولیس در بازی سوپرجام آن قدر جذاب و گیرا بود که هر بیننده ای را ارضا کند اما باید به حال مدیریت تیم نفت تأسف خورد که لذت دو سویه بودن این بازی را از مخاطبان سلب کردند. بازی سوپرجام نشان داد که اگر در فوتبال کنونی ساختار و برنامه ریزی وجود نداشته باشد هر تیمی محکوم به شکست است.