پس از پیروزی ۳-۰ رئال مادرید در برابر خیرونا در روز شنبه، کارلو آنچلوتی، سرمربی رئال مادرید، اعلام کرد: "ما برگشتیم."

بله، آن‌ها برگشتند، حداقل نه از نظر تیم بودن، تیمی که بیشتر از مجموع اجزای خود است. و این واقعیت که آن‌ها یک قطعه دیگر را از دست دادند – کیلیان امباپه – ۳۵ دقیقه بعد از شروع بازی ۳-۲ در برابر آتالانتا در لیگ قهرمانان، کمک نخواهد کرد، حتی اگر آن‌ها یک قطعه دیگر را در وینیسیوس جونیور به دست آوردند.

این نکته مهم است که آن‌ها در برابر آتالانتا بازی می‌کردند و همانطور که پپ گواردیولا به طور مشهور گفت، بازی با لا دئا "به اندازه یک سفر به دندانپزشک سرگرم‌کننده است." خبر خوب این است که مادرید دیگر برای مدت طولانی با تیم گاسپرینی روبه‌رو نخواهد شد یا با تیم‌هایی که شبیه آن‌ها بازی می‌کنند. خبر بد این است که هنوز راه‌هایی وجود دارد که تیم آنچلوتی می‌تواند و باید بهتر شود.

شب سه‌شنبه بسیاری از نقاط ضعف رئال مادرید نمایان شد. دنی سبایوس (دوباره) نشان داد که وقتی بازیکنان در چهره‌اش هستند، یک بازی‌ساز قابل اعتماد نیست. لوکاس وازکز فردی نیست که بخواهید او را برای دفاع یک به یک در میدان بگذارید (به ویژه نه در برابر آدِمولا لوکمن). و وقتی وینیسیوس، امباپه و جود بلینگام در زمین هستند، نمی‌توانند از سمت چپ دور شوند. زمانی که – همانطور که امباپه گاهی اوقات انجام می‌دهد – سعی می‌کنند موقعیت‌ها و فاصله‌های خود را حفظ کنند، طبیعی به نظر نمی‌رسند، مثل کودکانی که می‌خواهند معلم را تحت تأثیر قرار دهند.

با این حال، پیروزی در برگامو همچنین دو ویژگی از رئال مادرید را برجسته کرد که آن‌ها را بسیار خوب می‌کند: قدرت ستارگان و استقامت. کافی است نام گلزنان را در برنامه محبوب خود مشاهده کنید – امباپه، وینیسیوس، بلینگام – و شما شاهد آن هستید. کنترل و تمام‌کننده امباپه برای گل اول در سطح بالایی بود. وینیسیوس نه چندان با گل خود – که نتیجه یک برگشت شانس‌آور بود – بلکه با پاس فوق‌العاده برای بلینگام که گل سوم را به ثمر رساند، تحت تأثیر قرار داد. و در مورد بلینگام، حرکت هوشمندانه، دویدن قدرتمند و تمام‌کننده دقیق همه چیز را می‌گوید. می‌توانید آنتونیو رودیگر را نیز به آن اضافه کنید. دو توقف او روی پاس‌های چارلز دِ کتلار در نیمه اول حیاتی بود، همانطور که رهبری‌اش در خط دفاعی نیز حیاتی بود. بله، مدافعان هم می‌توانند ستاره باشند.

اما سپس بحث استقامت مطرح می‌شود. حس تمام کردن بازی‌ها. چه زمانی که وازکز یک دقیقه کامل از وقت اضافه را با زمین خوردن پس از برخورد با اودیلون کاسونو صرف کرد (و در این فرایند کارت زرد گرفت)، یا زمانی که بلینگام در اواخر بازی در سراسر میدان ظاهر شد تا مشکلات را از بین ببرد... این تیم آن نگرش غیرقابل لمس را دارد که بازی‌ها را به پایان می‌رساند.

قبل از شروع بازی، تیزفوی آتالانتا اولتراس تصویری از گاسپرینی به‌عنوان یک شوالیه قرون وسطی در حال سوار شدن بر اسب با جام لیگ اروپا داشت. این کمی خنده‌دار است چون در دنیای واقعی، گاسپرینی بیشتر شبیه دایی مجردی است که در تجمعات خانوادگی می‌آید و از شوخی‌های خود می‌خندد. اما نمی‌توان انکار کرد که او چه کاری انجام می‌دهد. برنده لیگ اروپا، صدرنشین سری آ، توانایی مقابله با رئال مادرید و تقریباً توقف آن‌ها در مسیر خود را دارد.

