سفر در زمان، چشم‌ها را می‌بندیم، به کمتر از یک سال پیش می‌رویم، جایگاه شماره ۲۷ استادیوم آزادی، در حساس‌ترین مصاف فصل، تقابل پرسپولیس - تراکتور، همانجا که هولیگان‌های ارتش سرخ پیراهن‌ها را روی هوا می‌چرخانند و دود قرمز رنگ فضایی تماشایی را روی سکوها رقم زده است. جایگاه تیفوسی‌های پرسپولیس که فوتبال برایشان فراتر از فوتبال است! همان‌ها که دست‌هایشان روی دوش هم قرار می‌گیرد و شانه به شانه، پشت به زمین می‌خوانند: «آره ما تیفوسی‌ هستیم، پرسپولیس رو می‌پرستیم...» همان‌ها که به قول شاعر معروف نفس نفس در سینه‌شان عطر نفس‌های یکدیگر است! توده‌ای از آدم‌های متفاوت اما با یک عشق متحد به نام پرسپولیس. پیر هست، کودک هست، جوان هست، علی هم هست. علی! علی مرادی، همان جوان خوش قد و بالای ۲۲ ساله که چند شب پیش در حمله رژیم صهیونیستی به پادگان ۵۷ خرم‌آباد به شهادت رسید. علی پیراهن قرمز رنگ پرسپولیس را روی دستانش می‌چرخاند و رویای همیشگی‌اش را در همین لحظات مرور می‌کند. دو پاس گل تماشایی توسط بازیکن محبوبش ارسال می‌شود و علاقه او به امید عالیشاه را پررنگ‌تر می‌کند. با ضربه‌های سروش و گئورگی به قعر دروازه تراکتور، فریاد شادی سر می‌دهد و برای عاشقی با تیم محبوبش مصمم‌تر می‌شود. دوباره رویا پردازی می‌کند: «روزی این پیراهن بر تن من خواهد بود و رو به همین جایگاه، به سوی همین عاشقان، تعظیم خواهم کرد» پس دوباره می‌خواند، دوباره فریاد می‌زند: «ما می‌جنگیم، ما می‌جنگیم، پرچمت بالا بمونه، پرسپولیسم...»