رونالدینیو، اسطوره برزیلی و بارسلونا، در بازی اسطوره‌ها مقابل رئال مادرید یک ضربه آزاد فوق‌العاده به ثمر رساند.

در روز جمعه، در گرن تئاتر دل لیسیو، که در نزدیکی لا رامبلا در بارسلونا قرار دارد، یک جشن تولد بزرگ برگزار خواهد شد. مناسبت؟ ۱۲۵مین سالگرد تأسیس باشگاه فوتبال بارسلونا.

بارسلونا این روز را با یک گالا ویژه در یکی از مکان‌های نمادین شهر جشن می‌گیرد. حدود ۲ هزار نفر به این رویداد دعوت شده‌اند که بسیاری از آن‌ها ارتباطاتی با تاریخچه باشگاه دارند.

دلیل زیادی برای جشن و یادآوری وجود دارد، و نه تنها مجموع ۳۶ عنوان لالیگا و لیگ اف و هشت قهرمانی لیگ قهرمانان اروپا که توسط تیم‌های مردان و زنان به دست آمده است. ۱۲۵ سال گذشته پر از بالا و پایین، جام‌ها، داستان‌های نقل و انتقالات و برخی از بهترین بازیکنانی بوده که تا به حال در این ورزش بازی کرده‌اند.

بیایید به مهم‌ترین لحظاتی که در تبدیل بارسلونا به یکی از شناخته‌شده‌ترین تیم‌های ورزشی جهان نقش داشتند، نگاهی بیندازیم و ببینیم کدام‌یک از بزرگترین بازیکنان تاریخ باشگاه در ترکیب‌های تیمی تمام‌زمان ما جا دارند.

در تاریخ ۲۲ اکتبر ۱۸۹۹، یک اعلان در یک روزنامه بارسلونایی منتشر شد که به دنبال افرادی برای تشکیل یک باشگاه فوتبال می‌گشت. این آگهی به نام آقای کِنس کمپِر منتشر شده بود که اسم او به اشتباه نوشته شده بود.

این آگهی توسط هانس گامپر سوئیسی، که اکنون به نام خوان گامپر شناخته می‌شود، قرار داده شد -- بنیان‌گذار باشگاه فوتبال بارسلونا. باشگاه به طور رسمی در تاریخ ۲۹ نوامبر ۱۸۹۹ در یک جلسه در یک سالن ورزشی در شهر تأسیس شد. در این جلسه گامپر، هموطنش والتر ویلند و ۱۰ مرد دیگر حضور داشتند.

رنگ‌های معروف آبی‌قرمز بارسلونا که ترکیبی از آبی و قرمز شرابی است، بعدها معرفی شد. این رنگ‌ها توسط برادران ویتی، دو تن از اولین بازیکنان باشگاه، معرفی شدند. نظریه‌ای که از سوی بارسلونا تأیید شده این است که آن‌ها این رنگ‌ها را از مدرسه مرچنت تیلرز در کراسبی، یک شهر ساحلی نزدیک لیورپول در انگلستان آوردند.

با وجود اینکه باشگاه توسط یک سوئیسی تأسیس شد و در کاتالونیا قرار دارد، تأثیر انگلستان بر سال‌های ابتدایی بارسلونا فراتر از برادران ویتی بود. بسیاری از اولین مربیان باشگاه از انگلستان بودند، از جمله جک گرین‌ول که همچنان به عنوان مربی با بیشترین مدت زمان در تاریخ باشگاه شناخته می‌شود. او با تیمی به سرپرستی پاولینو آلکانتارا، مهاجم فیلیپینی‌الاصل، ۱۰ جام برد که شامل سه قهرمانی کوپا دل ری در دوران پیش از راه‌اندازی لالیگا در سال ۱۹۲۹ بود.

در دوران اخیر، ویک باکینگهام، تری ونابلز و بابی رابسون نیز در جایگاه مربیگری در کمپ نو نشسته‌اند، در حالی که یک ایرلندی نیز در نقطه‌ای کلیدی در تاریخ باشگاه نقش داشته است. به عنوان مربی، پاتریک اوکانل در دوران جنگ داخلی اسپانیا در دهه ۱۹۳۰ وفادار به باشگاه ماند و تورهایی به مکزیک و ایالات متحده برگزار کرد که برخی معتقدند مالی باشگاه را نجات داد. یک کتاب به نام "مردی که بارسلونا را نجات داد" و یک مستند به نام "دون پاتریسیو" داستان او را روایت می‌کنند.

بارسلونا در اولین دوره لالیگا در سال ۱۹۲۹ قهرمان شد، اما این تنها در دهه‌های ۱۹۴۰ و ۱۹۵۰ بود که موفقیت مداومی داشتند. آن‌ها در دو دهه پس از جنگ جهانی دوم هفت بار قهرمان لیگ شدند و تیمی پر از ستاره داشتند.

سزار رودریگز، مهاجمی که تا زمان آمدن لیونل مسی، بهترین گلزن تاریخ بارسلونا بود، و لوئیس سوارز (نه او) که پس از آن به عنوان تنها اسپانیایی برنده توپ طلای این سال‌ها شناخته شد، در مرکز این دوران بودند. اما در قلب این دوران و در کنار سزار و بعداً سوارز، لازیلو کوبلا، مهاجم مجارستانی قرار داشت.

کوبلا از وطن خود فرار کرد و موضوع نبرد نقل و انتقالاتی بین بارسلونا و رئال مادرید شد. او به بارسلونا کمک کرد تا پنج جام را در فصل ۱۹۵۱-۵۲ به دست آورد که به یاد "کوبلا و پنج جام" شناخته می‌شود. او در دهه حضورش در باشگاه، چندین عنوان دیگر کسب کرد، هرچند که به قهرمانی در لیگ قهرمانان اروپا نرسید. داستان او در فیلم "ستارگان به دنبال صلح" روایت می‌شود و او با یک مجسمه در مقابل کمپ نو جاودانه شده است.