کریمی می توانست مثل همه مربیانی باشد که کار خود را با وجود آگاهی از مشکلات مالی و مدیریتی آغاز می کنند، ولی توجهی به آن ندارند. مگر مربیان قبلی نفت چنین نبودند؟ آن ها همچنان مربی تیم بودند ولی ضد عوامل باشگاه هم دست به مصاحبه می زدند. بردها را نتیجه کار خود و باخت ها را نتیجه عوامل باشگاهمی دانستند. کریمی هم می توانست در همین دور وارد شود، اما سعی کرد شخصیت خود را که سال هاست با آن می شناسیمش، نابود نکند.

اکنون شاید با این اقدام کریمی دیگر کمتر مدیری ریسک حضور او را در باشگاهی دیگر انجام دهد. شاید او به همین زودی خواهانی نداشته باشد و اقدامات آینده اش هم به همین تصمیمش گره بخورد. اما بدون شک، او هنوز شخصیت خود را حفظ کرده و برای علی کریمی چیزی مهم تر از حفظ شخصیت و عدم وابستگی به شخص و جریانات نیست. برای طرفدارانش هم اکنون این مساله از افتخارات احتمالی مهمتر است.

او هنوز شان خود را حفظ کرده؛ این که تنها کسی باشد که از میان جداشدگان تیم ملی، کارلوس کی روش جرات نداشته باشد ضد انصرافش از سوار شدن به هواپیما حرفی به میان بزند. روحیاتی که در او سراغ داریم، روحیات یک شخصیت آرمانگرا و مبارز نیست. ولی هرچه هست، علی کریمی از خود شخصیتی نافرمان ساخته که حاضر نیست اعتبار خود را خرج هرکسی کند. این همان چیزی است که خود به آن اشاره دارد و با کسانی همراه می شود که ماموریتی مشترک با او دارند. البته خود نیز می داند که چنین افرادی کم پیدا می شوند.