می‌توان به سادگی نوشت: «پرسپولیس یک علی دایی لازم دارد، یک فرشاد پیوس که حتی از پشت هجده قدم هم بوی گل بدهد نه یک طارمی که فریاد همه را درآورد». می‌توان این را نوشت و طارمی را زیر کوهی از فشار قرارداد.
می‌توان حتی مثل برانکو از خستگی طارمی از سفر دور دنیا گفت و ماهی لیز پرسپولیس را مثلا از زیر فشار بیرون آورد اما واقعیت این نیست، بلکه واقعیت آنست که طارمی هفت گل تاکنون برای پرسپولیس زده و در صدر جدول رده بندی گلزنان لیگ ایستاده است.
در واقع باید نوشت: «طارمی علی‌دایی پرسپولیس است»، طارمی فرشاد پیوس پرسپولیس است، پرسش این است که کریم باقری و کرمانی و محرمی و استیلی و عبدی و مهدوی کیای پرسپولیس کیست که به دایی پرسپولیس کمک کند و بخشی از وظایف گلزنی را بر دوش بگیرد؟
در استقلال پرویز مظلومی تاکنون ۱۰ نفر گل زده‌اند. اما در پرسپولیس همه فقط بار گلزنی را روی دوش طارمی انداخته اند و انگار او معجزه گری است که قرار است کل تیم توپ را به او برسانند. این همه در حالی است که چنین روشی اولا تاکتیک محدودی است که با قفل شدن طارمی کل تیم را از گلزنی دور می کند و ثانیا آنکه فشار را روی شانه های طارمی بالا می برد.
با این حال باید از علیپور، عالیشاه، بنگستون، خالقی فر، احمد زاده، نورالهی و بقیه هم نوشت که چرا در گلزنی پرسپولیسی که به اندازه انگشتان دو دست می تواند موقعیت خلق کند، همکاری کافی ندارند؟ و چرا باید همه خواسته های یک تیم از یک بازیکن در راس تیم باشد؟ این پرسشی است از برانکو هم باید در موردش پرسید که چرا پرسپولیس او دیجیتالی بازی می کند اما مونولوگ توقع گلزنی دارد؟
برانکو باید زودتر می فهمید
برانکو اگر بر این باور است که طارمی روی چمن مصنوعی خسته بوده و بعد از مسابقه در این مورد حرف می زند، بهتر بود مثل پرویز مظلومی که خسرو حیدری و البته میثم مجیدی را اصلا به اهواز نبرد، طارمی را به میدان نمی فرستاد یا اینکه بعد از گل اول او را تعویض می کرد نه اینکه تا دقیقه ۹۰ فشار روی او را نگه دارد.
خسته بودن و عدم تمرکز طارمی را آمار گل نزدن های او در پایان مسابقه نشان می داد و نیازی به موشکافی نداشت. در واقع از برانکو این توقع می رود که قبل از دیگران متوجه خستگی و عدم تمرکز طارمی شود و در کنار طارمی بازیکنان دیگری هم برای باز شدن گره‌ها داشته باشد.