پسر بوشهری در غربت تهران روزهایش را به شب رساند، فقط برای رسیدن به یک هدف. پیشرفت با شیب تند. این به تنها خواسته‌اش تبدیل شده بود. چیزی شبیه به سقف آرزوها که از ستاره‌های نوظهور درباره‌اش می‌پرسند.

مهدی طارمی اما در یک فصل، راه صد ساله را پیمود. با تلاش و پشتکاری مثال زدنی. مثل خیلی‌ها دست به خودکشی نزد و از هدفش دور نشد. فکرش فوتبال بود و تمرکزش روی یک زندگی حرفه‌ای. سودش را هم دید. خیلی زود در پرسپولیس جا افتاد، به ستاره‌ای محبوب بدل شد و خط آخر به تیم ملی رسید. مقابل گوام دو گل زد تا همه از ظهور یک مهاجم طراز اول دیگر در تیم ملی دست‌ها را به هم بکوبیم و جشنی حتی به کوچکی برد مقابل گوام برایش تدارک ببینیم. مهدی به همان اندازه که در زمین سر به زیر است، پشت خط تلفن هم منطقی و با لحنی آرام صحبت می‌کند. از گذشته تا به امروز، از شش سالگی تا خدمت سربازی و از پادگان نیروی دریایی بوشهر تا گل به گوام. کشف علی دایی در پرسپولیس و کارلوس کی‌روش در تیم ملی، همین سه سال قبل سرباز بود و در پادگان روزها را به شب می‌رساند. این جالب‌ترین نکته مصاحبه با ستاره این روزهای پرسپولیس است.