آتالانتا بی‌رحم است: آن‌ها دکمه را فشار می‌دهند، فشار یک به یک‌شان روشن می‌شود و اغلب برای حریف خاموش می‌شود. اینکه آن‌ها همچنین توانسته‌اند از نظر دفاعی فشرده‌تر عمل کنند – نه مانند سال‌های گذشته که همیشه یک برنده یا باخت بزرگ را ارائه می‌دادند – نشان می‌دهد که این تیم چقدر رشد کرده است.

او، و این یک نابغه تاکتیکی نیست که یک طرح خیالی بسازد و بازیکنانی را که با خواسته‌های خود هماهنگ باشند، جذب کند. نه، گاسپرینی یک کیسه پر از بازیکنان بی‌خانمان و بی‌نام – لوکمن (که توسط آر بی لایپزیگ خواسته نمی‌شد)، دِ کتلار (که توسط آث میلان خواسته نمی‌شد)، رائول بِلانووا (که توسط اینتر خواسته نمی‌شد)، ایساک هاین (یک نام‌ناشناس از هلاس ورونا)، لازار ساماردزیچ (یک هنرمند تک‌نواز بی‌حوصله) – می‌گیرد و آن‌ها را در سیستم خود جا می‌دهد و به‌طور مداوم خود را در زمین می‌اندازد.

این مربیگری عالی است؛ هرطور که به آن نگاه کنید. و به همین دلیل است که آن‌ها این‌قدر خوب هستند. و این‌قدر متفاوت از هر تیم دیگری در اروپا.

امباپه دوباره مصدوم شده است و در حالی که آنچلوتی گفته که خروج او پس از ۳۵ دقیقه بیشتر به دلیل احتیاط بوده است، بعد از آزمایش‌های او در روز چهارشنبه اطلاعات دقیق‌تری خواهیم داشت. اما در حدود نیم ساعتی که در زمین بود، ستاره فرانسوی یک گل زد و می‌توانست دو گل دیگر بزند. به همین اندازه مهم این است که او یک دونده مشتاق بود، بارها و بارها برای دریافت توپ تلاش کرد، نه اینکه فقط در جناح بایستد، همانطور که گاهی در پاریس سنت ژرمن می‌کرد.

برخی به طور بی‌رحمانه خواهند گفت که بازگشت از مصدومیت وینیسیوس است که امباپه را به حرکت واداشت. من ترجیح می‌دهم باور کنم که این فقط یک تمایل برای مفید بودن است. او احمق نیست، او به خوبی می‌داند که چگونه ساختار و نظم رئال مادرید زمانی که او و وینیسیوس با هم در زمین هستند، نامتعادل و غیرمنطقی است. بنابراین او سعی می‌کند با میزان کار (البته میزان کار امباپه، ولی باز هم) جبران کند. در ۳۵ دقیقه‌ای که در زمین بود، او دقیقاً همان کاری را انجام داد که از او انتظار می‌رفت.

داستان در مورد مدت زمان غیبت او خواهد بود و اینکه مادرید چگونه بدون او کنار خواهد آمد، اما نباید فراموش کنیم که او وقتی در زمین بود، چقدر خوب بود.

نه، منظور من دروازه‌بان منچسترسیتی نیست (او شاید هم باشد، اگرچه پپ اخیراً فکر نمی‌کند اینطور باشد). من در مورد هافبک آتالانتا صحبت می‌کنم. او نه تنها فدریکو والورده و سبایوس را در بیشتر دقایق بازی شکست داد، بلکه در تمام مناطق زمین ظاهر شد و مثل سوپرمن عمل کرد، بازیکنان را در هر نقطه‌ای از زمین شکست داد.

چه اینکه در مسابقه‌ای سریع از وینیسیوس جلو زد، یا امباپه را دریبل کرد، یا با لوکمن یک دو به دو در محوطه جریمه بازی کرد، یا بیشتر از آمبولانس محلی دویدن‌های بازگشتی انجام داد ... او شبیه همان چیزی بود که در ۱۲ ماه گذشته نشان داده بود: مثل یک هافبک همه‌کاره با انرژی بالا.

آیا هافبک‌هایی هستند که کیفیت و کمیت بهتری برای ۹۰ دقیقه و بیشتر در هر هفته ارائه دهند؟ شاید. فعلاً نمی‌توانم کسی را به یاد بیاورم.