در اواخر فوریه 2014 در استادیوم کاریسکاکیس، زمانی که اد وودوارد، مدیرعامل پیشین منچستریونایتد، از جای خود در جعبه کارگردانی خم شد تا از تابلوی امتیازات عکسی بگیرد، این تصویر به نشانه‌ای تبدیل شد که یادآوری کند باشگاه، کمتر از یک سال پس از دوران سر الکس فرگوسن، اجازه نخواهد داد تا دوباره به چنین سطحی سقوط کند.

ده سال از زمانی که وودوارد – که در سال 2021 از سمت مدیرعاملی استعفا داد – این عکس را گرفت، می‌گذرد. اما به جای اینکه این شب تحقیرآمیز در یونان یک خطای موقتی باشد، آن شب فقط یکی از مجموعه‌ای از رسوایی‌ها و ناامیدی‌هایی است که در دوران پس از فرگوسن جمع شده است.

از زمان فرگوسن تاکنون پیروزی‌های پراکنده‌ای به دست آمده است – چهار جام داخلی و لیگ اروپا – اما او هنوز آخرین مربی یونایتد است که لیگ برتر یا لیگ قهرمانان اروپا را برده است. دیوید مویس، لوئیس فن خال، ژوزه مورینیو، اولگنار سولسکیایر و اریک تن هاگ تلاش کردند و شکست خوردند تا موفقیت‌های فرگوسن را در آن سطح تکرار کنند.

روبن آموریم آخرین فردی است که مسئول بازگرداندن باشگاه به افتخارات گذشته است. با این حال، شک و تردیدهای زیادی در میان برخی از هواداران وجود دارد که این کار به یک شغل غیرممکن تبدیل شده است. خواسته‌ها بسیار زیاد است، فشار خیلی سنگین است و یونایتد در حال حاضر خیلی عقب‌تر از رقبایش در داخل و خارج از کشور است.

این حتی موضوعی بود که در اولین کنفرانس خبری آموریم پیش از تساوی 1-1 روز یکشنبه با ایپسویچ تاون از او پرسیده شد.

آموریم در مورد گرفتن این شغل گفت: "من را ساده‌لوح بدانید، اما واقعاً معتقدم که من فرد مناسب در زمان مناسب هستم. ممکن است اشتباه کنم، اما زمین همچنان خواهد چرخید، خورشید دوباره خواهد درخشید، مهم نیست، من نگران این نیستم. من واقعاً معتقدم که من فرد مناسبی برای این شغل هستم."

آیا او فرد مناسبی است یا نه، آیا این شغلی است که هر کسی می‌تواند در آن موفق شود؟

وظیفه آموریم بیدار کردن یک غول خوابیده است. جایی که یونایتد زمانی قدرت غالب فوتبال انگلیس در دهه‌های 1990 و 2000 بود، در 10 سال گذشته به شدت عقب افتاده است.

یک تابلو در انتهای مهمان در استادیوم پورتمان رود روز یکشنبه چالش را مشخص کرده بود. "آرزو می‌کنیم موفق باشی روبن آموریم," نوشته بود. "تیم ما را دوباره بزرگ کن."

بیشتر کارهایی که از زمان ورود سر جیم ردفلیف به عنوان شریک مالک در فوریه انجام شده، بر روی ساختار باشگاه تمرکز داشته است. عمر برادا (مدیرعامل)، دن اشورث (مدیر ورزشی) و جیسون ویلکاکس (مدیر فنی) وارد شده‌اند و باور بر این است که – بالاخره – یونایتد به روش درستی تنظیم شده است و این مدت زمان زیادی است که منتظر آن بودند.

فرگوسن در نوامبر 1986 منصوب شد و باشگاه به مدت 27 سال حول او رشد کرد در حالی که فوتبال تبدیل به کسب‌وکار بزرگتری شد. در مرکز همه چیز برای بیش از یک چهارم قرن، با 13 عنوان لیگ انگلیس، سه لیگ قهرمانان و 19 جام داخلی دیگر، ترک او به سرعت شکست‌ها را آشکار کرد.

او یک "پدیده واقعی" بود، یکی از منابع گفت. "خروج سر الکس یک رویداد بزرگ برای باشگاه بود. هر کسی که بود پشت سر او حرکت می‌کرد. همه کاملاً در هر چیزی که او می‌گفت و انجام می‌داد قرار داشتند و همه چیز را به دور او متمرکز کرده بودند."

رایان گیگز که تحت نظر فرگوسن از 1990 تا 2012 همه چیز را برد و مشکلات را از نزدیک به عنوان مربی تحت نظر مویس و سپس فن خال دید، گفت: "فکر می‌کنم همه می‌دانند که پس از فرگوسن همیشه سخت خواهد بود و این همان چیزی است که رخ داده است."

منابع داخلی به ESPN گفته‌اند که به سرعت مشخص شد که باشگاه، بدون فرگوسن در رهبری، برای موفقیت ساخته نشده است. به همین دلیل، یونایتد در حال عقب افتادن از باشگاه‌هایی است که به صورت مدرن‌تر اداره می‌شوند.

آموریم اولین مربی یونایتد است که عنوان سرمربی را به جای مدیر گرفته است. این به این معناست که مسئولیت‌هایی که به تن هاگ در زمان ورودش از آژاکس در 2022 داده شده بود، کاهش یافته است و وظیفه آموریم به طور نظری پیچیده‌تر نخواهد بود.

انتظارات از یونایتد بسیار زیاد است. در صورت شکست در یک بازی، شرایط بد می‌شود، در صورت شکست در دو بازی، فاجعه است و در صورت شکست در سه بازی؟ فراموش کنید. یونایتد همیشه در صدر اخبار قرار دارد، مهم نیست که چه اتفاقی بیفتد.

آموریم قبلاً نگاهی کوتاه به علاقه شدید به باشگاه جدیدش داشته است. او پس از تساوی با ایپسویچ گفت: "این هفته بیشتر از چهار سال در اسپورتینگ صحبت کردم."