کاناوارو هم اون‌جاست؛ کلوزه عقب اومده تا کاناوارو رو یارگیری کنه. توپ رو می‌فرسته. موقعیت خوب برای پیرلو. پیرلو، پیرلو، هنوز پیرلو صاحب توپه، پیرلو، گلللل، گلللل، گللل. گروسو، گروسو، گلل، Gol di Grosso (گلِ گروسو)، گلِ گروسو، گل گروسو، گل گروسو، عالی زد، عالی زد، گل گروسو، گل گروسو. باورنکردنیه، باورنکردنیه، داریم به سمت قهرمانی می‌ریم، داریم به سمت قهرمانی می‌ریم؛ با گل گروسو.

متن بالا، گزارش دیوانه‌وار فابیو کارسا، گزارش‌گر اسکای ایتالیا در دقیقه 119 بازی ایتالیا و آلمان در نیمه‌نهایی جام جهانی 2006 بود. گل فابیو گروسو، شصت میلیون ایتالیایی را به آسمان فرستاد.

طرفداری | برخی از آدم‌ها برای انجام یک کار خاص به‌دنیا می‌آیند؛ انگار که رسالتی دارند و باید به آن عمل کنند. فابیو گروسو هم یکی از همان‌دست آدم‌ها است. رسالت فابیو گروسو، درخشش در جام جهانی 2006 و کمک به قهرمانی ایتالیا در این جام بود.

گروسو در ترکیب اصلی پرستاره ایتالیا، احتمالا معمولی‌ترین بازیکن به‌شمار می‌رفت اما گاهی اوقات همین معمولی‌ها تاریخ‌ساز می‌شوند. او در سال منتهی به جام جهانی، در پالرمو بازی می‌کرد و اولین بازی ملی‌اش را در 25 سالگی انجام داده بود اما همین معمولی کم‌تجربه، به‌خوبی قدر پیراهن شماره 3 ایتالیا که سال‌ها برتن پائولو مالدینی بود را دانست. رسالت فابیو گروسو از مرحله یک‌هشتم نهایی جام شروع شد؛ جایی که ایتالیای ده نفره مقابل استرالیای شگفتی‌ساز حسابی به دردسر افتاده بود اما در دقیقه 5+90'، فابیو گروسو با زیرکی پنالتی گرفت و گل فرانچسکو توتی، لاجوردی‌پوشان را در جام نگه داشت.

ایتالیا بعد از پیروزی آسان مقابل اوکراین، در نیمه‌نهایی با آلمانِ میزبان روبه‌رو شد. روی کاغذ، آلمان ضعیف‌تر به‌نظر می‌آمد اما خیلی‌ها به دلیل امتیاز میزبانی، آلمان را شانس اصلی صعود به فینال می‌پنداشتند. ایتالیا حملات زیادی انجام داد اما در نهایت، بازی به وقت‌های اضافه رفت؛ مارچلو لیپی خلاف رویه همیشگی‌اش، این‌بار دست به ریسک بزرگی زد و در وقت‌های اضافه از چهار مهاجم استفاده کرد تا کار آلمان خسته را تمام کند.

بازی به دقیقه 118 رسید و هواداران فوتبال، انتظار داشتند سرنوشت این مسابقه حساس در ضربات پنالتی تعیین شود اما کرنری که ایتالیا در ثانیه‌های پایانی گرفت، سرنوشت جام را تغییر داد. ارسال الکس دل پیرو برگشت داده شد اما توپ به آندره آ پیرلو رسید. او با تیزهوشی، توپ را نگه داشت تا موقعیت درست را پیدا کند. پیرلو توپ را برای فابیو گروسوی پیش‌تاخته فرستاد و مدافع چپ بی‌ادعای تیم لیپی، در کسری از ثانیه تصمیم درست را گرفت؛ شوت پای چپ گروسو دورتر از دستان ینس لمن به تور دروازه آلمان بوسه زد. چند ثانیه بعد روی یک ضدحمله، الکس دل پیرو روی پاس آلبرتو جیلاردینو، تیر خلاص را به پیکر تیم یورگن کلینزمان وارد کرد.

