به بهانه بازی روز دوشنبه تراکتور و استقلال می خواهیم از روزهایی صحبت کنیم که در سمت (پیش از کرونا)ی مرز بندی جدید دنیا قرار داشتیم. روزهایی که هنوز ماسک وارد سبد خرید روزانه مان نشده بود و معمولا وقتی در داروخانه ها به جای پول خرد ماسک بهم مان می دادند، اخم نموده و تقاضای چسب زخم می کردیم! آن روزها واژه هایی چون "فاصله گذاری اجتماعی" هنوز وارد دایره لغات مان نشده بود. مهمتر از همه این ها، فوتبال به شکلی که دوست داشتیم برگزار می شد؛ نه خبری از تعویق رویدادهای بزرگ بود و نه خبری از برگزاری بازی های قاره ای به صورت متمرکز. خلاصه مطلب این که، آن روزها فوتبال "تماشاگر" داشت!
تراکتور و استقلال روز دوشنبه در چارچوب هفته یازدهم لیگ برتر از ساعت 14:30 در ورزشگاه یادگار امام تبریز به مصاف هم خواهند رفت. اگر به آن روزها که در بالا به آن اشاره کردیم، قرار داشتیم، بزرگترین دغدغه هواداران فوتبال آذربایجان در روزهای منتهی به دوشنبه، این بود که کی و چگونه خود را به ورزشگاه برسانند تا بتوانند جایی برای نشستن روی سکوهای یادگار امام پیدا کنند. در چنین بازی هایی جای خوب زیاد مهم نبود و مهم این بود که جایی برای حضور پیدا شود و بس! این گونه بود که شاهد پر شدن ورزشگاه یادگار امام در بازی های بزرگ از ساعت ها پیش بودیم. ورزشگاهی که می توان به جرات گفت، تنها ورزشگاهی است که در ایران، استقلال و پرسپولیس به معنای واقعی کلمه مهمان هستند
یک سال پیش و دقیقا در همان دوره ای که از آن به عنوان پیش از کرونا یاد کردیم، تراکتور و استقلال در چارچوب هفته نهم لیگ برتر نوزدهم از ساعت ۱۸ روز جمعه دهم دی ماه 98 در ورزشگاه یادگار امام به مصاف هم رفتند. آن روز یکی از بیادماندنی ترین روزها روی سکوهای یادگار امام بود. ساعت ها پیش از آغاز بازی، طبقه اول ورزشگاه پر شده بود و پیش از دمیده شدن سوت آغاز بازی، نزدیک به نود هزار نفر تماشاگر در ورزشگاه حضور داشتند.
تراکتور آن دیدار را از استقلال باخت اما حضور پرشور تراکتوری ها و تصاویر هوایی از این حضور، به یکی از ماندگارترین خاطرات فوتبال آذربایجان تبدیل شد؛ تصاویری که حتی توجه صفحات اجتماعی و رسانه های خارجی را هم به خود جلب کرده و آوازه حمایت استثنایی پرشورها را به سراسر جهان رساند.