سیمون رولفس، هافبک دفاعی بایرلورکوزن آلمان در پایان فصل از دنیای فوتبال خداحافظی می کند.
کوچکترین فرزند یک معلم آلمانی، در شهر کوچک ایبن بورن به دنیا آمد؛ 185مین شهر بزرگ آلمان در شمال غربی آلمان با جمعیت تقریبی 50 هزار نفر و برکه ای کوچک برای شنای ملی پوش آینده آلمان. سیمون فقط 4 سال داشت که به فوتبال علاقه نشان داد. او در 4سالگی به تیم تی یو اس رکه پیوست.

سیزده سال در این تیم کوچک بازی کرد. سیزده سال پر از امید و هیجان برای کودک لاغر اندام آلمانی. در سال 99 مورد توجه وردربرمن قرار گرفت. برمن که بعد از قهرمانی فصل 92-93 و پس از آن نایب قهرمانی در فصل 94-95، به یک تیم میانه جدولی تبدیل شده بود، به فکر یک جوان گرایی افتاد؛ جوان گرایی که در فصل 2003-2004 ثمر داد و نسل طلایی برمن فاتح بوندسلیگا شد.

رولفس در 17 سالگی به برمن پیوست. یک فصل در تیم پایه این باشگاه، سبزپوش شد و عملکرد خوبی داشت. او در یکی از رقابت های پایه ای (مرسدس بنز جونیور کاپ) موفق به کسب عنوان بهترین بازیکن مسابقات شد. پس از یک سال به تیم دوم برمن رسید اما هیچگاه موفق به بازی در تیم اصلی نشد. در 4 سال بازی برای این تیم مجموعا 100 بازی انجام داد و 18 گل به ثمر رساند. تعداد گل قابل توجه برای یک هافبک دفاعی.

او در این مدت برای تیم های پایه ای آلمان هم بازی می کرد. 8 بازی برای تیم زیر 18 سال و 1 گل، 5 بازی برای تیم زیر 20 سال و پس از آن به تیم ملی زیر 21 ساله ها دعوت شد اما در برمن جایگاهی نداشت و در فصل 2003 مدت کوتاهی را در تیم رویتلینگن به صورت قرضی سپری کرد. پس از بازگشت به برمن دوباره جایی در تفکرات توماس شاف نداشت. وقتی برمن در سال 2004 بوندسلیگا را فتح کرد و او جزئی از آن تیم رویایی نبود، فهمید که زمان رفتن فرا رسیده است.

به آخن رفت. بدون شک شروع اصلی دوران بازیگری سیمون در همین تیم زردپوش رقم خورد. فقط یک فصل در آخن بوندسلیگایی 2 بازی کرد. نمایش خیلی خوب او رودی فولر را تحت تاثیر قرار داد. رولفس به همراه این تیم دسته 2ای در جام یوفای سابق موفق شد از مرحله گروهی صعود کند؛ نتیجه ای تاریخی برای این باشگاه قدیمی. به علاوه رولفس در آخن به همراه دونده 400 متر، لارس فیگورا، تمرین های فیزیکی ویژه ای انجام داد.

لورکوزن با مبلغ 750 هزار یورو هافبک 191 سانتی آخن را به خدمت گرفت. با وجود اشنایدر و راملوی بزرگ کار این بازیکن دسته 2 ای خیلی سخت به نظر می رسید. اما انگیزه بالا و البته اخلاق ستودنی اش، او را خیلی زود در ترکیب شیرها قرار داد. عملکرد رو به رشد او خیلی زود او را به بازیکنی ثابت تبدیل کرد. او دو فصل بعدی را به طور کامل بازی کرد؛ 34 بازی لیگ در هر فصل. تنها بازیکن لورکوزنی که موفق به ثبت این آمار در این 2 فصل شد.

نمایش خوب در لورکوزن، یواخیم لو را مجبور به دعوت او کرد.رولفس تفکرات جالبی داشت. معتقد بود که با این که او یک هافبک دفاعی است، اما برای تصاحب توپ هیچ نیازی به خطا کردن ندارد و با کار تیمی می تواند توپ را به دست بیاورد. سیمون در 28 مارس 2007 مقابل دانمارک برای اولین بار پیراهن تیم ملی را بر تن کرد. رفته رفته خود را به یکی از بازیکنان همیشگی مانشافت تبدیل کرد. در یورو 2008 هم به همراه تیم ملی آلمان به مسابقات رفت و طبق عادت همیشگی لورکوزنی ها، یک نایب قهرمانی به همراه تیم ملی کشورش به دست آورد. تا سال 2011 مجموعا 26 بازی برای تیم ملی انجام داد و 2 گل ملی به ثمر رساند.

فصل 2008-2009 را می توان اوج دوران بازیگری رولفس در رده باشگاهی دانست. جایی که پس از خداحافظی اسطوره های باشگاه، راملو و اشنایدر، بازوبند کاپیتانی به او رسید. در مقابل بازیکنان قدیمی تر مثل کاسترو و آدلر، رسیدن بازوبند به بازیکنی 26 ساله با 3-4 سال سابقه بازی، کمی عجیب به نظر می رسید. بدون شک روحیه رهبری و ویژگی های ذهنی قوی سیمون در این انتخاب او را یاری کردند. او به همراه لورکوزن به فینال جام حذفی رسید و مثل همیشه یک نایب قهرمانی به همراه لورکوزن کسب کرد.

فصل بعدی فصل بد شانسی سیمون بود. او در طول فصل بارها مصدوم شد. علی رغم عملکرد خوب تیم هاینکس، رولفس جام جهانی 2010 را به خاطر مصدومیت از دست داد؛ دقیقا مشابه هم تیمی وقت خود، رنه آدلر. فصل 2010 – 2011 لورکوزن در بوندسلیگا دوباره نایب قهرمان شد و رولفس پس از طی دوران مصدومیتش، نمایش قدرتمند دیگری بر جای گذاشت.

در فصول بعدی با رفتن هاینکس و آمدن سرمربی های نه چندان توانمند، لورکوزن نتایج متوسطی کسب کرد. در این بین رولفس به همراه تیم چند شکست خیلی تلخ را تجربه کرد. شکست 7-1 به بارسلونا و 4-0 به پاریس سن ژرمن از این دست نتایج بود. با آمدن اشمیت در فصل گذشته به نظر می رسید لورکوزن بار دیگر به سمت موفقیت حرکت کند. تا به اینجای فصل هم عملکرد تیم اشمیت و البته کاپیتان رولفس قابل قبول بوده است. اما سیمون پس از شکست 1-0 شنبه شب مقابل بایرن در مصاحبه ای رسما اعلام کرد که در پایان فصل کفش هایش را آویزان خواهد کرد.

این دهمین سال حضور رولفس در بای آره نا می باشد؛ ده سال وفاداری و تلاش فقط برای لورکوزن. آیا تیم اشمیت می تواند به این بازیکن بی حاشیه و آرام در پایان فصل حداقل یک عنوان قهرمانی هدیه بدهد، یا او هم همانند بازیکنان بزرگ و قدیمی ورکسلف برای همیشه یک "نورکوزنی" باقی خواهد ماند؟