اشتباهات پرتعداد و عجیب علیرضا فغانی در جریان قضاوت بازی پرسپولیس و ذوب آهن، بار دیگر او را در متن حاشیه های فوتبال ایران قرار داد. در این شرایط طبیعی بود که عادل فردوسی پور هم در برنامه اش به این موضوع بپردازد و حتی با فغانی ارتباط تلفنی برقرار کند؛ به خصوص که داور خاطی عصر دوشنبه رسما عذرخواهی و فضا را تلطیف کرده بود. فغانی در چنین شرایطی روی خط نود آمد، اما عجیب آنکه سیمای او هرگز به یک «بازنده» شباهت نداشت. داور بین المللی ایران هنوز سلام و علیک نکرده توپ را توی زمین بازیکنان داخلی انداخت و فرهنگ آنها را زیر سوال برد. او در توجیه تفاوت رفتار خودش با داوران خارجی، تفاوت فوتبالیست های ما و آنها را بهانه کرد؛ چیزی شبیه این طرز تفکر خطرناک که وقتی همه دارند اشتباه می روند، من چرا درست بروم؟ من چرا صاف باشم در جامعه ای که همه چیزش کج است؟ حالا بگذریم از اینکه همین امروز وقتی اسم علیرضا فغانی را سرچ می کنی، گوگل تصویری از عربده کشی های گلر چینی رو به همین داور را تقدیمت می کند. آنجا ولی فقط باید لخند زد؛ شهر فرنگ است به هر حال، خنده بیشتر از خشم خریدار دارد! شاهکارهای شبانه استاد اما به همین جا ختم نشد. تکذیب های ناشیانه، تناقضات حیرت انگیز و دست و پا زدن های عجیب و غریب دست به دست هم دادند تا مردی که چند ساعت پیش عذرخواهی کرده بود، آخر شب یک چیزی هم طلبکار شود و به رختخواب برود!

اینکه کیفیت داوری فغانی در مسابقات اخیر چطور بوده، قطعا اهمیت زیادی دارد، اما هزار بار مهم تر از آن، همین کجروی هایی است که از او در موضع یک «بازنده» سر می زند. شاید اگر هر کدام از ما دوشنبه گذشته کمی دقیق تر نگاه می کردیم، می توانستیم خودمان را در قامت علیرضا فغانی ببینیم. او آن شب آیینه ای تمام قد از ما بود؛ وقتی می بازیم و برای فرار از شکست به هر چیزی چنگ می اندازیم. فغانی در همه آن دقایقی که سعی می کرد از عملکرد فاجعه بارش دفاع کند، شبیه خیلی از ما بود که حتی وقتی در ظاهر اشتباه مان را می پذیریم و عذر می خواهیم، در باطن چنین حقیقتی را قبول نداریم و برای گریز از آن عالم و آدم را متهم می کنیم. شاید همین خلق وخوی لعنتی باشد که زندگی ایرانیان را در کنار هم، اینقدر تلخ و دشوار می کند؛ آدم هایی که خودشان را مرکز عالم می دانند و فقط در دنیای بیرون پی مقصر می گردند. اگر روزی این نقطه ضعف تاریخی را بشناسیم و رفعش کنیم، قطعا اتفاقات بهتری برای مان رخ خواهد داد؛ خیلی مهم تر از اینکه مثلا سه امتیاز بازی پرسپولیس و ذوب آهن حق چه تیمی بود یا از این داستان های هیجانی و زودگذر. یادمان باشد آنکه دوشنبه شب در فراگیرترین رسانه مملکت میخ به تابوت منطق می کوبید، یکی از نخبگان مجرب و دنیا دیده ماست. اگر فغانی وضعش این است، لابد باید به بقیه حق داد که صبح تا شب یقه هم را پاره کنند!

عذرخواهی از سر اجبار علیرضا فغانی، یکی از آن مدل هایی است که هزار بار دیده ایم؛ مثل وقتی که امیر قلعه نویی بابت عملکردش در تیم ملی عذر خواست، اما هیچ اشتباهی را نپذیرفت و تا امروز که 10 سال از آن روزگار می گذرد، هنوز به منتقدانش سرکوفت می زند! مثل امیررضا خادم که گفت مسوولیت اتفاقات مدیریتی پرسپولیس و استقلال را می پذیرد، اما آنقدر سفسطه کرد و بهانه آورد که کل ملت به ستوه آمدند. ما اغلب چنین آدم هایی هستیم؛ کسانی که حتی عقب نشینی شان هم بوی تهاجم می دهد، بازندگان طلبکار!