صحنه‌های پس از گل گروسو را می‌توانیم از ماندگارترین صحنه‌های تاریخ جام جهانی بدانیم. پس از ورود شوت گروسو به دروازه لمن، تمام ایتالیایی‌ها به طرز دیوانه‌واری خوش‌حال و هیجان‌زده شدند. آندره آ پیرلوی همیشه خون‌سرد، فریاد پیروزی سر می‌داد و همه ایتالیایی‌ها می‌دویدند. فابیو گروسو که مهم‌ترین گل عمرش و یکی از مهم‌ترین گل‌های تاریخ فوتبال ملی ایتالیا را زده بود، از شدت خوش‌حالی گریه می‌کرد و مثل یک بچه بی‌هدف می‌دوید. اگر گروسو به دست جانلوکا زامبروتا متوقف نمی‌شد، احتمالا به دویدن دور استادیوم ادامه می‌داد. خیلی‌ها شادی فابیو گروسو را با شادی پس از گل مارکو تاردلی، گل‌زن ایتالیا در جام جهانی 1982 مقابل همین آلمان مقایسه می‌کنند.

ایتالیا 2-0 برنده شد و به فینال رسید. ماجراهای فینالِ ایتالیا و فرانسه را هم همه می‌دانیم؛ پنالتی چیپ زیدان به بوفون، گل ماتراتزی با ضربه سر، اخراج زیدان با کوبیدن به سینه ماتراتزی و رفتن بازی به ضربات پنالتی. در ضربات پنالتی، دیوید ترزگه که در یورو 2000 گل طلایی قهرمانی را به ایتالیا زده بود، پنالتی دوم فرانسه را به تیر دروازه کوبید اما همه ایتالیایی‌ها ضربات‌شان را گل کردند. پنالتی پنجم و قهرمانی ایتالیا را چه کسی باید می‌زد؟ درست حدس زدید؛ فابیو گروسو. کسی که ایتالیا را به فینال رساند، پنالتی نهایی را خلاف جهت حرکت فابین بارتز وارد دروازه کرد و ایتالیا بر بام دنیا ایستاد. چرا یک مدافعِ چپ‌پا باید مهم‌ترین پنالتی تاریخ فوتبال ایتالیا را می‌زد؟ مارچلو لیپی این توضیح متقاعدکننده را دارد:

یادم می‌آید این گروسو بود که مقابل استرالیا پنالتی گرفت و مقابل آلمان هم گل برتری‌مان را زد. به فابیو گفتم تو مرد لحظه آخر هستی؛ پس تو پنالتی آخر را خواهی زد. گروسو باورش نمی‌شد اما کارش را خوب انجام داد.
فابیو گروسو پس از سپری کردن یک تابستان فوق‌العاده، مثل گذشته یک بازیکن معمولی ماند، البته با شهرت بیش‌تر. او پس از جام جهانی 2006 به اینتر منتقل شد و پس از یک سال به المپیک لیون رفت. پس از چند سال بازی در تیم قهرمان فرانسه، او به ایتالیا برگشت و سه فصل برای یوونتوسِ بحران‌زده به میدان رفت. گروسو در یورو 2008 و جام کنفدراسیون‌های 2009 هم بازی کرد اما نتوانست آن درخشش جام جهانی 2006 را تکرار کند. دوران فوتبال ملی گروسو در سال 2009 به پایان رسید و خودش هم در سال 2012 پس از ترک یوونتوس، فوتبال بازی کردن را کنار گذاشت. در عرصه مربی‌گری هم فابیو گروسو «کاملا معمولی» بوده و چند سالی است که در سری بی مربی‌گری می‌کند اما این‌ها مهم نیست؛ او رسالت اصلی زندگی‌اش را انجام داده است: کمک به قهرمانی تیمی که از تابستان 2006 به بعد، رنگ مرحله حذفی جام جهانی را ندیده و حسرتش برای حضور در این تورنمنت، حداقل به دوازده سال خواهد رسید.